Ik voel me strijdvaardig, dat blijkt wel uit de titel. Ik heb dat, zo’n paar keer peer jaar. Dan wordt het me allemaal te veel en loop ik gefrustreerd rond, over vanalles en nog wat. Las ik in Kelly’s boek over bloggen dat je best geen blogs schrijft als je boos bent. Oei.

Boos is wat overdreven, ik ben wel teleurgesteld. In mijn omgeving, mijn vrienden, maar bovenal in mezelf. Er is ooit al veel over gezegd en geschreven, dat sowieso. Dus waarom ik over oppervlakkigheid en perfectie wil bloggen? Omdat ik er mee rond loop, en omdat tot op heden schrijven nog steeds mijn beste therapie is.

ab3ab156f9c639392494d63097087a10Ik haat oppervlakkigheid. Ik haat het echt. Ik haat het, gewoon al omdat het er is. Omdat mijn omgeving er aan mee doet, en ikzelf bijgevolg ook. Ik haat het omdat het mensen lelijk maakt, het staat ons niet: die oppervlakkigheid. Je wordt er niet mooier van als je die lelijke dingen zegt.

Ik haat perfectie. Ik haat het echt. Ik haat het, omdat iedereen doet alsof. Omdat we er allemaal gezellig aan mee doen op Facebook en Instagram. Ik zie bijna nooit baby’s huilen op Facebook, cellulitis op Instagram of scheidingspapieren op Twitter. En waarschijnlijk zouden jij en ik in onze oppervlakkigheid ook daar een oordeel over hebben.

Nu zie ik het waarschijnlijk heel zwart/wit. Dat weet ik, ik kan moeilijk ‘grijs’ denken. En ik erger me op dagelijkse basis aan bovenstaande dingen dat het mij kei hard van het hart moest.

50f5a1bdf80ecc818a27e6b0b746ae38

 

Mijn maag krimpt regelmatig ineen. Ik hoor dingen zeggen als: ‘amai die is mooi zwanger, echt zo een klein buikje’. Alsof een dikke buik lelijk is. Er zit nieuw leven in! WHO CARES? Ik vergeet nooit dat iemand ooit tegen me zei: “maar jij hebt toch een leuk gezichtje!’, waarmee de persoon wilde zeggen dat ik blij moest zijn met m’n koppie want m’n lijf was niet om over naar huis te schrijven.

Of hoe vreselijk geroddeld kan worden over mensen hun keuzes of beslissingen. Een vriendin van me besliste enkele jaren geleden uit een ongezonde relatie te stappen, ook al had het koppel samen een huis. De roddels en gemene opmerkingen volgden. Ik begreep niet hoe een hoop bakstenen belangrijker leek dan mentale gezondheid.

IF ONLY OUR EYES SAW SOULS INSTEAD OF BODIES HOW DIFFERENT OUR IDEALS OF BEAUTY WOULD BE…

Ik kan het niet hebben, ik wil het niet hebben. En toch zeg ik weinig als ik die dingen hoor. Ik ga meestal gefrustreerd naar huis, en vraag me af wat er achter mijn rug zal gezegd worden. Ik zou graag vaker mijn mond open trekken, en er iets van zeggen. Wat kan mij het schelen dat jij geen platte buik hebt, een aftandse auto of nog thuis woont op je 28. Ik wil weten wie jij bent, vanbinnen. Wie ben ik trouwens om te oordelen?

Ik moet de oorlog verklaren aan oppervlakkigheid en perfectie. Ik moet, omdat ik op mijn reizen locals zie die hier nog nooit mee bezig zijn geweest. Die leven om te overleven. Die geen zier geven om perfectie en al helemaal niet mee doen aan oppervlakkigheid. Omdat het gewoonweg geen prioriteit is, of kan zijn. Omdat zij andere zorgen hebben. Overleven. Hoe kunnen wij dan zo egoïstisch zijn?

e6819cb0986d63da0898c22c818821ba

Dit begint bij mezelf. Ik moet klein beginnen.

Ik vocht deze kleine strijd vanbinnen en een legertje zou leuk zijn. Oorlog aan oppervlakkigheid en perfectie! Ik wil zelf niet meer op een negatieve manier praten over anderen, de balls hebben om mijn omgeving aan te spreken op oppervlakkigheid en imperfectie kunnen delen op social media. Who’s in?

d3fdea433341631939b17ba16aeec6c7

20 reacties

  1. avatar

    Wat ontzettend raak verwoord! Ik herken het helemaal! Het gemak waarmee allerlei dingen worden beoordeeld en gezegd, ik schrik er vaak van. En het is soms zo makkelijk om er in mee te gaan, tot ik weer even helder kijk naar wat er nou echt belangrijk is in het leven.

    1. avatar

      Herkenbaar Lizette, je trapt gemakkelijk in die val. Toch je inderdaad stil staat bij wat écht telt.

  2. avatar

    Mooi geschreven lady! En ik kom er graag bij in je legertje. Voelt het eenzame gevecht toch wat minder alleen 😉 Mooi ook om alle reacties te lezen. Ik word er een beetje stil van merk ik…

    1. avatar

      Ben blij dat m’n artikel een beetje kan beroeren. Welkom in mijn leger Marcella, blij met een vrouw als jij!

  3. avatar

    Mag ik bij je legertje? Ik ben het zo eens met je! Wat een prachtig stuk, ik ga het binnenkort delen op mijn twitter als dat mag! Bijzonder om te zien dat iedereen zo’n “perfect” leven heeft. Helaas ben ik zelf 2 jaar geleden ziek geworden (hodgkin en borstkanker) op mijn 33e en voor sommige mensen is het gewoon als een griepje! Het gaat wel weer over … (voor heel veel niet hoor, maar toch). In het begin is het heel erg heftig en schrikt iedereen maar zodra je klaar bent na 2 jaar met alle behandelingen ben je ook echt klaar voor de buitenwereld, heel bizar om mee te maken. Er zijn ook echt heel veel lieve mensen die geïnteresseerd zijn maar zo leer je wel nog beter wie er oppervlakkig is en wie niet en ik schrik van de hoeveelheid oppervlakkigheden, daar stond ik voorheen niet altijd bij stil maar het is dus echt zo! Heel bizar om mee te maken ….. en het doet pijn. Om dit te zien gebeuren. Jammer ook. Maar top dat je dit geplaatst hebt.

    1. avatar

      Daphne, ik ontvang je met open armen in mijn legertje. Wat erg dat je zo ziek bent (geweest). Een vriendin van me heeft ook borstkanker en krijgt inderdaad regelmatig vervelende, soms goedbedoelde maar daarom niet minder pijnlijk. Fijn dat je het leuk vindt om deze blog te lezen. Een dikke knuffel vanuit m’n legertje 😉

  4. avatar

    Top! Jij verwoord exact hoe ik me vaak voel, en waar ik me spijtig genoeg ook te dikwijls aan bezondig. Maar je bewustzijn van het feit dat je het doet is een eerste stap zeker? … Dit stukje blog even afprinten en in het zicht houden de tweede… Ik wil het zo graag anders, me niet meer slecht voelen over mezelf omdat ik me heb laten meeslepen! Dus ik sluit me graag aan bij je legertje! Hopelijk worden we met velen! Xxx

    1. avatar

      Sas, dat bewustzijn is inderdaad een eerste stap! Welcome to my army!

  5. avatar
    Dorien zegt:

    Nies,
    Ik lees vaak je blog maar nog nooit gereageerd maar nu kon ik het echt niet laten…?
    Wauw…wat heb jij dit goed geformuleerd en idd we doen er allemaal wel eens aan mee maar zelfkennis is het begin van alle wijsheid he…! Een hele stap in de goede richting dus!
    Knap dat je deze gevoelige onderwerpen durft open trekken!

    1. avatar

      Thanks Dorien. Voor mij is het heel fijn om reactie te krijgen op mijn blog, je ziet natuurlijk wel hoeveel mensen het lezen maar wie dat dan zijn? Dus tof om te weten en merci voor je berichtje hier.

  6. avatar

    You go girl! Ik snap je frustraties. Het is een van de redenen waarom ik voordat ik met mijn blog begon niet op social media te vinden was. Al die mensen die hun zogenaamd perfecte leventje etaleren, maar ja…er is natuurlijk wel veel moed voor nodig om imperfectie te delen. Toch wordt dat vaak wel gewaardeerd, ook al zijn er natuurlijk altijd mensen die met hun (oppervlakkige) oordeel klaar staan. Jammer, want laat iedereen inderdaad lekker zichzelf zijn!

    1. avatar

      Helemaal mee akkoord Anita. Gelukkig wordt imperfectie inderdaad wel geapprecieerd, onlangs hebben enkele grote bloggers ermee geëxperimenteerd en zij kregen niet minder, integendeel: méér reacties. Dus het kan best wel. Maar stiekem laten we onszelf toch liever van onze ‘beste kant’ zien.

  7. avatar

    ZO blij dat je deze gepubliceerd hebt 🙂 Het is een moeilijke strijd he: zelf ben ik ook altijd op zoek naar mijn geluk maar betrap er mezelf ook wel op om eens iets “gemeens” te denken over een ander (die eigenlijk net zoals ik gewoon zichzelf wilt kunnen/mogen zijn) en mee te vallen in die hele goednieuwsshow op social media. Bij mezelf beginnen, hoe klein ook 🙂

    1. avatar

      Herkenbaar hé, dat mee doen met de massa en het soms zonder het bijna te beseffen er gewoon aan mee doen. Het valt mij op dat ik zelf ook graag over anderen praat maar dit wel op een positieve manier probeer te doen. Bv. Hé, leuk wat je al dat X en Y een koppeltje zijn? Gemeen praten wil ik niet meer, dus voila. Klein beginnen: welcome to my army!

  8. avatar

    Geweldig! Heel herkenbaar, vooral hier in Colombia. Ik moet er ook echt eens een blog over schrijven hoe dat hier gaat. Ik kan me er werkelijk dood aan ergeren. Hier zijn moeders bijvoorbeeld enorm trots als hun dochter het liefst al zo jong mogelijk een miss-verkiezing wint. En op de 15e verjaardag van de dochter krijgen dus heel veel meisjes een borstvergroting cadeau van de ouders, want alles moet mooier en groter dan de andere meisjes… En Facebook pagina´s van Colombiaanse vrouwen staan compleet vol met selfies vanuit alle hoeken, honderden en het liefst zo bloot en sexy mogelijk hahaha. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de zeer hoge graad van bemoeienis en geroddel hier 😛 Eigenlijk niets voor mij dit allemaal, dus laat het altijd maar langs me heen gaan.

    1. avatar

      Oh jee, dat is nog van een heel ander kaliber. Wat een vreselijk beeld dat die jonge meisjes krijgen van het ‘vrouw zijn’ en ‘aantrekkelijk zijn’. Ik zou me er dood ergeren aan die mentaliteit, maar goed… Van waar komt dat vraag ik me dan af? Langs je heen laten gaan lijkt me heel goed plan. Wel super dat je ginder woont!

  9. avatar
    Lieselotte zegt:

    200 % mee eens! Ik doe soms ook mee met de massa, de druk is vaak zo groot! Daarom vind ik het zo belangrijk dat ik mijn hart soms eens kan luchten bij mensen die je niet scheef bekijken als niet alles perfect loopt. So I’m in! X

    1. avatar

      Joepie! Jou kan ik al toevoegen aan mijn legertje.

  10. avatar

    Heel herkenbaar! Ik vind trouwens dat mensen de beste blogs schrijven als ze boos of verontwaardigd zijn. Dan zeggen ze tenminste waar het op staat 🙂 Ik vind het een hele mooie oproep!
    Ik heb onlangs bewust het contact mijn hechte vriendinnengroep na 10 jaar vriendschap verbroken, omdat ik besefte hoe sterk de nadruk lag op uiterlijk, perfectie en hoeveel er geroddeld werd. Dan pas merk je hoe je gevangen kan zijn door die perfectie en oppervlakkigheid… en vooral hoe bevrijdend het is om er niet meer aan mee te hoeven doen. Zoals je zegt, zouden die dingen toch echt geen prioriteit mogen zijn en verhindert je dat alleen maar om mensen écht te leren kennen.
    Bij mij helpt het om bewust het gezelschap op te zoeken van mensen die niet veel geven om uiterlijk, roddels of andere vormen van negativiteit.Waar je gewoon jezelf bij kan zijn. Gelukkig bestaan zo’n mensen ook en die zorgen ervoor dat mijn mensbeeld toch overwegend positief blijft!

    1. avatar

      Marijke, wat heftig dat je gebroken hebt met een deel van je vrienden maar wel een heel moedige stap. Ik merk dat ik ook meer en meer weg blijf van mensen die me omringen met negativiteit, maar ik durf het nog niet altijd. Ik doe er zelf ook aan mee soms, en dan kan ik me achteraf zo ‘vuil’ voelen. Ik zeg nu vaker: ‘ik weet hier niet genoeg van om hierover mee te kunnen babbelen’. De helft is speculatie hé. Het is uiteraard heel menselijk om over anderen te spreken, het is voor mij de manier waarop. Jezelf kunnen zijn, oh zo belangrijk!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *