EINDELIJK! Eindelijk eindelijk eindelijk… Vandaag heb ik eindelijk het gevoel dat er naar mij geluisterd werd. Er werd niet met mij gelachen, er werd niet op mij neergekeken, er werd niet met scheve ogen naar mij gekeken. Er werd geluisterd. Ik moet een glimlach onderdrukken, want ik voel dat ik eindelijk kom waar ik naartoe wil. Ik krijg zeggenschap in mijn bevallingsverhaal.
Wat ik hierboven zeg en voel, typ ik al in juli. Na een lange zoektocht, online, in boeken, op blogs en in live gesprekken valt alles in z’n plooi. Ik vind antwoord op mijn vragen, en win stilaan wat zelfvertrouwen voor iets dat ik al langer wil en hoop: bevallen op mijn manier!
Na 2 miskramen ben ik begin dit jaar voor de 3de keer zwanger. We zijn bang, vanaf het begin. Wat wil je. Het liep twee eerdere keren mis. Ook deze zwangerschap was allesbehalve zorgeloos, en werd in mijn ogen vaak onnodig gemedicaliseerd, maar dat is stof voor een andere blogpost. Nadat ik 20 weken zwanger was, had ik er genoeg van.
Het is MIJN bevalling!
Ik had enorm het gevoel dat men met mijn zwangerschap op de loop ging. Er was altijd wel iets. Wat zou dat met de bevalling geven? Ik had hier zo mijn idee over en ook over dat moment leek ik weinig zeggenschap te hebben. Langzaamaan sijpelde bij mij binnen dat ik mijn bevalling in handen wilde nemen. Niemand zou mij zomaar dicteren hoe of wat.
Het ziekenhuis waar ik zou bevallen, is voor mij bekend terrein. Het is twintig minuutjes rijden, er zijn al vele vriendinnen en familieleden bevallen, een vriendin is er vroedvrouw, … Ik had er nooit veel bij nagedacht. Daar zou ik bevallen. Prima ziekenhuis, goede gynaecoloog. Er zou mij niets ontbreken. Tot ik samen met Geert de rondleiding volgde op de materniteit.
Meteen al bekroop mij een angstig gevoel. Dit is een ziekenhuis. Jawel. Een ZIEKEN-huis. Geen geboortehuis, geen kraamhotel, … maar een ziekenhuis. Ergens waar wordt uitgegaan van het slechtste geval, om erger te voorkomen. De vroedvrouw die de rondleiding gaf was een schat van een mens. Maar toen ze losjes over ‘en dan zetten ze meestal een knipje’ sprak, en ‘in dit bad mag je je weeën opvangen maar niet bevallen hoor, dat hebben de gynaecologen niet graag’, of ‘en dan rijden we je naar de verloskamer en zetten we de spot er op’ babbelde, brak ik. Neen, hier wil ik niet bevallen. Geert ziet mij tijdens de rondleiding afhaken, ik verkramp en wil het liefst hard weglopen.
Zoeken naar gelijkgestemden
Thuis zit ik met de handen in het haar. Wat nu gedaan? Ik kan toch niet zomaar van gynaecoloog veranderen? Of van ziekenhuis? En waar zou ik dan wel kunnen of willen bevallen? Het wordt opnieuw een zoektocht. Ik contacteer een zelfstandige vroedvrouw via de Vlaamse Beroepsorganisatie van Vroedvrouwen. Een lieve vroedvrouw komt aan huis en praat met me over mijn zorgen.
Zelf moet ze jammer genoeg toegeven altijd in een gemedicaliseerde omgeving gewerkt te hebben en dus heeft ze niet veel kennis van natuurlijk en zonder weinig ingrepen bevallen. Ze begeleidt zelf ook geen bevallingen. Ik ben teleurgesteld. Ik moet weer gaan zoeken. Na veel vijven en zessen stoot ik online op de vroedvrouwenpraktijk Hikketein. Ik stuur vroedvrouw Lieve een mail met mijn bezorgdheden en krijg vrij snel een antwoord dat mij de eerste alinea van dit artikel doet schrijven.
Lieve en Hannah van Hikketein doen mij een andere kant zien, eentje die ik al langer wilde exploreren maar die veel wenkbrauwen deed fronsen in mijn omgeving. Natuurlijk bevallen, met een kundige vroedvrouw, zonder inmenging van dokters, zonder verdoving, op je eigen manier en tempo. Dat kan? Dat bestaat? Geen horrorbevallingen? Geen trauma’s achteraf? Kan ik daar dan zelf voor kiezen? Yes. Het kan. Natuurlijk zijn er altijd medische situaties die niet te voorzien zijn, en waarvan je blij bent dat er specialisten in huis zijn. Maar even goed zijn er situaties waarin er wordt ingegrepen zonder dat het nodig is. Ik kreeg het “Blijf Van Mijn Lijf”-gevoel. Ik wil meeschrijven aan mijn bevallingsverhaal.
En die keuze is: natuurlijk bevallen (in een natuurlijke houding, zonder verdoving als het even kan) en in het water. Lijkt me toch niet zo onoverkomelijk, maar het kan in mijn ziekenhuis en met mijn gynaecoloog niet. Gelukkig zijn ze bij Hikketein wél enthousiast over mijn plannen. Hannah zegt zelfs: ‘oh joepie, jij wil in het water bevallen… Dat zijn mijn favoriete bevallingen’.
Het doet zo’n deugd dat er eindelijk naar mij wordt geluisterd en dat ik mooie verhalen te horen krijg, zonder alle horror. Ik mag mee schrijven aan mijn eigen bevallingsverhaal… Love it! Ik begin te geloven dat angst zoveel doet met een vrouwenlichaam. Angst voor de pijn en wat gaat komen, doet veel vrouwen blokkeren in de aanloop naar hun bevalling.
Leren geloven in de kracht van mijn lichaam
Daarom ban ik in de laatste weken voor mijn uitgerekende datum alle negativiteit. Gedaan ermee! Ik doe aan positieve geboorte-affirmaties, ik herhaal honderden keer dezelfde zinnen tegen mezelf. Ik luister naar hypnobirthing-sessies die me keer op keer vertellen dat mijn bevalling een positieve, rustige en krachtige ervaring zal zijn. “Ik kan het, mijn lichaam is hiervoor gemaakt”, “elke wee zal je dichter bij je baby brengen”, “ik heb vertrouwen in mijn lichaam”, .. Ik voelde al snel dat dit begon te werken, .. Mensen in mijn omgeving verbazen zich over de rust die ik uitstraalde. “Niet bang voor de bevalling?” “Spannend zeker?” “Oh, je gaat zo afzien…” Ik laat het allemaal van mij afglijden en reageer met een ongeziene rust en kalmte. En lezen, héél veel lezen. Door bepaalde zwangerschapsboeken kreeg ik veel meer zelfvertrouwen en … Ik durfde het bijna niet zeggen maar.. Ik had goesting in mijn bevalling. Laat maar komen, ik ben er klaar voor. Ik was niet bang, niet angstig, ik vond het natuurlijk wel een beetje spannend maar ik wilde het vooral ‘aangaan’. Kom maar op met die weeën 🙂
Ik ga nog een tweetal keer naar mijn gynaecoloog en vertel haar met lood in mijn schoenen dat ik ga ‘overstappen’. Ze reageert wat gepikeerd in eerste instantie maar is al blij dat ik niet thuis ga bevallen (?) en van onder water bevallen is ze ook allesbehalve fan. Zo jammer, want ze heeft me al die weken (en ook eerder bij m’n miskramen) steeds goed en professioneel begeleid. Ik ging graag bij haar op consultatie, maar nu kan het niet meer. Mijn vriendinnen die ik vertel over mijn plannen reageren soms enthousiast, soms meewarrig. Zomaar van ziekenhuis veranderen? Met een eigen vroedvrouw willen bevallen? De dag na de bevalling al naar huis? Je weet niet wat je te wachten staat.
Een mens is ook een dier
Op een gegeven moment ben ik mijn bevalling zelfs dierlijk gaan bekijken, weg van al dat medische gedoe. Zoogdieren zoeken een veilige omgeving om in te gaan bevallen, waarom zouden wij mensen anders zijn? Waarom zouden wij ons wel op ons gemak voelen bij dokters die ons toucheren, vroedvrouwen die we nooit eerder zagen en een verloskamer met bed en beugels? Al die horrorverhalen die ik rondom mij hoor… Hoe zijn die bevallingen gestart? Met een inleiding (oei mama een zwaar & groot kindje, je bent al zo lang over tijd, … ), door de vliezen te breken, … Niet natuurlijk en met een medische interventie dus. Terwijl een voldragen zwangerschap tussen de 37 en 42 weken kan duren, dus ben je vaak niet eens écht over tijd als ze je onnodig en met chemische samenstellingen inleiden.
De laatste weken van mijn zwangerschap liet ik me dus begeleiden door Hikketein en in samenspraak met hen beslissen we te gaan bevallen in het Sint Vincentius in Antwerpen. Alleen al een blik op hun website stelde me gerust: dit is meer hoe ik het zag. Naast het babyvriendelijk label hebben ze ook een moeder vriendelijk label. Dit label werd hen toegekend door de WHO in 2010. De doelstelling van dit label is dat er door het ziekenhuisbeleid op een respectvolle wijze omgegaan wordt met de noden van moeders tijdens arbeid en bevalling.
Vroedvrouwen Lieve en Hannah geven me dat laatste beetje zelfvertrouwen, daarnaast lees ik me te pletter. Ik speur het internet af, haal boeken in de bibliotheek of bestel ze online en lees alles wat er te lezen valt over natuurlijk bevallen, bevallingshoudingen, hypnobirthing, het ene bevallingsverhaal na het andere … Ik wil ALLES weten, en voorbereid zijn. En dus weet ik tegen dat ik 40 weken zwanger ben veel over de verschillende fases van een bevalling. Ik moet weten wat er straks op me af komt. Al ben ik er me er echt wel van bewust dat ik zo lang ik het zelf niet heb ervaren, ik niet écht recht van spreken heb. En dus praat ik er niet teveel over met mijn omgeving, en schrijf ik er nog niets over op deze blog.
Als mensen de stapel boeken op mijn salontafel zagen liggen, krijg ik weleens de opmerking: oei maar uit boeken ga je het niet kunnen halen hoor… Het is toch afwachten, zien wat er komt. Natuurlijk dat. Maar uit onderzoek is al vaker gebleken dat wie goed geïnformeerd is, vaak rustiger én vlotter bevalt. Voor mijn bevalling heb ik moeten werken. Serieus, ik heb niet het gevoel dat ik enkel ‘geluk’ gehad heb. Ik heb keuzes moeten maken, mensen tegen de borst gestoten, veel gefronste wenkbrauwen gekregen of blikken van: ‘ach meisje, straks zal je wel anders piepen’. Maar er waren ook andere geluiden, gelukkig. Mijn moeder steunt me, of er is die vriendin die zegt dat ze trots is op het feit dat ik mijn hart volg.
Het is zover!
Op mijn uitgerekende datum worden we bij de gynaecoloog verwacht (in het Sint Vincentius nu, voor het geval mijn bevalling toch een medische interventie nodig heeft, moet je minstens 1 keer bij hen op raadpleging gaan). Zij heeft net 3 bevallingen gedaan en er zijn nog 9 wachtenden voor ons. Mmmm, wat hou ik van m’n vroedvrouwen die altijd uitgebreid tijd kunnen nemen voor mij. Ik benijd de gynaecologen-stiel niet, wat een zware job! De assistente ontvangt ons en stelt voor mij inwendig te onderzoeken op ontsluiting en mij te strippen (een techniek om de bevalling op gang te brengen) als ik dat wil. Ik weiger. Laat dat ventje maar op zijn eigen tempo komen. Ondanks mijn hoge bloeddruk blijft Morris groeien. Hij is klein, maar niet te klein. En het feit dat hij nog steeds groeit, overtuigt mij van het feit dat hij nog even goed zit.
Het is bijna 20u als we thuis zijn, en ik overtuig Geert om frietjes te halen. Wie heeft er nu nog zin om te koken. Ik roep al lachend dat het misschien toch niet zo slim is, straks moet ik nog overgeven als ik moet bevallen vannacht. We lachen het weg. Ra ra …
Om 2u ’s nachts word ik wakker. Mijn water breekt terwijl ik in bed lig, ik voel iets en loop naar het toilet. Daar hoor en voel ik het echt ‘breken’. Geert wordt wakker. Ik beslis meteen kalm te blijven en denk aan de raad van mijn vroedvrouwen: rust nog zoveel je kan. Dat je water breekt, wil niet zeggen dat je binnen de paar uur gaat bevallen. Als je weeën nog niet starten, probeer nog wat slaap te pakken. Het worden sowieso vermoeiende dagen! Dus ik zeg tegen Geert dat hij rustig verder mag slapen, ik leg het bed vol handdoeken en kruip er ook terug in. Haha! Dat duurt niet lang. Een halfuurtje later begint het. Ik moet overgeven en krijg meteen daarna weeën. Hard. Heftig. Euh? Moest dit eerst niet aanvoelen als menstruatiekrampen? Ik kijk op de klok en zie dat de weeën al om de 5 minuten komen. Nu al? Ik ben net bezig!
Bellen of niet bellen?
Ik beslis om de vroedvrouw nog niet te bellen, het is amper 3 uur. Midden in de nacht. Ocharme het mens, ik laat ze nog even slapen, en we zitten tenslotte nog maar in de beginfase. Ik houd het nog wel even uit. Een uur later heb ik heel erge weeën, ik neem een douche. Ik lach mezelf uit: man, dit is zo heftig .. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om te denken dat een vrouw dit 12 uur kan volhouden zonder verdoving? Het is mij tenslotte altijd verteld dat een eerste bevalling gemiddeld toch zeker zo lang duurt. Dit kan ik niet! Ik had er natuurlijk geen idee van dat ik al vergevorderd was.
Nog een uur later wordt Geert weer wakker en beslist naar de vroedvrouw te bellen, hij wil het niet riskeren om in de file te staan. Wij moeten tenslotte van het noorden van de Kempen naar hartje Antwerpen. Het is 5 uur als we Lieve bellen, ze hoort aan Geert zijn uitleg dat de bevalling duidelijk goed op gang is en neemt een douche en vertrekt. Om 6 uur belt Lieve aan, Geert begeleidt haar naar boven waar ik sta af te zien. Lieve kijkt even naar mij, luistert naar Morris z’n hartje en lacht: “wij zijn weg hoor!”. Niks begeleiding thuis, er is geen tijd voor.
Blijven ademen
De auto in, de E19 op. Geert en ik voorop, de vroedvrouw achter ons. Iets voor 7 komen we aan in het Sint Vincentius. Ik heb een wee als ik uit de auto stap, een wee als ik me aanmeld aan spoed, een wee als ik wacht op de lift, een wee als ik het verloskwartier binnen stap, … Dit is serieus! We krijgen een kamer toegewezen en Lieve maakt zich klaar. Ik vang mijn weeën nog even rechtstaand op, gelukkig mag ik ook rechtopstaand aan de monitor. Ik mag er niet aan denken om nu te moeten gaan liggen. Hoe doen vrouwen dat? Liggend bevallen? Op een gegeven moment roep ik dat het zo heftig is, ik houd het bijna niet meer. Lieve kijkt me geruststellend aan en zegt: “dat komt omdat je bijna aan het persen bent, het duurt niet lang meer”. Wat?
Snel laten ze het bad vol, ik wil in het water bevallen en als ik me niet snel onderdompel in die warme gloed, is het misschien te laat. Geert sproeit water over mijn rug, wat doet dit deugd. Ik weet nog dat ik me enorm dierlijk voelde die laatste momenten. Ik heb gebruld, gekreund, gehijgd, … Nooit heb ik nagedacht over wat ik zou moeten doen, mijn lichaam wees mij de weg. Onze vroedvrouw heeft nooit mijn ontsluiting nagekeken, zij heeft mij nooit gezegd dat ik moest persen, .. Zij heeft mij stilletjes gecoacht, zoals ik het wilde. Geert heeft me een paar keer bij de les gebracht: blijven ademen liefje, blijven ademen.
In het bad gaat het snel. Ik pers twee of drie keer hard, en daar is onze zoon. Ik voelde een enorme oerkracht tijdens mijn bevalling en vooral tijdens die laatste fase van het persen. Een hogere kracht nam het van me over, zo bijzonder. Om 7.57u wordt Morris geboren, een klein uur nadat we in de verloskamer binnen stapten.
In de kamer waren het enkel Geert, ik en onze vroedvrouw Lieve. Af en toe kwam een vroedvrouw van het Sint Vincentius piepen (protocol), maar een gynaecoloog is er niet aan te pas gekomen. Geen verlostangen, geen scharen, geen beugels, geen spots, … Na de bevalling is het cocoonen. Morris wordt meteen op mijn borst gelegd, we wachten tot de navelstreng is uitgeklopt en dan mag Geert ‘m doorknippen.
Na de bevalling word Morris even gewogen en gemeten en that’s it. De vroedvrouwen trekken zich terug en laten ons rustig bekomen. Die eerste uren waren magisch. Pas om 14u worden we naar onze kamer gebracht. Tijdens onze ‘rit’ naar boven, kom ik vroedvrouwen tegen die me voor de bevalling regelmatig aan de monitor hadden gelegd. Allemaal trots op mijn snelle, fijne bevalling. Hier hangt zo’n leuke sfeer!
Een ietwat oudere vroedvrouw van het ziekenhui vraagt me even later naar mijn bevalling. Alles vlot gegaan? Ja hoor! Op een paar uurtjes tijd bevallen. Bij welke gynaecoloog? Geen. Ik ben bevallen met mijn eigen vroedvrouw. Ze knikt en lacht bevestigend. “Ah, bij de zelfstandige vroedvrouw … tja die vrouwen bevallen altijd iets vlotter. Baby’tjes zijn bang van dokters!”. En ze knipoogt. Dat zegt voor mij alles!
Waarom vertel ik jullie dit? Om een applausje te ontvangen omdat ik natuurlijk en vlot bevallen ben? Neen, dat was mijn keuze en elke vrouw maakt haar keuze. En ook dat is niet waar. Vaak heb je geen keuze, en moet de wetenschap voor jou beslissen. Elke bevalling is er één, ook een keizersnede of een lange, zware bevalling met verdoving. Ik vertel jullie dit omdat ik wil informeren. Lieve dames, ook op het gebied van bevallen mogen we gerust wat assertiever uit de hoek komen. Als je twijfelt over je ziekenhuis, verander. Als je je extra wil laten begeleiden door een zelfstandige vroedvrouw, zoek er een. Als je in bad wil bevallen, bespreek het met je gynaecoloog. Als je thuis wil bevallen, omring je met de juiste mensen. Als je wil proberen bevallen zonder epidurale, probeer het.
Geef aan wat je wil. Durf vragen stellen. Een inleiding? Ok, maar is het echt nodig. Een keizersnede? Als het moet, maar wanneer mag mijn kind bij mij? Een flesje kunstvoeding? Liever niet, ik geef borstvoeding. Ik vond dit zelf zeker niet altijd gemakkelijk, tijdens een afspraak met de gynaecoloog wordt je vaak zo overrompeld met informatie dat je vergeet je vragen te stellen, daarom dat voor mij de gesprekken met de vroedvrouwen zo cruciaal waren. Zij zijn er voor je tijdens elke fase: zwangerschap, bevalling én postnatale zorg. Telkens dezelfde vertrouwde gezichten.
Kies ervoor om je eigen bevalling in handen te nemen!
Dit is zeker niet de laatste blogpost die ik over mijn bevallingsverhaal, natuurlijk bevallen, hypnobirthing, waterbevallingen, zelfstandige vroedvrouwen, … zal schrijven. Deze artikels heb ik graag gelezen in aanloop naar mijn bevalling en sterkten mij in mijn ideeën:
Mme ZsaZsa, waarom het beter bevallen is in Engeland
Celia Ledoux, er is een kindeke geboren: over pijnloos bevallen, hoe bevalt het mevrouw? en haar blog
Goed Gevoel, bevallen bewust en op maat
Naast deze artikels heb ik nog een hele stapel boeken gelezen, dit zijn de 6 beste zwangerschapsboeken: http://reismicrobe.com/beste-zwangerschapsboeken/
10 vuistregels voor moeders
Deze 10 ‘regeltjes’, opgesteld door de Vlaamse Beroepsorganisatie van Vroedvrouwen vond ik zelf ook heel fijn om in het achterhoofd te houden.
1 . Wees geduldig
2. Beval waar en bij wie je jezelf veilig voelt
3. Blijf in beweging
4. Stel elke medische interventie in vraag
5. Laat van je horen
6. Vertel je verhaal
7. Vertrouw op je intuïtie
8. Durf jezelf zijn
9. Geloof in je kracht
10. Verwelkom je baby met huidcontact
Dit artikel is mijn pleidooi voor bewust bevallen. Bewust, omdat het zo belangrijk is om je eigen verhaal te sturen en richting te geven. Sta je vrouwtje, weet wat je wil en geloof in jezelf. Het zou naar mijn gevoel veel vrouwen een hoop gedoe of nog erger: een trauma kunnen besparen.
Ik ben geen dokter of vroedvrouw, gewoon een mama die haar best heeft gedaan om zich goed te informeren. Vertel ik leugens, dat kan, is niet moedwillig en dan excuseer ik mij daarvoor. Voorlopig is dit artikel wel mijn waarheid, en ik ben oh zo blij dat ik deze keuze gemaakt heb, want het heeft voor mij een wereld van verschil gemaakt. Het is dan ook mijn hoop dat ik door dit te delen, ook andere vrouwen op weg kan zitten naar een bewuste bevalling.
Wat vind jij? Wat is jouw bevallingsverhaal? Heb je spijt van bepaalde keuzes? Trots op bepaalde beslissingen?
Als je nog vragen hebt: over zelfstandige vroedvrouwen, over natuurlijk of onder water bevallen, over de verschillen tussen kraamklinieken, .. Stel ze mij. Reageer onder dit artikel of stuur me een mailtje (info@reismicrobe.com).
Als laatste: mama’s.. Ik ben trots op jullie! Wat wij verwezenlijken tijdens een bevalling, is van ongekende kracht. En papa’s: steun je vrouw in haar beslissingen, neem haar bezorgdheden en wensen serieus en ga samen op zoek naar een geschikt traject.
34 reacties
Ik heb je nog niet eerder bedankt voor je inspiratie. Thanks!! Ik ben nu 36 weken zwanger en via jouw verhaal op het pad van natuurlijk bevallen terecht gekomen. En daar voel ik me tot nu toe erg goed en vol vertrouwen bij. Gelukkig heb ik ook de juiste zorgverleners gevonden als steun. Ik hoop dat veel van mijn geboortewensen mogen uitkomen en het net zo’n bijzonder mooie ervaring wordt als jij hebt mogen hebben. En dat je tweede ervaring wederom zo prettig wordt.
Wauw, super om te lezen dat ik je een klein beetje op weg heb mogen helpen. Ik duim heel erg voor jouw bevalling, dat het een mooie ervaring mag worden!
Heyla!
Ik ben momenteel 27 weken zwanger van mijn eerste kind. Tot nu toe verloopt alles heel goed en denk ik dat ik kan spreken van een ‘normaal’ verlopende zwangerschap. Over 3 weken krijg ik standaard de 30 weken echo. Tot nu toe heb ik zowat gezonde stress gehad voor de bevalling, maar zeker gene paniek. Reden daarvoor, denk ik, was omdat het voor mij al wel een uitgemaakte zaak was, zonder er al te veel bij stilgestaan te hebben. ‘Gewoon’ bevallen met mijn gynaecoloog in het lokale ziekenhuis, uiteraard op mijn rug, zoals elke andere vrouw en zoals op tv. Zonder twijfel met epidurale verdoving, want waarom niet als het toch bestaat? Je zou maar zot zijn! Bovendien geloof ik nooit dat ik die pijn aan zal kunnen, want zo sterk ben ik niet… Ik lever mij gewoon over aan het medisch personeel en vertrouw 100% op hun deskundigheid en ervaring.
Omdat ik op zich wel wat beter wou voorbereid zijn en meer wou weten over wat me te wachten staat, heb ik vorige week een eerste afspraak gehad met een zelfstandige vroedvrouw. Dit was voornamelijk ook voor de kraamzorg, omdat mijn bevalling toch geregeld was. Uiteraard hebben ze alles uitgelegd over hun werking en zo ook verschillende manieren om te bevallen. Nooit had ik gehoord dat je ih ziekenhuis kon bevallen met een huisarts. En dan een thuisbevalling! Ik zie er de charmes wel van in, maar dat is totaal niet meer van deze tijd en dat doe je toch niet bij een eerste kind?! Het is veel veiliger om ih ziekenhuis te bevallen en je MOET gewoon die constante begeleiding hebben. Bovendien geen verdoving, dus ook weer geen optie voor mij.
Al bij al een heel aangenaam gesprek gehad met de vroedvrouw waarbij ik toch wat aan het denken werd gezet. Ook had ik een boek meegekregen, geschreven door een vroedvrouw en met vele bevallingsverhalen. In 2 dagen heb ik het uitgelezen en vanaf dan ging voor mij de bal aan het rollen. Een wereld ging voor mij open en met rode kaakjes en lichte schaamte kijk ik terug op wat ik hierboven heb geschreven en dus altijd heb gedacht. Aangezien ik niet meer aan het werk ben, heb ik de laatste week niets anders kunnen doen dan lezen, van sochtends tot s’avonds. Man man, op korte tijd ben ik precies een ander mens! Zo naïef en onwetend dat ik (naar mijn mening) blijkbaar was, zo veel geleerder voel ik me nu. Al die medische interventies die in België als vanzelfsprekend worden ervaren (de knip, manueel breken vd vliezen, bevalling inleiden aan 40+1 weken, …) zijn helemaal niet zo evident en altijd nodig. Integendeel, er zijn heel wat nadelen aan verbonden en het kan het voor moeder en kind juist veel bemoeilijken. Uiteraard heb ik het hier over goed verlopende bevallingen zonder complicaties.
Ik ben alleszins blij dat ik voor mezelf deze klik heb gemaakt en dat ik al zoveel heb bijgeleerd. Ik heb vooral beseft dat ik veel meer vertrouwen moet hebben in mijn eigen kunnen en vooral moet doen waar ik me zelf goed bij voel en me niet zo moet laten beïnvloeden door de norm. Op dit moment ben ik volop begonnen aan mijn geboorteplan en neig ik naar een rustige, liefdevolle thuisbevalling waar alles naar mijn tempo (of eerder dat van mijn kind) kan verlopen. Ik blijf verder lezen en informeren en begin er eerlijk gezegd ook al echt naar uit te kijken.
Ik wil hiermee zeker geen oordeel vellen over andere vrouwen en hun bevalling, ik spreek enkel over mijn eigen beleving. Bovendien is het voor mij ook de eerste keer en kan het nog helemaal anders verlopen. Ik kan enkel hopen dat ik over enkele maanden ook zo’n mooi bevallingsverhaal te vertellen heb…
Aanrader: ‘Bollebuikenboek’ van Leen Massy
Wat leuk om te lezen Daisy! Ik begon te lezen en ik dacht eerst: oh jee wat jammer dat ze er zo over denkt… Zou ik haar niet van gedacht kunnen veranderen? Maar hé, je bent op een geweldige zelfstandige vroedvrouw gestuit die je inzichten heeft gegeven. Zo fijn om te lezen dat je de klik gemaakt hebt. Ik ken je niet, maar ben gewoon kei trots op u! Een bevalling waar je laat komen wat komt, je angsten overboord gooit… Ik geloof er in dat jij rustig en ontspannen kan bevallen. Succes meid! Google zeker ook eens op ‘positive birth affirmations’, hielp mij ook goed. Ik hoor straks graag hoe het gegaan is 🙂
Zonde van die frietjes seg! Haha. Wat een prachtig, mooi, liefdevolle post/bevalling. Echt een uit de boekjes. Ik neem het zeker mee naar mijn volgende bevalling. Als ik erop terug kijk was het een en al medisch. De ene na de andere. Nu heb ik een Doula genomen en hoop ik daar mijn kracht uit te halen. Ik moet wegens complicaties in het ziekenhuis bevallen en weinig voorbereiding thuis doen. Maar ik hoop op zo’n krachtig en mooi verhaal als dat van jullie. ❤️ Dat alles natuurlijk en vlot zal gaan. En dit keer zonder keizersnede!!!
Dit gaat zo een andere bevalling worden Jess, neem het van mij aan! Wordt genieten lieve schat. Ik duim voor je!
Ik wist niet eens dat dat kon in België! Ik hoop dat ik dit artikel nog terugvind als ik over 5 jaar ook aan kinderen’ wil beginnen ? Woon ook in de kempen dus very interesting!
Bedankt om dit te delen en een dikke proficiat! ❤
Graag gedaan Sofie! Ik help graag bij uw toekomstige bevalling 🙂
Ik loop gigantisch achter, kom hier een beetje per ongeluk op je blog gestuiterd. Maar jouw verhaal maakt me zo ontzettend gelukkig! Ik ben de enige in een hele vriendengroep (die zich overigens bedrijvig aan het voortplanten is) die durfde het heft in eigen handen nemen en de beslissing nam om met een vroedvrouw en thuis te bevallen. Het was niet eens een bewuste keuze, het was gewoon een instinct dat ik moest volgen. Ik herken me driehonderd procent in je verhaal. Het vechten tegen de vooroordelen, de Gek-verklaringen, de overheersende kalmte op weg naar die bevalling, de interne joepie omdat het begonnen was, de what-the-f*ck als de oerkracht het overneemt en de overheersende trots als je dat kind vanonder je uit boven water mag vissen om aan een eeuwigdurende studie te onderwerpen. Oh boy, ik wil een derde! Geniet nog van je babybubble, maar dat kan voor een oermoeder als jij, met de voetjes op de grond en realistische verwachtingen, niet echt een probleem zijn. Liefs, Celine
Ps: mocht het je interesseren, dit is het geboorteverhaal van m’n jongste telg in woord en beeld
https://atelierampersandblog.wordpress.com/2016/04/26/the-story-of-mabel/
Hello Celine! Hoe heerlijk heb je dat omschreven hierboven… Ook voor mij super herkenbaar, ik ga je verhaal zeker lezen. De essentie is echt je gevoel volgen, ook al gaat dat kei hard tegen de stroom in. Horrorverhalen op je bord gesmeten krijgen en toch voor je eigen keuzes gaan, ik vind dat straf! Merci voor je leuke reactie.
Ik lees je verhaal nu een tweede keer en ben net als de eerste keer dat in t las super enthousiast en overtuigd om alles anders aan te pakken bij mijn tweede bevalling (al ben ik nog niet opnieuw zwanger hoor!). Mag ik je contacteren om nog een aantal vraagjes te stellen?
Bedankt voor je openheid!
Je mag me alles vragen Karen! Stuur gerust een mailtje op info@reismicrobe.com.
Ik las jouw verhaal enkele weken geleden. Ik deel jouw visie over bevallen maar wist niet goed hoe er aan te beginnen als je het heft in eigen handen wil nemen. Na een slechte ervaring bij de gynaecoloog, heb ik alles in het werk gesteld om toch alles nog te plannen op de manier die ik instinctief wil. Bedankt om mij het steuntje in de rug te geven dat ik zo nodig had!
Dat is ongelooflijk graag gedaan! Jouw berichtje heeft mijn dag gemaakt. Super dat jij je instinct volgt, altijd het beste idee. Je gevoel, je hart, vertelt je echt wel waar naartoe. Super veel succes!
Wow goed geschreven blog, goede keuzes en goed dat het ook zo goed is gegaan ?
Dankjewel !
Wat een inspirerend verhaal, Nies! Ik ben nog maar 16 weken zwanger van ons eerste kindje en heb nog niet echt een goed idee van hoe ik het allemaal precies wil. Liefst in een ziekenhuis, in een bevallingsbad en zonder epidurale. Dat ik kon kiezen om het zonder gynaecoloog te proberen is een bevrijdend idee. Het is inderdaad mijn lijf en hoe minder er ingegrepen wordt als dat niet echt noodzakelijk is, hoe beter. Ik vraag morgen meteen eens raad aan de huisarts, misschien kan hij me goede vroedvrouwen uit de buurt aanraden. Ben benieuwd! Ga er mij meteen wat verder in verdiepen 🙂 Heel erg bedankt voor je inspirerend verhaal!
Sandrina, wat fijn dat ik je inspireer om jezelf er verder in te verdiepen. Ik ga binnenkort een blogpost schrijven met boeken die ik gelezen heb tijdens mijn zwangerschap en die me versterkt hebben in mijn idee en mij heel veel hebben bijgeleerd, daar ga je dan zeker ook wat aan hebben. En als je nog andere vragen hebt, je mag me altijd mailen! Hopelijk is je huisarts er voor te vinden en geeft hij je goede raad. Je kan ook op de website van de VLOV gaan zoeken naar vroedvrouwen in de buurt (al doen die niet allemaal begeleiding bij bevalling, maar dat kan je nakijken). Super veel succes alvast met alles wat nog komen gaat !!!
Als ik even mag corrigeren…
Sinds eind 2015 heeft onze beroepsorganisatie haar naam veranderd naar VBOV…
En zijn we te vinden op http://www.vroedvrouwen.be
Goed dat je ’t zegt Ellen.. Stond nog fout in een infoboekje dat ik hier had liggen, vandaar zo op die website gekomen en hij past zich automatisch aan dus ik had het niet door 🙂
Mooi geschreven Nies, recht vanuit het hart. Ik ben nog nooit zwanger geweest dus ik kan niet spreken van ervaring maar ik ben het wel met je eens. Jouw leven, jouw kind, jouw keuze. Jammer hoe eigen ervaringen en meningen worden geprojecteerd als de enige mogelijkheid. Dan begin je bijna te twijfelen ..goed hoe je toch zelf hebt gekozen. Geniet van je nieuwe gezin 🙂 Leuke naam, Morris.
Thanks Ilona! Het is eigenlijk zoals zoveel keuzes in je leven: je hart volgen… Dankjewel voor het complimentje over onze zoon zijn naam, leuk om te weten dat er nog mensen zijn die ‘m leuk vinden.
Mooi!!!
Hier wel spots, liggend, dokters, knippen, beugels,… Ik had nooit nagedacht, het leek normaal zo. Gelukkig lang gewacht thuis, om 4.15 binnen, 5 uur later bevallen, ook in een 4 tal keer persen :-). Als ik er nu over nadenk en jou verhaal lees wil ik het eventueel wel anders volgende keer. Maar het ging allemaal zo snel gelukkig ;-)!
Hey Lynn, oef … Gelukkig inderdaad dat het dan zo vlot ging en dat je zo slim was om thuis lang te wachten 😉 En het is écht wat jij zegt: ‘het leek zo normaal’. Het is allemaal zo standaard, dat er nog weinig over wordt nagedacht, wat ik wel snap. Daarom dit artikel en wie weet inspireer ik jou wel om het een volgende keer zonder spots, dokters en een knip te proberen. Laat het weten 😉
Geweldig dit verhaal te lezen! Tijdens mijn zwangerschap las ik alles wat dan ook maar over bevallen ging. Ik wilde mezelf voorbereiden op “het onbekende” zo ver dat dan maar kon, want het enigste wat mensen je maar al te graag vertellen als je zelf hoogzwanger bent zijn de beruchte horror bevallingen. Tijdens de zwangerschap had ik duidelijke ideeën over waar en hoe ik wilde bevallen. Ik wilde natuurlijk bevallen, zonder medische ingrepen.
Zelf ben ik dus uiteindelijk thuis bevallen in een speciaal bad. Ik heb mezelf daarentegen wel laten strippen de middag voordat de bevalling begon, ik liep namelijk 10 dagen over tijd en wilde de thuisbevalling niet aan me neus voorbij zien gaan.
Ik ben in 7 uurtjes bevallen, thuis in bad. Het was een geweldige ervaring, en had ook twee verloskundigen naast m’n bad staan om me te begeleiden. Ik was ervan overtuigd dat mijn eigen lichaam natuurlijke pijnstilling aan zou maken. En dat gebeurde ook, ook al had ik vreselijke pijn (en been weeën) er is maar één weg en dat is rustig blijven en je lichaam volgen.
Na 7 uurtjes pakte ik mijn dochtertje uit het water. Geweldig dat gevoel van trots en liefde wat dan over je heen komt! Helaas ging het daarna al snel mis, ik bleef bloeden. De verloskundige liet na veel wikken en wegen toch een ambulance komen. En ik werd afgevoerd naar het ziekenhuis. Ik zat op het randje voor een bloedtransfusie, gelukkig was dit niet nodig. In het ziekenhuis bevestigde het alleen maar dat we er juist aan gedaan hadden om thuis te bevallen…de verpleegsters wilden alles uit handen nemen, de baby bijvoeden, met de baby wandelen, eerste badje wilden ze doen…we hebben dit alles geweigerd. Onze baby, wij beslissen. Ik had er echt niet aan moeten denken om in dat ziekenhuis te bevallen. Ik wilde ten alle tijden zeggenschap hebben over mijn lichaam en onze baby. Ondanks dat mijn bevalling een staartje kreeg, heb ik genoten van deze prachtige bijzondere ervaring. Lekker thuis, in heerlijk warm water, met fantastische begeleiding van verloskundigen en mijn lieve partner.
Ik wil alle vrouwen meegeven die nog moeten bevallen: geloof in je eigen kracht! <3
Jeetje, een spannend verhaal. Wel super dat je het op jouw manier hebt kunnen doen en ook goed dat de medische wereld er toch was toen je ‘m nodig had. En inderdaad, daar draait het om bij bevallen: geloven in jezelf, in je eigen kracht en kunnen. Volgende keer zou ik misschien ook wel thuis willen bevallen, in het bad. In België helemaal ‘not done’, maar wie weet 🙂
Wauw, mooi verhaal, bij mij 2 keer keizersnede. De eerste keer op 26 weken. Dus heel ander verhaal. Toch achteraf gezien geen goed gevoel gehad bij mijn gynaecoloog. Ze was er de dag van binnenkomst niet maar ook nooit enige vorm van interesse getoond. De gynaecoloog van dienst daarentegen was erg begaan en belde regelmatig naar de afdeling neonatologie.
Bij een 2de dan ook direct overgestapt naar hem. Veel steun van gekregen. Want 50 procent kans op weer ern vroeggeboorte. Gelukkig de 38 weken gehaald met een geplande keizersnede. Geen andere optie.
Wel vooraf enkele regels vastgelegd.
Ik ben bevallen op 20 Dec. Ik wou wel de 24 naar huis. Mijn dochter woog geen 2,5 jammer, toch gaat ze mee.
Was in orde mits er geen complicaties waren.
Dat was niet. Dus de 24ste om 10 uur zat ik in de auto richting huis.
Het was het ziekenhuis maar het was met een goed gevoel en met mijn regels.
Zo moet het zijn.
De geboorte van uw kind moet het mooiste zijn wat er is en dat kan alleen als het voor jullie klopt.
Geniet ervan Nies
Gr Sofie
Hey Sofie, een heel ander verhaal inderdaad maar tegelijkertijd ook weer niet, je hebt je hart gevolgd bij de tweede bevalling en hebt keuzes gemaakt die jou en je kindje uiteindelijk ten goede zijn gekomen! Daar gaat het om. Genieten doen we zeker, dankjewel meid!
Wauw. Ook al denk ik nog niet echt aan kinderen, dit is voor mij echt een eye-opener! ZO kan het dus ook. Zonder geknip en gesleur en getrek en hophophop… Ik zou zelf wel in een ziekenhuis (zoals het jouwe dan) willen bevallen omdat ik toch gerust ben voor “wat als” in tegenstelling tot thuis. Wat een prachtig verhaal.
Lotte, daar doe ik het nu voor zie! Ik hoop echt andere vrouwen (of mannen) te inspireren met dit verhaal. Bevallen KAN heel mooi, krachtig en intiem zijn.
Geweldig hoe je dit beschrijft! En wat fijn dat het zo vlot ging! Ik ben bij m’n eerste baby thuis bevallen. Iets wat in NL ‘normaler’ is maar ook hier wordt een zwangerschap steeds meer gemedicaliseerd. Ik ben nu 38 weken zwanger en hoop ook nu weer thuis te bevallen. De vorige keer was t in 4 uur gepiept. Precies zoals jij beschrijft. Oerkrachten, vertrouwen in m’n lichaam en vooral volledige rust (in m’n hoofd). Goed dat je naar je intuïtie bent gaan luisteren en durfde op te komen voor je wensen. Moet er wel bij zeggen: zwangeren die zich prettiger voelen bij een ziekenhuisbevalling met gynaecoloog moeten dat ook gewoon doen. Gaat er om dat de zwangeren zich helemaal prettig voelt. Geniet van je ventje!
Daar gaat ’t hem inderdaad over, iedereen mag en moet zijn eigen keuzes maken. Thuis bevallen gebeurt hier in België bijna nooit, er wordt heel gek naar gekeken: gevaarlijk voor jezelf en je kind. Toch wil ik bij mijn tweede graag thuis bevallen, lijkt me super. Super veel succes bij je 2de bevalling, ik hoop dat het net zo vlot mag gaan als de eerste!
Hey Nies,
Heerlijk dat bevallingsverhaal van jou, ik ben heel blij dat t voor jullie (ja, de man naast de bevallende vrouw telt evengoed mee) zo gelopen is. Ik heb andere ervaringen, dat wist je al, maar dat was medische noodzaak. Ik hou van je pleidooi om onbevooroordeeld te zijn ( noch over keizersnedes en epidurales, noch over natuurlijk bevallen) en om steeds de beslissing bij de -toekomstige- ouders te leggen. Keuzes moet je maken, telkens met voor- en nadelen, maar zolang je ze bewust maakt, kan je ze ook uitleggen aan wie er vragen over heeft (of, in het geval van opvoeden, ze verantwoorden naar uw kinderen). Want je zal t merken, zo is het ook bij t opvoeden: commentaren, adviezen, veroordelingen,… En je zal soms “iets mindere” keuzes (ik gebruik bewust niet het woord ‘fout’) maken, waarvan je achteraf denkt dat een andere optie misschien beter was, maar je zal altijd kunnen zeggen waarom het toen, op dat moment met de kennis die je dan had, de beste keuze leek en je kan steeds doorgeven wat je eruit geleerd hebt…
Nies en Geert, ik wens jullie een heerlijke tijd met meneertje Morris. Ik ben zeker dat hij voldoende ruimte én leiddraad zal meekrijgen om zich te ontplooien tot een ‘grote meneer’!
Groetjes,
Els
Absoluut Els, aan elk verhaal zijn 2 kanten. Het is steeds afwegen en de juiste keuze maken voor de situatie waarin je je bevindt. Ik vind het gewoon super belangrijk dat vrouwen een stem hebben in hun bevalling, vaak worden er zoveel beslissingen genomen over de hoofden van het koppel heen. Dikke merci voor je mooie wensen! Dikke kussen aan jouw mooie gezinnetje.