Het bevallingsverhaal van Zola: een thuisbevalling met de beste supporters

Mijn uitgerekende datum. 5 februari 2019. Ik kan mezelf nog niet té ongeduldig noemen, maar het wordt wel zwaar. Zelf denk ik dat ik onze baby mag verwachten op 7 of 8 februari, een paar dagen over tijd.

Hoewel ik meestal weiger om dat woord te gebruiken, want over tijd ga je in mijn ogen pas na 42 weken maar dat is voer voor een andere blogpost 😉 Op mijn uitgerekende datum kruip ik nietsvermoedend in bed. Moe van al dat extra gewicht en klaar voor een nieuwe nacht woelen en draaien.

Is dit de dag?

Om 2u word ik wakker van wat buikkrampen. Ik moet lachen, want bij Morris begon mijn bevalling OOK een dag na de uitgerekende datum en OOK om 2u ’s nachts. Ik wuif het weg, dat gaat hier nog niet doorzetten. En effectief, ik voel niet ‘genoeg’ om iemand wakker te maken of een vroedvrouw te bellen. Ik ga terug slapen.

Dat is buiten mijn lichaam gerekend, die nacht wissel ik korte dutjes af met het weg ademen van weeën. Tegen een uur of 6 worden ze heftiger en besluit Geert de vroedvrouwen op te bellen. Die hadden ons gewaarschuwd: “Jullie bellen zeker op tijd hé?”. Bij Morris ging de bevalling namelijk in een rotvaart, en Lieve en Kristel van vroedvrouwenpraktijk Hikketein willen niets missen.

Help, waar is mijn bubbel

Geert laat het bevallingsbad vol. Dat huurden we en staat al een tijdje klaar voor ‘De Grote Dag’. Ik nestel me in het warme water. Wat is het heerlijk rustig in huis. Ik vang de weeën behoorlijk goed op, al zeg ik het zelf. Dit kan ik af! Om half 8 komen m’n twee supporters (de vroedvrouwen dus) toe. Even later wordt ook Morris wakker. Nu is het niet meer zo rustig in huis en ik lijk niet meer in m’n bubbel te geraken.

Is het omdat ik aan de aanwezigheid van de vroedvrouwen moet wennen? Is het omdat ik niet weet hoe ik in m’n cocon moet kruipen met Morris erbij? Is het gewoon mijn lijf dat even wil pauzeren? Geen idee maar de bevalling valt stil. Poef. Er gebeurt niks meer. Geen ramp, ik hoef ook helemaal niet te weten hoe dicht de weeën komen (geen ‘getime’ hier) of hoeveel ontsluiting ik heb (twee bevallingen en nooit is hier iemand komen toucheren). Het is vervelend, maar ik geloof dat het wel weer op gang zal komen.

We beslissen om uit bad te komen. In de gang boven spreekt vroedvrouw Kristel me even aan. Ik vertelde haar toevallig de dag ervoor nog dat ik liever niet op 6 februari wil bevallen. Veel heb ik niet met datums, maar laat dat net de datum zijn waarop ik vier jaar geleden een curretage kreeg in het ziekenhuis om ons eerste kindje dat op 8 weken overleed, weg te halen. Kristel vraagt zachtjes en bezorgd of het misschien daarom is dat mijn bevalling stil valt… Ik denk het niet, want een datum is maar een datum en ik wil nu echt wel onze baby ontmoeten, welke dag het ook is. Al weet ik natuurlijk niet wat mijn onderbewustzijn hier gedaan heeft.

Beslissing: dat warme bad uit! Ik kleed me aan en we gaan met z’n allen naar beneden. Geert speelt wat met Morris, de vroedvrouwen slurpen van hun koffie aan de keukentafel. En ik, ik wandel wat rond. Hopend op nieuwe weeën. Even later zet het gelukkig weer door, ik steun hijgend op ons keukeneiland en vang zo goed als ik kan de golven op. Even later hoor ik de vroedvrouwen fluisteren: “Ik denk dat we weer naar boven kunnen hoor…”.

Morris gaat ook mee naar boven en nestelt zich met de Ipad op bed. Hij kijkt wat filmpjes, wordt tussendoor geëntertaind door de vroedvrouwen en komt af en toe eens kijken hoe mama het doet. Hij vindt het helemaal niet gek wat er zich aan het afspelen is en lijkt goed te begrijpen dat de baby die al zo lang in mama’s buik zit er nu ook gewoon uit moet. Ik kan niet trotser zijn op onze kleine man.

Het bevallingsbad staat trouwens op onze slaapkamer, lekker dicht bij ons eigen bed en zonder inkijk van eventuele passanten want bij hebben nogal veel glas beneden haha! Zo gezegd, zo gedaan. Ik vlei me weer in het bad (en dat klinkt elegant maar is het niet als je aan het bevallen bent ;-)). Ook nu zet het niet ongelooflijk hard door, ik kan zelfs nog gewoon praten tussendoor. Dat doet me twijfelen aan mezelf. Mijn enige referentiepunt is natuurlijk mijn vorige bevalling en die was zo snel, zo heftig dat dit me veel te traag gaat.

Roep eens ja in plaats van neen!

Ik word er zowaar onzeker van en begin een beetje te zeuren. Wanneer komt onze baby, waarom is het hoofdje er nog niet, … De weeën worden heftiger en ik voel dat ik naar het einde toe ga. Dit stuk vind ik een beetje moeilijk om te omschrijven omdat ik het zelf bijvoorbeeld anders heb ervaren dan mijn vroedvrouwen. Tijdens het hele proces kan ik rustig blijven, adem ik goed en ben ik positief. Net zhoals de hypnobirthing me geleerd heeft.

Helaas lukt het me niet om dat vol te houden, en daar ben ik tijdens én na de bevalling echt niet goed van. Ik word namelijk een beetje ‘negatief’ en roep tijdens de persfase nogal veel van: “Ik kan dit niet!” of “Neeeeeee!”. Ik maak veel bewuster mee wat er gebeurd dan tijdens de bevalling van Morris. Daarom lijkt het heftiger. Ik roep de hele buurt bij elkaar en knijp Geert’s hand tot moes. Sorry allemaal.

Ook mijn vroedvrouwen merken het en Lieve komt eventjes naast mijn hoofd hangen om me het volgende toe te fluisteren: “Als je nu even heel hard JA roept in plaats van NEEN, dan wordt je baby seffens geboren. Beloofd!”. Drie keer raden. Ik roep het nog één keer heel hard uit, en dit keer roep ik dus JAAAAAAAAAAAAAAAAAA… En daar is onze baby!

Zola wordt geboren op 6 februari om 10.44u.

Een meisje! Echt?

Zola landt in het water en ik mag ze zelf aannemen van onze vroedvrouwen. Zalig! Ik wilde zo graag de eerste zijn die haar aanraakt. Ik graai in het water en til onze lieve schat omhoog en kijk haar verliefd aan. Morris ziet zijn zus voor het eerst en stelt zich beleefd voor: “Hallo, ik ben Morrisje!”. Zo’n ongelooflijk mooi moment.

Ik hoor iedereen zeggen: ‘daar is ze’, ‘wat ziet ze er goed uit’, … Ik vraag: “Hebben jullie dan al gezien wat het is?” Ah ja, wij wilden het geslacht niet weten, remember. Oh nee, nog niemand had gekeken want ook dat wilde ik zelf doen. En ja hoor, tussen de beentjes wordt ieders vermoeden bevestigd: A GIRL !

Tijd om te bekomen. Op adem te komen en te proberen vatten wat er zich de afgelopen uren heeft afgespeeld. Ben ik nu echt thuis bevallen na al die schrik met m’n hoge bloeddruk? Is het me echt gelukt om dit klaar te spelen? Heb ik een dochter? Was Morris de flinkste grote broer ever? Ja, ja, ja! Ik ben zo ontzettend blij met hoe alles gelopen is. Ik had het niet mooier kunnen dromen. En toch.

Eerlijk is eerlijk. Het blijft de dagen na mijn bevalling moeilijk om mijn ‘negativiteit’ een plekje te geven. Waarom omarmde ik die laatste fase niet mooier? Waarom kon ik niet positief blijven? Het is wat het is, maar ik heb er me een tijdje slecht en schuldig over gevoeld. Mijn vroedvrouwen stelden me gelukkig snel gerust en omschreven mijn ‘gedrag’ als héél normaal. Elke bevalling is anders.

Welkom mooie Zola!

Nadat we de navelstreng laten uitkloppen, knipt Geert ‘m door en volgt de placenta even later. Daarna ga ik uit bad en krijg ik op ons bed een check-up van de vroedvrouwen. Alles okido down-under dus ik kan rustig bekomen met Zola en haar een eerste keer proberen aanleggen. Even later neem ik een douche en voel me een nieuw mens.

Een mama van twee. Ik geloof mijn ogen niet. Zola wordt nog gewogen en krijgt een Apgar score van 10/10/10. Feest! De vroedvrouwen zien dat het goed gaat met ons en trekken zich terug en daar zitten we dan: in ons eigen huis zo plots met z’n viertjes. Het is ondertussen al lang tijd voor Morris z’n dutje en dat komt perfect uit.

Rond 14u kruipt die in bed en hebben Geert en ik een momentje voor ons met Zola. We bellen onze familie op en kunnen hen verrassen met onze thuisbevalling. We verzwegen dit bewust voor hen omdat we weten dat hier nog heel wat vooroordelen op rusten en we geen zin hadden in onnodige ongerustheid of vragen. Zij blij, wij blij en we nodigen hen ’s avonds uit om een klein kijkje te komen nemen.

Puur op adrenaline ontvang ik onze gasten, want ondertussen heb ik ferme last van naweeën. Damn! Dat heb je dus bij een eerste niet. Flink afzien en helaas moet ik Dafalgan nemen om het een beetje uit te houden. Alsof je gewoon weer aan het bevallen bent!

Zola is een heerlijke baby, lekker rustig en helemaal op haar gemak. Soms een beetje té veel op haar gemak, want niet altijd veel zin om te komen drinken bij mama. Die avond gaan we slapen, nog diep onder de indruk van de dag. Zoals Morrisje ‘m omschrijft: “Mama boven in badje. Baby uit duwen. Aaaaaaggghhh!”.

En zo was het jongen.

Lieve Zola, ik heb je de best mogelijke start proberen geven. Lekker thuis, in de slaapkamer van mama en papa, mocht ik je op de wereld zetten. Met de beste supporters. Twee top vroedvrouwen. Een rustige papa en een ongelooflijk lieve grote broer. Ik kan dit bevallingsverhaal over mijn thuisbevalling alleen maar eindigen met een grote glimlach. The end.