Deze week. De vluchtelingencrisis in één schokkend beeld. De kleine jongen Aylan die verdronk en aanspoelde in Bodrum. Het choqueerde ons allemaal, en leek Europa in één klap wakker te schudden. Aylan geeft de vluchtelingencrisis een gezicht. De Vlaming schiet nu in gang, belt naar zijn lokale OCMW of zet kleinschalige acties op. Gelukkig. Maar ook.. Eindelijk.

Ik schrijf deze blogpost zonder foto’s, omdat beelden al genoeg gesproken hebben. Ik schrijf deze blogpost zonder hem na te lezen, omdat de woorden vloeien. Ik schrijf deze blogpost uit noodzaak, mijn noodzaak om een gezicht te geven.

Huilende moeders, smekende vaders, verwarde dochters en boze zonen.

Tijdens Het Nieuws over de vluchtelingencrisis zag ik een kartonnen bord passeren met daar op ‘asielmisbruikers’. Ik kookte vanbinnen. Het zijn zij die nog NOOIT met een asielzoeker gesproken hebben, zij die nog NOOIT in een oorlog hebben proberen overleven, zij die nog NOOIT zonder eten hebben gezeten, zij die nog NOOIT te voet hun land ontvlucht zijn. Het zijn zij die deze domme uitspraken doen.

In mijn vorige blogpost vertelde ik jullie 23 dingen die jullie nog niet wisten over mij. Eén daarvan was dat ik voor Arktos werk, een organisatie voor maatschappelijk kwetsbare kinderen en jongeren. Tijdens mijn jaren bij Arktos ben ik regelmatig met asielzoekers in contact gekomen.

Een 16-jarig meisje dat hier al jaren school volgt, fier. Tot ze ontdekt terug te worden gestuurd. Het gezin breekt. De vader smeekt mij in tranen om hem te helpen een brief op te stellen die hij naar de minister wil sturen. Zijn advocaat is een man die vooral geld wil, maar hen verder weinig vooruit helpt. In hun land van afkomst worden zij bedreigd. Het meisje zegt me te zullen vermoord als ze terugkeert.

Een 18-jarige jongen wiens vader overleden is. Hij houdt het gezin recht. Moeder is bang in dit ‘nieuwe’ land en kent de taal niet. De jongen staat in voor het gezin, en heeft de plaats van vader ingenomen. Het gezin staat onder gigantische druk, want er hangt hen een uitwijzing boven het hoofd. De jongen is radeloos en vreest dat zijn moeder van stress zal sterven.

Zo heb ik nog tientallen verhalen. Huilende moeders, smekende vaders, verwarde dochters en boze zonen. Een gezicht gaf het mij. En het werd mij duidelijk dat mensen die uitspraken doen als ‘asielmisbruikers’, ‘profiteurs’, … geen gezicht kennen. Zij hebben nooit met een vluchteling gesproken. Zij zaten nooit zelf in die situatie. Anders zou je zo’n uitspraken gewoon niet over je lippen krijgen.

Leven. Overleven. In leven blijven.

Ik ken de gezichten. Ze zitten nog vers in mijn geheugen. De meesten zijn terug gestuurd, sommigen gingen effectief terug. Anderen verdwenen in de illegaliteit. Mijn hart breekt als ik aan al die gezichten denk. Ook aan al die nieuwe gezichten die nu dagelijks in de media verschijnen. De Syriërs die de oorlog in hun land niet meer aan kunnen en op zoek gaan naar een mooier en beter leven. Leven überhaupt. Overleven. In leven blijven.

Wereldwijd is 1 persoon op 122 ofwel vluchteling, asielzoeker of ontheemd door oorlogen, conflicten of vervolging. Het UNHCR, de vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties, berekende in zijn jaarlijks rapport dat dit overeenstemt met het trieste recordaantal van bijna 60 miljoen gedwongen ontheemden. (bron: De Standaard)

Hoe kan je hier ongevoelig voor blijven? Hoe kan je hier hard op reageren zonder ooit van hen gesproken te hebben? Ik begrijp het niet. Ik ben verontwaardigd. Boos ook. Ik kan iedereen aanraden om in gesprek te gaan met een asielzoeker. Een moeder, kind of een man. Je zal snel merken dat zij niet de ambitie hebben om ’te profiteren’, ’te leven van het OCMW’ of ‘ons werk af te pakken’. Zij willen vooral in leven blijven. Een leven opbouwen. Hun kinderen laten studeren. Eten op de tafel krijgen.

Ik wil zo graag iets doen. Kan dat?

Ik wil iets doen, maar buiten wat kledij, schoenen of speelgoed heb ik niet het gevoel veel te kunnen doen. Ik wil dat het stopt. Stop met elkaar af te slachten, zodat migreren niet nodig is. Geloof je echt dat een asielzoeker liever hier is? Neen, hij zou liever in zijn land van herkomst zijn. Moest hij weten daar niet te worden vermoord of bedreigd.

Wil jij echt iets doen? Iets betekenen?
Fedasil vertelt je hier wat je kan doen. Ook het Rode Kruis heeft raad. In Knack verscheen deze week een artikel over wat je kan doen om vluchtelingen te helpen. En als laatste laat Vluchtelingenwerk ook weten welke hulp je kan bieden.
* UPDATE: Pleegzorg Vlaanderen lanceert  de campagne: ‘Geef de wereld een thuis’. Daarmee willen ze gezinnen die zich spontaan openstellen om vluchtelingen met een statuut tijdelijk op te vangen , zo snel mogelijk als pleeggezin omkaderen. Ik heb me net opgegeven.

Aan alle lieverds die denken een mening te hebben zonder ooit één asielzoeker te hebben gesprokken…

Oordeel pas als je een gezicht kent.

16 reacties

  1. avatar

    Oh, zo goed dat je hierover schrijft! Ik zie het nu pas! Maar ik had dezelfde reactie als jou: eindelijk wordt Europa wakker geschud! Mijn bloed kookt wel als Bart de Wever impliceert dat vluchtelingen terroristen zijn… deze mensen vluchten om hun leven te redden, verdorie! Ik vind de solidariteit erg mooi om te zien… maar maak me wel zorgen over het feit dat racisme onder dit beleid meer en meer sociaal aanvaard begint te worden! Er is een wereld van verschil tussen die mooie, kleinschalige initiatieven en pakweg de uitspraken van Theo Francken en Bart de Wever. Ik kan me daar eindeloos over frustreren en je bent zo machteloos!

    1. avatar

      Ik herken dat gevoel volledig Marijke.

  2. avatar

    Mooi geschreven, helemaal mee eens.

    1. avatar

      Fijn om te weten Annemie.

  3. avatar

    Goed verwoord. Weinig aan toe te voegen!

    1. avatar

      Thanks Bart!

  4. avatar

    Ik heb er wel moeite mee hoe bepaalde beelden de media in worden geslingerd en dat dan gezegd wordt dat Europa de mensen laat stikken oid. Mijn mening verschilt wat van die van jou, maar dat mag. Overigens, geen idee of je het gelezen hebt maar het verhaal achter jongetje Aylan: http://www.elsevier.nl/Buitenland/achtergrond/2015/9/En-dan-nu-de-feiten-rond-Syrisch-jongetje-Aylan-2680954W/

    1. avatar

      Eva, je hebt gelijk wat betreft de media. Zij weten ons vaak goed te bespelen. Ik ken het verhaal achter Aylan, ik vind het daarom niet mindere schrijnend.

  5. avatar

    Mijn vorige job was bij 11.11.11 en ik begrijp je frustratie heel goed. Zelfs mensen die ik als vrienden beschouw, hoor ik soms dingen zeg waarvan ik denk: hoe kan je nu zo wreed zijn? Ik moet altijd denken aan een quote die ik ergens zag passeren: Geen moeder laat haar kind in zo’n bootje stappen tenzij gelooft dat dat bootje veiliger is dan het land waaruit ze vertrekt.
    Niemand verlaat zijn land, vertrouwde omgeving, vrienden en familie voor de lol. Ik voel me dikwijls zo machteloos, dus blij dat je hier nog eens de opties oplijst om te helpen. Want dan hoor je dat je met kleren ed sturen eigenlijk niet echt helpt, dat er al teveel gerief is…
    Mensen in huis halen vind ik enorm bewonderenswaardig, ik weet niet of ik het zelf zou kunnen… Bedankt voor je post, het herstelt mijn geloof in de mensheid weer een beetje 🙂

    1. avatar

      Herkenbaar Claire. Ik kreeg gisteren nog zo’n reactie toen ik zei dat ik er over dacht om een vluchteling op te vangen in huis.. “Ge kunt die mensen toch niet vertrouwen”. Huh? Zijn asielzoekers dan standaard criminelen? Er is, jammer genoeg, nog zoveel onwetendheid. En inderdaad, niemand verlaat zijn land zomaar!

  6. avatar

    Ik heb er geen woorden voor… Wat ik denk, zet jij op papier. Heel knap gedaan en laten we hopen dat de meningen over asielzoekers bij gaat draaien. Want we leven met elkaar op één planeet en laten we er alsjeblieft voor elkaar zijn….

    1. avatar

      Sandra, blij dat ik toch de mening van meer mensen lijk neer te schrijven. We kunnen elkaar toch een beetje helpen, of op zijn minst… elkaar proberen begrijpen.

  7. avatar

    Hoi reismicrobe, geweldig tof dat je deze blog schrijft en ik kan het er alleen maar 200% mee eens zijn. Er zijn nog steeds mensen die denken dat ze aan het feit dat ze met het grootste geluk van de wereld geboren zijn in west europa (wat een geweldige bewonderenswaardige prestatie is dat trouwens) het recht menen te mogen claimen om op een stuk grond te mogen wonen. Nou hopelijk trapt niet iedereen in die redenatie en gelukkig zie ik de afgelopen week dat de stille massa mensen ook met een mening naar buiten treedt en wel actief probeert om te helpen. Nogmaals: of je nou ecpnomisch of politiek vluchteling bent. Vluchteling ben je nooit voor je lol. Reizen heeft me wat dat betreft veel geleerd over hoe het in andere landen toe gaat en hoe mooi landen ook kunnen zijn, als ergens oorlog of ziekte uitbreekt wil je daar natuurlijk weg. Dus mensen: help andere mensen!

    1. avatar

      Wandelgek, daar kan ik alleen maar mee akkoord gaan. Reizen heeft ook mij veel bijgeleerd, en mijn twee kleine ogen wijd open doen gaan. Tel daarbij nog de jongeren die ik ontmoet voor mijn werk. Dit ligt me na aan het hart.

  8. avatar

    Slik!
    Prachtig stuk! En ben het helemaal met je eens! Oordelen vanuit je luie stoel met genoeg eten binnen handbereik en in veiligheid! Het is zo makkelijk! Totdat je zelf in hun schoenen staat …
    Was zelf ook net bezig aan een blog hierover! Hoe meer, hoe beter!

    1. avatar

      Je zegt het. Het is te gemakkelijk, vooral als je geen gezicht kent.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *