Tijd voor afscheid. Over vriendinnen & wereldreizen

Investeer in jezelf, ga op wereldreis

Deze quote passeerde gisteren via MNM-presentatrice Eva Daeleman op mijn Instagram. Het bleef hangen, want ik snap het. Het is een investering in jezelf, het is een zoektocht naar jezelf. Het is jezelf de tijd gunnen om op pauze te drukken. Een stap achteruit te nemen en je leven, je carrière, .. onder de loep nemen.

Eerlijk is eerlijk, van thuis uit kreeg ik de reismicrobe niet mee. En dus duurde het ook even voor ik ze te pakken kreeg. Reisjes bij ons thuis gingen niet ver, en meestal gingen we gewoon niet. Mijn vader heeft een boomkwekerij en je bomen een week of twee weken achter laten, is nu eenmaal niet vanzelfsprekend. Nu ik al enkele jaren gebeten ben door de microbe, besef ik dat reizen zo’n luxe is. Ik voel me pas vaak 100% mezelf op reis. Geen deadlines, geen keuzestress, geen bewijsdrang. Lekker jezelf zijn.

Veel van mijn vriendinnen zijn ook gebeten en reizen al jaren de wereld rond. Het toeval wil dat tweevan mijn beste vriendinnen een grote stap nemen of genomen hebben in het afchecken van hun bucketlist. Zij vertrekken met een maand verschil van elkaar op wereldreis. Ik ben blij voor hen. En trots, dat ze dit aandurven. Want ge moet het maar doen.

Liesbeth, die ik leerde kennen in het 3de middelbaar, is vorig weekend vertrokken voor een reis van ongeveer een jaar. Eerst Zuid-Amerika, daarna Azië. Ze zal reizen tot ze naar huis willen komen. Dit kan 8 maanden, het volledige jaar of zelfs langer worden. Tot de centjes op zijn. Liesbeth nam ontslag op het werk. Hun huis wordt verhuurd aan de broer van Tom. Een beslissing met ballen. Gewaagd, maar zo stoer.

Nele, die ik leerde kennen op de volleybal zo’n 16 jaar geleden, vertrekt met haar vriend Roel begin december voor een lange rondreis door Zuid-Amerika. Zij blijven een dikke zes maanden weg. Nele was mijn getuige twee jaar geleden toen Geert en ik in het bootje stapten, zegt meteen wat de meid voor me betekent. Nele neemt loopbaanonderbreking, Roel heeft zijn ontslag gegeven. Ook hun appartement heeft tijdelijk een nieuwe huurder.

Zij verzinnen geen excuses

Ik ben blij, en trots. Maar dat zei ik al. Maar ik ben ook jaloers, lichtjes afgunstig. Mijn vriendinnen weten dat. Ze gaan niet van hun stoel vallen als ze dit lezen. Ik zou dit ook willen durven. Maar er zijn zoveel factoren die meespelen. Je job, je partner, je familie, je spaarcenten, … Er is altijd een excuus om niet te gaan.

Het is nog niet zo lang dat ik er van droom. Zo’n twee jaar geleden begon dat. Ik wil geen jaar weg, misschien zelfs geen half jaar maar ik zou zo graag een keer proeven van 3 maanden vrijheid. En daarom voel ik dat het me pijn doet, die vriendinnen met ballen. Zij durven. Zij gaan. Zij doen. Zij verzinnen geen excuses.

Vorig weekend namen we afscheid van Liesbeth. We hadden dit al uitgebreid gedaan met een daguitstap en een etentje of drie. Maar dan was het moment daar. Snel voor een laatste keer elkaar zien, een knuffel, een traan en een zwaaiend handje uit het raam van de auto. En daar stonden we, verweesd. De vriendinnen die achterblijven. We kijken elkaar verdrietig aan en beseffen dat Liesbeth een jaar niet op onze verjaardagsfeestjes, etentjes en uitstapjes zal zijn. Verdriet gaat over in relativering. Een jaar is ook maar een jaar. Dat vliegt.

Binnen een kleine maand is het aan Nele. Mijn beste maatje. Ik wil er niet aan denken. Ik kan het me zelfs nauwelijks voorstellen. Tuurlijk, ze reizen sowieso al vaak en zijn dan ook een maand niet in ons Belgenlandje te bespeuren, maar dat is een maand. Geen zes. Nu zijn het er zes. Zes lange, donkere maanden. Zes maanden zonder mijn lieve, gekke vriendin waar ik zo zot van ben. Beetje puberaal, I know.

Een belofte mag je niet breken

Ik heb bewust niets beloofd. Niet aan Liesbeth. Niet aan Nele. Beloftes breken is het meest klote dat je kan doen. En daarom heb ik er geen gemaakt. Natuurlijk speelt dat in mijn hoofd. Ik wil hen bezoeken. Alletwee als het kan. In elk continent als het kan. Maar De Echtgenoot veranderde niet zo lang geleden van werk, ik denk er over een bedrijfje op te starten, en ook een gezin beginnen ligt in de lijn van wat we zouden willen voor 2016. En daar zijn we weer met die excuses. Maar het is realiteit, mijn realiteit.

En dus blijf ik voorlopig de wereld zien, op mijn manier en op de manier die voor ons voorlopig kan. Dat wil zeggen dat 2016 ook het jaar van de lichte jaloezie wordt. Op Liesbeth. Op Nele. Op stoer zijn. Op durven. Op geen excuses.

En dan is daar het moment. Een eerste keer. Een blog schrijven en die afsluiten in tranen. Wat ben ik godverdomme jaloers, maar vooral zo godverdomme trots!