Geert en ik wilden altijd meerdere kindjes, twee. Of wie weet drie. Ideaal toch? Toen een eerste kindje krijgen niet vanzelfsprekend bleek, werd dat een nog grotere hoop. Want dat ene kindje is er dan uiteindelijk wel gekomen, maar zouden we voor een tweede ook weer zoveel moeten doorstaan?

We besloten kei hard van Morris te genieten. En we zien wel…

Proberen niet te rekenen, en vooral niet te hopen

Voor Morrisje één werd, dachten we niet aan een tweede. Te moe, je kent het wel. We sliepen weinig en hadden onze handen vol. Genieten, kei hard. Want oh jongens, wat was dit ventje gewild en gewenst. De dag na z’n eerste verjaardag begon het me te dagen: ik wilde er nog eentje. Niet meteen, niet nu. Ooit. Morris werd 18 maanden en de gesprekken werden concreter: als we nog een kleintje willen, dan is het misschien wel het moment.

Ik begon al aan mijn rekensom. Nog een paar miskramen in de mix en Morris was al snel vijf jaar. Worst case. We beslisten er voor te gaan. Ik nam mezelf voor om niet te veel te rekenen, niet te veel te piekeren en vooral: niet te veel te hopen. Met een actieve peuter ben je er automatisch iets minder ‘mee bezig’ dan bij een eerste, merkte ik al snel. Maar al gauw installeerde ik toch een app (Flo) op mijn Iphone, deze helpt je te bepalen wanneer je ovuleert.

Wait… What? Nu al? Ik wil een hartje!

En dan. Patat. Prijs. Geen idee wat het is geweest. Ik veronderstel gewoon geluk. Een vierde keer zwanger. Bij mijn andere zwangerschappen deed ik de test alleen, nu wilde ik Geert en Morris erbij. Ik wist dat ik zwanger was, ik was al een week over tijd maar durfde niet testen. Geert geloofde er niks van (dat kan niet zo snel!), dus dan toch een test. Nu al? Kan dit? Dat kan zeker, we deden het al eerder. Nu maar hopen dat er niets misloopt.

Ik zucht, ik ben blij maar tegelijk ook zo ontzettend bang voor de emotionele rollercoaster die volgt. Onze huisarts bevestigt de zwangerschap en daar staat het zwart op wit. Ik maak een afspraak bij de gynaecoloog en mag een eerste keer komen op 9 weken. Als ik de telefoon met haar assistent opleg, barst ik in een hysterisch huilen uit. NOG drie weken wachten om te weten of dat hartje klopt, dat kan ik niet.

Nachtmerries, slecht slapen, … Ik was niet te de liefste vrouw/mama/vriendin. Niet exact de zwangerschapsgloed die je bij andere prille zwangeren ziet. Ik kon niet genieten of zelfs maar hopen voor ik een hartje had gehoord. Gewoon een kloppend en sterk hartje, en ik zou gerust zijn. Een telefoontje naar het ziekenhuis later, wilde een assistent wel tijd maken voor mij. De stagiaire vroeg of ze even ‘mocht proberen’. Natuurlijk, jullie moeten ook leren. Na een minuutje of twee zoeken op mijn buik vond ze niets. Het leek wel een uur. Ik telde alle strepen op het plafond en gaf de hoop al op. Het was weer niets.

Of zou het toch mogen zijn?

De assistent komt helpen en vindt na 2 seconden het baby’tje. Het ini mini ding. Want mini is het, ik ben amper 7 weken! We kijken samen naar het baby’tje en alles ziet er prima uit. Gerustgesteld loop ik naar buiten met een smile van hier tot in Tokyo. Het is écht! Boem, geen twee minuten later overvalt de realiteit mij weer. Weet je hoeveel miskramen er zijn na 7 weken? Hoop nog maar niet te hard. En dan besef ik het: ik heb GEEN hartje gehoord. GEEN! We hebben het gezien, het flikkerde maar de assistent vergat het geluid op te zetten en ik vergat het in alle emotie te vragen. Dom!

Nog meer reden voor twijfel. Op 9 weken krijg ik een echo bij m’n gynaecoloog, die ontzettend lief is. Op 12 weken weer een goede echo en een paar dagen later ook een perfecte NIPT. Het geslacht weten we niet, we willen het (voorlopig) niet. Want wat maakt dat ons uit? Op 14 weken hoor ik het hartje door de doptone van mijn vroedvrouw. De baby stampt nu zelfs tegen haar apparaat. Ook dat hoor ik duidelijk.

Bij elke afspraak ben ik bang en klopt mijn hart aan een onvoorstelbaar tempo. Ondertussen ben ik 15 weken zwanger en begin ik stilaan te geloven dat dit echt is. Geen pech deze keer, geen curettage in een koude operatiezaal, geen groot verdriet maar een groot geluk. Ja, ik ben zwanger. Nog steeds kunnen wij het moeilijk bevatten. Begin februari komt er weer een kleintje bij en begint alles van voor af aan. Slapeloze nachten, oeverloze liefde. Ik kan niet gelukkiger zijn.

We gaan dit doen. Lieve baby, lieve mini. Je bent zo welkom. Laat het maar gauw begin februari zijn. Jij bent nu al één van ons.

 

30 reacties

  1. avatar

    Nog gefellicteerd!

    1. avatar
      Nies zegt:

      Dankjewel x

  2. avatar

    Hoi Nies,
    Ik kwam even dit berichtje nog een keertje lezen… en ook je vorige berichtjes rond dit thema (en de miskramen). Reden van mijn bezoekje is mijn eigen situatie, want terug zwanger maar 2 weken gekeden geen hartslag meer bij de echo. Om 21u ’s avonds, de avond voordat we naar Zweden vertrokken nota bene. Toch beslist om maar te vertrekken, de gynaecoloog dacht dat het wel spontaan op gang ging komen, maar buiten een heel klein beetje bloedverlies gebeurde er tot nu toe niks. Donderdag komen we thuis, vrijdag is de curettage gepland.
    Maar toch deed het goed om weg te zijn, op reis, te zijn. Extra genieten van man en zoontje, uitwaaien in de natuur, en af toe een goed potje janken. Ook dubbel, want de valies was al gepakt en die zat vol met leuke attributen om de aankondigingsfoto te maken. Maar in plaats van een aankondiging dit weekend van de ‘veilige 12 weken’ wordt het dus een operatie.
    Toch lees ik in jouw berichtjes vooral hoop. Angst, maart ook hoop. En ook wij krabbelen weer wel overeind en proberen verder voor een nr 2 (al loopt dat niet zo vlotjes en komen er veel gynaecologen bezoeken en hormonen aan te pas). Maar laat ons vooruitkijken naar de toekomst en laat het snel februari zijn. Tegen de tijd dat jullie kleintje er is, groeit er misschien in mijn buik ook weer eentje. Zullen we dat afspreken? 🙂
    Lieve Nies, ik wens je een onbezorgde zwangerschap (utopie, I know) met niet te veel klachten, of voor elk kwaaltje een dikke knuffel van Morris in de plaats. Geniet van je groeiende buikje en van dat wonder binnenkort. Het komt allemaal goed, ik voel het!

    Eef

    1. avatar

      Oh Eef, … Mijn hart breekt voor jullie. Ik duim zo mee voor jullie! x

  3. avatar

    Gefeliciteerd, zo fijn voor jullie. Het is je gegund, hopelijk lukt het toch nog wat meer te genieten van de zwangerschap!

    1. avatar

      Dankjewel lieve Tikva!

  4. avatar

    Wat eerlijk geschreven, proficiat!

    1. avatar

      Thanks Tamara, means a lot.

  5. avatar

    Proficiat! Wat een fijn nieuws en ik ben blij dat jullie deze keer al minder de spanning hadden tot het “gelukt” was. Hopelijk kan je toch gaan genieten van je zwangerschap!

    1. avatar

      We doen ons best, dankjewel lieve Lotte!

  6. avatar

    Wat mooi geschreven! Jullie kunnen maar wat trots zijn op jullie gezinnetje. We vinden het super leuk voor jullie, gefeliciteerd! Geniet zoveel mogelijk en voor je het weet is het februari (een korte maand, dat scheelt 😉 )

    1. avatar

      Dankjewel Loes & Suus voor de gelukwensen!

  7. avatar

    Proficiat. Ik kan me inbeelden dat het veel stress en onzekerheid is. Probeer je zorgen aan de kant te zetten en te genieten. Van die mooie buik, wat jouw lichaam kan en van die mooie mini ?

    1. avatar

      Lief van je!

  8. avatar

    Oh zo fijn om dit te lezen. Ik vroeg me af of je nu geruster zou zijn aangezien ik dat voor mezelf bij een eventuele volgende zwangerschap niet onmiddellijk zie gebeuren. Ik wens je zoveel genieten toe. Gefeliciteerd!

    1. avatar

      Nee ik ben totaal niet gerust. Was heel bang de eerste weken en nu vaak nog. Maar het komt wel, en al genieten we pas als de bébé in m’n armen ligt dan is dat ook maar zo!

  9. avatar
    Kathleen zegt:

    Een super dikke proficiat!! Hier net hetzelfde verhaal als bij jullie! Eerst 2 miskramen, waardoor ik de moed verloor. Dan uiteindelijk na meer dan een jaar proberen voor de 3de keer zwanger: een pracht van een dochter (Rosa) van nu 15 maanden. Toen ze bijna een jaar werd, dachten we: misschien moeten we stilaan voor een 2de kleintje gaan, want je weet maar nooit. Wat als we weer zo lang moeten wachten… en we wilden er niet te veel tijd tussen. Na de 1ste maand was ik zwanger. Ik kon het niet geloven. Dit kon niet waar zijn! Maar jawel hoor, ondertussen 19 weken ver! Bijna in de helft! Echt zot! En geloof me: die 2de zwangerschap vliegt precies voorbij! Geniet nu volop van dat kleine mensje in je buik! Je verdient het!! X

    1. avatar

      Je hebt gelijk, tijd vliegt echt een stuk sneller! Merci voor je lieve woorden.

  10. avatar

    Gefeliciteerd! Ben zo blij voor jullie! Na de rollercoaster voorafgaand aan Morris verdien je het extra om een zo zorgloos mogelijke zwangerschap te hebben. Geniet ervan, zoveel als lukt.

    1. avatar

      Ja ben zo blij dat het dit keer wel gewoon allemaal goed gaat. Ik blijf wat bang maar we proberen vertrouwen te hebben 🙂

  11. avatar

    Gefeliciteerd! Zo kan het dus ook gaan.. resultaten uit het verleden zijn geen garantie voor de toekomst. 🙂 Wij schrokken ook van hoe snel de tweede was. Uiteindelijk verschillen onze meiden daardoor maar 22 maanden in leeftijd. Maar inderdaad: wat kan het allemaal schelen. Zwanger = zwanger. Geniet ervan!!

    1. avatar
      Sanne zegt:

      Zo’n mooi blogbericht. Tranen. Het jullie zo gegund, geniet nu maar!

      1. avatar

        Wat lief van je Sanne!

    2. avatar

      Zo is dat Yvonne! x

    1. avatar

      Thanks liefje!

  12. avatar

    Hey nies!! Geniet nu maar, een tweede zwangerschap gaat al zo snel voorbij!!! Nog eens een dikke proficiat!!! ???

    1. avatar

      Amai ja, wat je zegt. De tijd vliegt wel een stuk sneller. Ik vind het niet erg hoor!

  13. avatar

    Gefeliciteerd!

    Het is zo vervelend wanneer ze het hartje niet kunnen vinden! Ik heb dat zelfs bij 16 weken nog gehad: de baby zwom steeds weg…. En eigenwijs is ze nog altijd 🙂

    1. avatar

      Haha als dat een voorbode is 🙂

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *