Geen idee of de baby in mijn buik een jongen of een meisje is. Wij kennen namelijk het geslacht niet. I know, dat doet bijna niemand meer. Het is misschien ook wat onhandig, maar voor ons heeft het iets magisch.
Dat zijn de schoonste bevallingen, die waar de ouders het geslacht niet kennen! dixit onze vroedvrouw
Toen twijfelde ik helemaal niet meer. Wij gaan voor het onbekende. Laat maar komen. Weet je, het maakt ons ook helemaal niets uit. We hebben voor Morris behoorlijk wat ‘moeite’ moeten doen, met een bumpy road die 2 miskramen heet. Een pijnlijke periode. Toen ik dan eindelijk ‘goed’ zwanger was, wilde ik mij ook een beeld kunnen vormen bij dat kleintje in m’n buik. Door de NIPT test wisten we bij hem op 11 weken al dat hij een jongen was. Héérlijk! De voorbereidingen konden starten.
Hoe beslis je nu zoiets?
En dit keer dan helemaal niet? Hoe beslis je dat nu? En hoe krijg je je partner ‘on board’? Dat weet ik dus zelfs niet meer zo goed… Op 7 weken heb ik een eerste echo, daar is natuurlijk nog weinig op te zien. We zijn al lang blij dat het hartje klopt. Op 12 weken laten we een NIPT test uitvoeren, waar we amper 3 dagen later al het resultaat van kennen. We beslissen om het niet via de NIPT test te weten te komen, eigenlijk is dat ook echt wel zakelijk hé.. Een telefoon of een mail en je weet het. Dus liever via een echo.
In de auto onderweg naar huis babbelen we er over: willen we het eigenlijk wel weten? “Die en die wisten het ook niet”. “Ik denk dat dat wel tof is. Speciaal ook.” We hebben toch al veel spullen en als er nu één ding is dat we de afgelopen jaren wel geleerd hebben: als je baby maar gezond is. Wij hebben allebei dan ook TOTAAL geen voorkeur. Geloof het of niet.
Geen voorkeur maar ook geen voorgevoel
Voor Geert maakt het niet uit, en voor mij ook niet. Nog een jongen? Oh super leuk, dan word ik een boysmom en heeft Morris een echt ravot-maatje. Een meisje? Oh fijn, dan heb ik dat ook eens meegemaakt en kan ik girly stuff gaan uitzoeken. Het maakt ons echt niet uit. Daarnaast hebben we ook alle twee, hoe gek ook, GEEN voorgevoel. Dat maakt het nog vreemder. Bij Morris zei ik: dit is een jongen. En Geert was er toen ook vrij van overtuigd. Het telefoontje tijdens onze rondreis in Cyprus bevestigde ons vermoeden.
Nu heb ik geen voorgevoel. Nada. Geert ook niet.
De nadelen van het geslacht niet te weten…
Bon, heel handig is het altijd niet. Ik kan geen kleertjes shoppen op voorhand (of toch niet veel). Wel weer voordelig voor mijn portefeuille. Een naam kiezen moet dubbel. Een geboortekaartje unisex of je moet er twee laten ontwerpen. Ik besef dat ik het mezelf niet altijd gemakkelijk maak… En eerlijk gezegd? Ik ben ook zo weinig bezig met die dingen. Ik wil gewoon mijn baby in mijn armen, fancy geboortekaartje of niet.
Ook het ‘bonden’ met de baby vind ik soms iets lastiger omdat ik er nog geen beeld bij heb en ook nog geen naam kan op plakken. Het is ‘de baby’ en niet xxxx. Dat maakt het soms lastig maar ik heb nog nooit bv. naar de gynaecoloog willen bellen om het toch te weten en ook bij een echo twijfelen wij niet. Zo gingen we op 16 weken naar Precho, waar je pretecho’s kan laten maken. Ook hier vroeg de eigenares of we het geslacht kenden.
“Neen”. Oh leuk, dan mag je nu eventjes niet kijken en dan kijk ik hoe de baby ligt. Ook bij de 20 weken echo hebben we ons hoofd gedraaid toen de gynaecoloog tussen de beentjes ging kijken. Al die gemiste voorpret… Waarom doen wij dat dan toch?
Voor de magie. Voor het onbekende. Om mijn baby nu al het gevoel te geven: wat jij ook wordt, jij bent jij. Jongen of meisje. We doen het voor de bevalling. Om de baby op mijn buik te nemen, naar elkaar te kijken en samen afspreken: we gaan eens checken… Om dan te roepen: “ooooohhh het is een…” Tenminste, zo gaat het in mijn fantasie toch!
Kenden jullie het geslacht van jullie baby?
12 reacties
Wij willen het ook niet weten. Om dezelfde redenen. Het maakt niet uit, jongen of meisje, ze zijn allebei even welkom! En het lijkt me zo magisch het pas te ontdekken wanneer je je baby voor het eerst in je armen houdt ?
Oh zalig! Het geeft echt een extra dimensie he… we zijn zo benieuwd!
Zo spannend! Dat is eigenlijk een extra groot verrassingspakketje dus! Mooie foto’s ook Nies, wat zie jij er toch megastralend uit! Geniet nog van je verlof
Ons verlofje was zalig, thanks meid. Ja dat wordt een mega grote verrassing in februari 🙂
Wij wisten het ook 2x niet. Eigenlijk nooit hard over na moeten denken, voor mij was het vanzelfsprekend dat ik zou wachten tot bij de geboorte. Mijn vriend vond het minder en zeurde veel over de praktische “probleempjes” . Een unisex kaartje, suikerbonen,kamertje en kleertjes, 2 namen kiezen. Dat vond ik geen probleem. De magie bij de geboorte des te groter!
Maar ook veel reacties gekregen dat het blijkbaar echt niet meer van de tijd is om het niet te weten. Mensen die het gewoon niet geloofden. “Jullie weten het wel,maar willen het niet vertellen!”
Geniet ervan! (Wat dat bonden betreft, ik gebruikte een koosnaampje tijdens mijn zwangerschap. De 1ste x prutske en de 2e x prulleke. En dat kon ik ook gewoon in het openbaar zeggen, ik kon toch niets verraden.)
Goed idee van dat koosnaampje, hier is het eigenlijk nog steeds ‘de baby’, hihi…
Als ik heb bij de NIPT test had kunnen weten, had ik het gedaan! In Nederland mag dat echter niet…
Ik wist het met 16 weken en vond dat heel fijn. Ik vond lang voordat ik zwanger werd al dat ik een meisje zou krijgen. Als het een jongen zou zijn had ik zo raar opgekeken. Door een echo te doen kon ik aan het idee wennen.
Maar goed, dat was niet nodig. Het is een meisje.
Had ik dus bij Morris ook, ik zou sowieso een jongen krijgen en dat bleek ook met de NIPT test. Deze keer voelde het anders aan en wil ik het gewoon niet weten. Laat die verrassing maar komen, had ik dus bij een eerste niet gekund. Gek hé! We doen maar wat goed voelt allemaal hé 🙂 Spannend Jenny, een meisje!
Het is écht magisch. Hier zwanger van nr drie en al voor de derde keer is het een verrassing!
Die praktische probleempjes, dat is het enige maar zó moeilijk is dat nu ook weer niet. Zolang het maar gezond is!!
Zo cool, al drie keer verrast! Ja die praktische dingetjes, dat is ook maar dat hé. Met die online geboortelijsten vind ik dat nog wel makkie want dan pas ik gewoon na de geboorte wat dingetjes aan of ik leg snel twee lijstjes aan, dat is allemaal het ding niet meer 🙂
Geweldig!
Wij wisten het niet bij nr 1 en nu bij nr 2 wel en ik merk dat de band met de baby nu precies wel concreter is. Bij nr 1 heb ik trouwens nog lang moeten wennen aan het idee van ‘dit is mijn dochter’.
Maar het niet weten is ook magisch. De reden waarom we het bij nr 2 wel weten is omdat meneer met zijn benen wagenwijd open lag tijdens de 12 weken echo ?.
Veel succes nog!!
Haha ja dat heb je natuurlijk niet voor het zeggen, als ze zich gewoon bloot stellen 😉 Ik denk dat je bij een eerste sowieso nog hard moet wennen. Ook al wist ik dat Morris een jongen werd, dan nog was het de eerste weken vaak tegen mezelf zeggen: heb ik nu echt een zoon? Wauw!