Over slapeloze nachten en onvoorwaardelijke liefde #6weken

Phieuw! 6 weken al. Wat een huizenhoog cliché, dat de tijd vliegt. Ik kan het alleen maar bevestigen. Zes weken geleden beviel ik van dat kleine ukje van ons. Ondertussen lijkt het alsof hij er altijd is geweest. Of toch bijna altijd. Want het leek even goed gisteren dat ik stond te dansen op de toog in een studentencafé.

Mijn bevalling is iets dat ik blijf afspelen in mijn hoofd, en elke keer herinner ik mij andere dingen. Ik blijf ook aan Geert vragen: ‘hoe was dat weer’. Hij herinnert zich uiteraard andere dingen dan ik. Ik herinner me hoe ik een wee had bij het uitstappen uit de auto, bij het aanmelden aan de balie van spoed, bij het binnen gaan van de verloskamer, … Haha.. Wat ging het toen al snel. Ik herinner mij de oerkracht die ik voelde, en dat mijn lijf hard werkte. Ik herinner mij flarden van de rit naar Antwerpen, en de pinkers van de vrachtwagens: ‘file’. Even later vertrekken en wij hadden een snelweg-baby.

Mijn lieve vroedvrouw schreef in mijn kraambezoek-boek op de vraag ‘heb je een bijzondere herinnering aan deze bevalling’: een super snelle, maar hele mooi bad-bevalling.. jouw mama is een natuurtalent. Bloos bloos. Zo lief! Ondertussen is er op het wereldwijde web veel gaande rond onze ‘bevalcultuur’. Toevallig schreef ik net een pleidooi voor bewust bevallen in mijn vorige blogpost. De vrouw achter de blog ‘le coeur à marée basse’ schreef ‘verlos ons van onze bevalcultuur’, wat ook voor mij weer een eye-opener was.

Ondertussen hebben we onze draai hier een beetje gevonden, het vele kraambezoek in het begin (super gezellig maar vermoeiend) loopt wat op z’n einde (begin december geven we wel nog een babyborrel), Geert is na een dikke maand weer aan het werk en ik begin mijn Meneertje Morris een beetje te kennen. Een beetje. Want soms doet hij nog dingen waar ik alleen maar verbaasd naar kan kijken 🙂

Na 6 weken weet ik dit over mijn schattig bazeke

• het is een vinnig en alert ding
• voor een baby is ie vaak wakker
• hij kan van 0 naar 100 gaan (ik moet NU eten)
• het liefst ligt ie in mama’s armen of op papa’s borst
• krampjes heeft ie alleen ’s nachts rond een uur of 4
• als we ergens zijn met veel mensen, sluit ie zich af en gaat hij slapen
• hij is luid: kreunen, krampjes, .. Hij laat van zich horen
• hij begint steeds meer op z’n papa te lijken

Die krampen.. Ze hebben me al wat nachten wakker gehouden. Morris vindt het om een nog onbekende reden leuk om na z’n tweede nachtvoeding (ergens tussen 3 en 5u) niet meer in te slapen en te blijven kreunen en kermen. Al veel geprobeerd, maar weinig helpt. Deze week zijn we weer naar de osteopaat geweest (is al de 4de keer met Morris), hopelijk biedt dat opnieuw soelaas. Het slaapzakje van Puckababy, dat we gisteren in allerijl gingen kopen, helpt voorlopig ook. Laat ons bidden. Alle andere tips welkom (hij krijgt al Infacol, ik drink borstvoedingsthee, we leggen hem wel eens op zijn buik overdag, dragen hem in de draagdoek, ..). Ik begin nu te overwegen om melk te laten (heeft ie misschien een koemelkallergie?). Ik twijfel zelfs al bijna over het feit dat het wel krampen zijn… Het is in alle geval een gek fenomeen. Onze zoon die steevast rond een uur of 4 begint te ‘roepen’.

Ik weet sinds de geboorte van Morris ook wat ‘om op te eten’, betekent. Soms wil je je eigen kind toch echt gewoon oppeuzelen? Haha! Die onvoorwaardelijke liefde is een ongelooflijk gevoel en doet de radeloosheid tijdens de nachten snel weer wegsmelten. Er is een reden waarom die zo lief kunnen lachen.

Het verandert je hele leven, je relatie, je familie. Mijn broers staan hier opeens verdacht veel aan de deur, en ik kan er alleen maar van genieten om hen bezig te zien met Morris. Vriendinnen die weer babyfever krijgen bij het zien van onze kleine man, heerlijk toch. Al voel ik stilaan ook dat het coconnetje al eens doorprikt mag worden. Ik zie heel vaak (al dan niet constant) dezelfde 4 muren. En dus doet het me ongelooflijk veel deugd om af en toe, al dan niet met Morris, de deur uit te trekken en iets te gaan eten, een wandeling te maken. Het zijn kleine dingen, maar we bouwen het weer op 🙂 Al mag ik er nog niet aan denken om terug in de ratrace van het dagelijkse leven te moeten stappen. Werken, wat is dat?

Op het programma de komende weken: een eerste keer een babysit (papa en mama gaan naar het toneel, de grootvader speelt), een eerste spuitje (auw!), een babyborrel organiseren (druk druk druk!), voor het eerst weer wat werken in bijberoep (hoe organiseer ik zoiets?), en jawel… Een eerste reisje, ineens het vliegtuig op (ik durf niet!).

Ondertussen vallen mijn ogen toe. #momlife