Joepie! Ik ga op reis. Meestal sta ik te popelen, te springen, af te tellen, in te pakken, … Ik ren als een gek door het huis en slaap de laatste nacht voor vertrek weinig, puur van de ‘goesting om te vertrekken’. Dit keer is het anders. Mijn vriendinnen whatsappen: ‘ik kijk er naar uit’, ‘zoveel zin in’, ‘we gaan ons amuseren’.

Het lukt mij niet om hetzelfde terug te sturen. Hoewel ik zo uitkijk naar het huwelijk van mijn vriendin in Spanje, is het ook de eerste keer dat ik zonder Morris weg ga. Hij is nu 10 maanden en logeerde twee keer 1 nachtje bij iemand anders. Eén keer bij oma en opa (zijn ouders), een andere keer bij moeke en vake (mijn ouders).

Twee keer dus. 1 nacht. En nu in 1 keer 4 (!) nachten. Voor mij voelde die twee logeerpartijtjes oké aan, dat op zich vond ik al behoorlijk spannend. Het heeft namelijk even geduurd voor hij ‘normale’ nachten kreeg en doorsliep. Een kind dat nog 4x ’s nachts aan de borst wil drinken, doe je niet zo gemakkelijk naar oma. Ondertussen slaapt hij de klok rond (soms nog 1 flesje ’s nachts) dus dat maakt het gaan logeren iets gemakkelijker. Maar meestal zorgen wij toch dat er één van ons thuis blijft, of een grootouder naar ons kan komen.

Dramatiseer ik nu?

Nu worden het dus 4 nachten. Twee bij mijn ouders, twee bij zijn ouders. Zij gaan hem verwennen, veel met hem spelen, met hem fietsen, … Hij gaat er absoluut niets te kort hebben. Maar mama gaat wel iets te kort hebben. Plots geen baby meer in de buurt. Hem niet te slapen kunnen leggen, knuffelen na zijn laatste fles, die lach als ik hem ’s ochtends uit bed haal. Jongens, wat doe ik dit met een bang hartje. Haha, ik hoor mezelf dit helemaal dramatiseren. Sorry, voor mij is het een big deal en ik zie er eigenlijk kei hard tegenop!

Neem hem dan mee, hoor ik u denken. Ja, dat is natuurlijk een optie. Maar dat zou het ventje niet per se goed doen. Hij zou dan een nacht bij vreemden moeten slapen, van hier naar ginder gezeuld worden, … Ik ben namelijk bruidsmeisje op dit huwelijk dus daar komt wel wat bij kijken. Morris is het al beetje gewoon om op reis te gaan, maar helaas leent deze gelegenheid zich niet echt tot baby’tjes. Pas op, het had gekund hoor. De bruid heeft zelf een zoontje van 5 maanden maar de papa is Spaans dus die hebben natuurlijk familie die op hem kan passen.

Ik probeer mezelf gerust te stellen met de gedachte: oké het zijn 5 dagen maar de eerste dag gaat hij naar de onthaalmoeder dus dat is enkel ’s avonds dat hij ons niet ziet. En maandag landen wij al om 8u20 terug op Zaventem dus die dag rekenen we ook maar niet mee. Eigenlijk zijn het dus maar 3 dagen dat hij ons echt niet ziet 🙂

Geniet er toch van!

Nog eens rustig ontbijten. Uitslapen. Uitgaan met een glaasje. Wel. Ik ben heel benieuwd of ik dat ga kunnen. Genieten. Zal ik het wat kunnen loslaten en valt het mee? Of zit ik met m’n hoofd de hele tijd in België en denk ik alleen aan Morris? Geen idee.

Ik gok een beetje van beiden. Het breekt mijn hart als ik het er met andere mama’s over heb en zij mij zeggen: “4 nachten amai dat ben ik nog nooit weggeweest van mijn kroost”. En die kinderen zijn 6 en 4. Ik zou het ook niet gedaan hebben zonder dit huwelijk. En ik had me in allerlei bochten kunnen wringen om hem wél mee te nemen (want is een kind niet best gewoon bij zijn ouders, waar ook ter wereld?). Het was vooral Geert (hij gaat ook mee, uiteraard) die me wees op het feit dat Morris mee nemen voor heel wat hindernissen zou zorgen. Is hij dan niet beter thuis, rustig bij de grootouders? Ik weet het niet.

Zijn jullie al eens lang gescheiden geweest van jullie kindje door het werk of een huwelijk of … ? Gingen jullie ook met een bang hartje of ging het jullie gemakkelijk af? 

7 reacties

  1. avatar

    Hallo Nies

    Natuurlijk is dat moeilijk! Wij zijn toen onze zoon 10 maanden was met mijn ouders naar Londen geweest.
    Onze zoon bleef toen bij mijn schoonouders.
    Ik telde elke minuut af 🙂
    Gelukkig is mijn schoonmoeder een WhatsAppster (als dat al een woord is?) en kregen wij heel veel updates.

    Hugo had er zelf weinig last van denk ik.
    Bij onze beide zonen merk ik dat ze het veel moeilijker hebben met onze afwezigheid sinds ze anderhalf jaar en ouder zijn.

    Veel plezier in Spanje!
    Nina

  2. avatar

    Hallo Nies
    Natuurlijk is dat moeilijk! Wij zijn toen onze zoon 10 maanden was met mijn ouders naar Londen geweest. Onze zoon bleef toen bij mijn schoonouders.
    Ik telde elke minuut af 🙂
    Gelukkig is mijn schoonmoeder een WhatsAppster (als dat al een woord is?) en kregen wij heel veel updates.

    Hugo had er zelf weinig last van denk ik.
    Bij onze beide zonen merk ik dat ze het veel moeilijker hebben met onze afwezigheid sinds ze anderhalf jaar en ouder zijn.

    Veel plezier daar!
    Nina

  3. avatar
    martine zegt:

    Hey Nies,
    Onze Seb gaat vanaf hij 3,5 jaar was met zijn grootvader op vakantie in de zomer… na een paar jaar werden het zelfs 3 weken. We misten hem maar genoten wel eens zo hard van Nena, die als tweede kind toch gewoon was om de bezigheden van de oudste te moeten volgen. Sinds dit jaar gaan Nena en moeke ook mee. 3,5 weken!!!!! We krijgen daar veel commentaar op. Sommigen zeggen “dat zou ik niet kunnen”….anderen zeggen “dat moet zalig zijn”. En voor ons is het een combinatie: we missen ze heel erg maar genieten echt van de rust en van elkaar. Ons kinderen zitten 23 dagen in het paradijs … dus het zou zelfs een beetje egoïstisch zijn van ons dat we hen dit ontzeggen. Bovendien zijn dat 23 dagen dat we niet aan opvang moeten denken. Met “missen” is trouwens niks mis. Ons kinderen hebben er geen last van. Ze willen nog niet aan de telefoon komen als we bellen. Maar de moment dat we ze terug thuis krijgen, is goddelijk.

  4. avatar
    Fanny zegt:

    Ik zou zeggen, voel je vooral niet schuldig, want daar heeft niemand iets aan, noch jouw vriendin die als bruidsmeisje iemand naar haar krijgt die met haar gedachten ergens anders zit en niet kan genieten van het moment zelf en dat is wel een van de belangrijkste momenten in haar leven dus hun jullie allebei dat, noch jezelf want je zal jezelf constant tussen 2 werelden bevinden zonder echt ergens te zijn, zou zonde zijn…
    Wij hebben een dochtertje van nu bijna 5 jaar, ze is een super vrolijke spring in het veld, mega sociaal en al op deze leeftijd een globetrotter door onze verre reizen, maar haar eerste sleepover bij de oma was al op haar 2,5 maanden. Naast onze gezinsreizen doen wij ook vaak.nog wat citytrips met z’n 2, waar zij bij de grootouders op logement gaat, een win win situatie! Want op die manier behouden wij de quality time in onze relatie en amuseert zij haar top bij de oma en opa. We weten dat ze in ongelooflijk goede handen is en iedereen is blij als we elkaar terug zien. Een echte aanrader!

    1. avatar
      martine zegt:

      Oh ja Nies, effe een kleine aanvulling: ik was precies zoals jij in de allereerste jaren. Moeilijk kunnen loslaten…. het liefst gaf ik een hele handleiding mee hoe hij was, wat je moest doen als…. Seb ging onlangs voor de eerste keer op kamp… 5 laaaaange dagen voor mij. Hij had de tijd van zijn leven maar ik had het echt moeilijk. Anders dan de vakantie met de grootouders. Maar achteraf besef je wel dat al die zorgen voor niks waren en ben je superblij met die “succesvol” genomen mijlpaal. Misschien wordt deze trip voor jou niet de gemakkelijkste maar als het voor Morris meevalt…. ga je achteraf toch weer wat meer kunnen loslaten. Yes you can ?

  5. avatar

    Hi meid! Ik begrijp je gevoel zo hard. Dat loslaten doet zoveel zeer. Ik vertrok 2 nachten naar Londen met de zussen toen hij 7 maand was. Ik had het ook moeilijk maar ter plaatse heb ik echt genoten. Ik denk dat jij ook zal genieten, ik wens je dat alvast toe. Een huwelijk, zalig!!!! Succes xxx ps. Hij sliep toen wel gewoon thuis en de papa was thuis bij hem. Dat was natuurlijk wel geruststellend.

  6. avatar

    Hier zal ze 2,5j zijn dat ze een keer ergens gaat slapen (de bevalling van baby 2) en elke keer weer moet ik daar om huilen , misschien ook door de omstandigheden. Maar ergens wel goed dat er een ‘verplichting’ tussen komt bij jullie en wie weet hoe hard gaan jullie daar genieten. Gelukkig heb je what’s app, facetime, …. Ik begrijp je helemaal en ik hoop dat je er super hard van gaat genieten. Drinken, uitslapen, zonnen, niet elke 2 sec over je schouder kijken….
    (Ik had dit weekend een trouw en was van 20u tot 2 u zonder Ellie op een trouw en het eerste uur wist ik niet wat doen. Ik was al gewoon van al een aantal uur achter een peuter aan te rennen. Ineens kon ik met mensen praten en eens gaan zitten) Veel plezier en breng wat zon mee 😉

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *