Amerika: de grote oversteek

Alles begon met die éne vriendin, Nele. Ik leerde haar kennen, zo’n twaalftal jaar geleden en sindsdien is ze niet meer uit mijn leven geweest. Samen volleyballen, uitgaan, op kot, … Vorige zomer getuige op mijn huwelijk. In 2008 trok ze voor een jaar naar Amerika (Boston) om er te werken. En omdat Nele een dierbare vriendin is, moest ik De Grote Oversteek maken om haar op te zoeken. Na negen maanden gemis, zette ik de stap. Na die reis, veranderde alles en voelde ik dat het verder exploreren van Moeder Aarde de enige optie was. Het kriebelde, en ik kon het niet negeren.

Eerst meer over De Grote Oversteek. Toen Nele vertrok, beloofde ik haar al gauw dat ik zou opzoeken. Maar, ik was niet de enige die dat beweerde, en wie ging zich aan zijn belofte houden? Het is tenslotte een serieuze onderneming. En een kost! Ik ben beginnen denken: hoe dit aanpakken? Nele woonde een jaar in een dorpje vlakbij Boston (iets met een A, maar ik weet het niet meer sorry lieverd). Maar om daar nu gewoon een weekje naartoe te gaan?Daar was de Grote Oversteek me te gek voor. Neen, we moesten meer zien van de Oostkust als ik dan toch m’n hart zou volgen richting Nele.

Omdat het onze eerste grote reis werd, boezemde het me angst in om een auto te huren. Waarom, weet ik niet want ondertussen reden we al links in Zuid-Afrika maar toen, in 2009, was dat ons nog net iets te spannend. Alternatief? De trein! Jawel… In Amerika kan je prima gebruik maken van het openbaar vervoer, en ook treinen verbinden de grootste steden. Dus: wij boekten de Amtrak, want zo heet de Amerikaanse spoorwegmaatschappij.

Onze planning:

– WASHINGTON
– Amtrak naar NEW YORK
– Amtrak naar BOSTON (eindelijk Nele zien!)

Doordat we 2 verschillende luchthavens kozen voor aankomst en vertrek, hadden we de kans om tussen de steden te reizen met het openbaar vervoer. Dit was zo ideaal, die treinen rijden perfect ‘on time’. Erg duur waren ze niet, en aan snelheid ontbrak het hen ook niet. Alles duidelijk aangegeven in de stations, geen stress en gedoe met een huurwagen, … Ik raad deze manier aan iedereen aan die de Oostkust wil bezoeken. Tenminste, als je het bij de grootsteden wil houden. Daarbuiten heb je natuurlijk wel een auto nodig.

En wat voor een reis het werd! We hebben er zo vaak grote ogen getrokken… Het Witte Huis zien, magisch gewoon. De moment waarop we roltrappend New York City, die immense stad, in het vizier kregen: onbeschrijflijk! Wat ik toen voelde is niet met woorden te bevatten, maar het bracht me dichter bij mezelf. Ik besefte dat reizen een deel van mijn leven zou (moest) worden.