Ik geloof het niet. Of toch amper. Is dat al 6 maanden? Al 6 maanden mag ik mezelf mama noemen.  De tijd voor we zwanger werden, leek eeuwen te duren. En nu is een dag niets meer. Tijd vliegt is één van die clichés die blijken te kloppen..

Onze weg naar een baby ging niet zonder horten of stoten. Jammer genoeg kreeg ik miskramen te verwerken en duurde het even voor we een gezonde zwangerschap hadden. Toen ik zwanger was, bleef ik bang. Bang om onze baby te verliezen.

Gelukkig was ik niet bang voor de bevalling, daar had ik dan weer heel veel zin in. Ik wilde het zo natuurlijk mogelijk, en dat lukte ook. Een cursus hypnobirthing en vooral een sterk geloof in het kunnen van het vrouwelijk lichaam maakte dat ik Morris op mijn manier op de wereld kon zetten.

Vandaag heb ik een heerlijke baby. Door de kinderarts, osteopaat en verpleegster van Kind en Gezin omschreven als een vinnige en alerte jongen. Een sterk karakter. Ik kan er alleen maar blij om zijn.

Ik moet elke nacht nog 2 of 3 keer aan de bak. Ik geef borstvoeding en meneer lust er ’s nachts nog wel een borrel van. Dat is vermoeiend. Soms zoek ik naar oplossingen, maar meestal interesseert het me niet. Hij is hier nu.

Ons leven is veranderd, en geen beetje. Maar tegelijk is het ook nog heel erg hetzelfde. Het is gewoon veel leuker geworden. Opstaan met een lachebek naast je, is wat anders dan een wekker.

Ik kan me niet herinneren de laatste keer dat Geert en ik nog eens een momentje voor onszelf hadden, maar dat is oké. Dat komt wel terug. We hebben tenslotte negen jaar voor onszelf gehad.

Het kleine ventje entertainen is nu ons lange leven. Hij houdt van kietelen en dansen. Geweldig vindt hij het als er voor hem gezongen wordt. Ik heb nog nooit zoveel gekke liedjes gezongen als de laatste maanden. Ik schud ze uit m’n mouw alsof het niets is.

Huilen, dat doe ik de laatste 6 maanden ook veel. Niet van verdriet. Zelfs niet van vermoeidheid. Enkel van puur geluk. Het is tegenwoordig hip om toe te geven dat je niet op een roze wolk zit maar ik zweef er al een halfjaar op #sorrynotsorry.

Voor het volgende halfjaar wil ik meer van hetzelfde. Nog meer knuffelen. Nog meer lachen. Nog meer reisjes. Nog meer quality time.

More please!

4 reacties

  1. avatar

    Dit is zo fijn om te lezen Nies. En zo herkenbaar! Ik heb wel even moeten zoeken naar mijn wolk maar ik ben er de laatste maanden niet meer afgekomen. Mona is ook zo een leuke, alerte en happy meid. Ons leven is ook gewoon nog leuker geworden met haar erbij.
    En hier ook enkele tripjes in het vooruitzicht. In april naar NL en Kopenhagen en mei een weekje Dordogne. Ik tel af!

    Hiep hiep hoera voor Morris zijn halfverjaardag!

    1. avatar
      Nies zegt:

      Kopenhagen is top! Heeeeel lang geleden dat ik er geweest ben (mijn eerste vliegtuigreis toen ik 17 was, I know.. Laat hé). Dordogne ben ik 2 (of is het 3) zomers geleden ook geweest, mooie streek.. Zalig om te kunnen aftellen naar die tripjes hé! Mona is een topgriet 🙂

  2. avatar
    Hilde Brosens zegt:

    Leuk enthousiast verhaal, het verhaal van een verliefde mama …

    1. avatar
      Nies zegt:

      Betrapt 🙂

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *