Ik ben prikkelbaar, al een hele week. Ik loop op de tippen van m’n tenen, want ik kijk ergens tegen op. Baby Morris gaat zaterdag voor het eerst bij zijn grootouders slapen. Dus niet thuis. Niet bij zijn mama, niet bij zijn papa, niet op onze kamer, niet in zijn eigen bed. Het voelt alsof er een navelstreng wordt doorgeknipt. Of overdrijf ik (weer)?
De grootouders gaan dat super doen, die vertrouw ik voor de volle 100%. En ons ventje gaat er ook plezier aan beleven, dat weet ik. Maar hem een dag, nacht en dag moeten missen is nieuw voor mij. Een dag naar de opvang, dat lukt hier al perfect. Dat doet hij nu al maanden en daar kan ik soms ook deugd van hebben, mama die even kan doorwerken… Of gewoon eens een douche kan nemen, zalig!
Is dit nu loslaten?
Niet bij mij slapen, niet thuis slapen… Dat is nog een ferme stap verder. Ik merk dat iedereen daar ook op een ander moment klaar voor is, zowel baby als mama/papa. Ik zie sommige ouders hun baby vlotjes uit logeren gaan als hij/zij 3 maanden is, anderen zie ik er mee wachten tot de baby dik een jaar is. Ik denk dat ik er wel klaar voor ben, maar toch kijk er tegen op.
Omdat het de eerste keer is. Omdat Morris nog nachtvoedingen vraagt en ik daardoor voel dat ik zijn grootouders ‘opzadel’ met hem (of niet met hem, maar wel met 4x opstaan ’s nachts..), omdat ik zelf regelmatig ga moeten kolven ‘on the road’ (ik ben op een vrijgezellenfeest). Thuis blijven is natuurlijk gewoon handiger.
De drempel over
Gaat hij huilen ’s nachts? Gaat zijn oma een beetje kunnen slapen? Ga ik genoeg melk kunnen verzamelen voor hem? Gaat hij mij missen? Gaat hij mij nog kennen als ik terug ben? Ik voel me zo stom, maar ik vind het echt een drempel.
Moest hij doorslapen, zou het denk ik anders voelen: je legt hem ergens te slapen en ’s morgens ben je er al bijna terug: je baby mist je maar ‘eventjes’. Nu mist hij mij een aantal voedingsmomenten op een nacht. Hij krijgt wel een flesje in de plaats als hij het wil, en de warme armen van oma zullen ook wel volstaan. Maar toch.
Nu denk ik: dat het maar snel zondagmiddag is… Dan kan ik hem weer gaan ophalen. Maar anderzijds vind ik dat ook flauw van mezelf: ik kan voor het eerst mogelijks meer dan drie uurtjes aan een stuk slapen, ik kan nog eens even zorgeloos uitgaan met m’n vriendinnen, ik kan de zorg even uit handen geven, …
“Geniet er dan ook van!” I know. Op dit moment vind ik het gewoon even kak.
Mag dat?
Wanneer ging jullie kleintje voor het eerst ergens slapen?
3 reacties
Mijn broer trouwde toen Mona 5 weken was. Ze is toen gaan logeren bij de grootouders. Ook de maanden die daarop volgende ging Mona toch al een een keertje per maand uitlogeren. Ik had het er in het begin veel minder moeilijk mee dan nu. Ik begrijp je gevoel dus zeker wel. Maar Morris gaat dat goed doen. Mona sliep ergens anders trouwens altijd beter/langer dan thuis 🙂 Probeer een beetje te genieten van de vrijgezellen het zal snel zondagmiddag zijn.
Onze kleine meid gaat dit weekend ook voor het eerst. Bij ons hebben haar oom en tante de eer. Ze is nu bijna 7 maanden, ik voel ook dat ik en zij er klaar voor zijn. Toch herken ik heel erg jou gevoel!
Ik herken het zo hard. Ellie zal 2j3m zijn als ze het eerste ergens nders zal slapen. Bij de geboorte van haar kleine broertje of zusje. Ik kan het gewoon niet ‘aan’. Gelukkig staat er nergens geschreven dat kinderen MOETEN uit logeren. Ik zal er dan ook niet klaar voor zijn, maar hopelijk zal die dringende reden dan een goede manier zijn om te laten zien aan mij dat het allemaal zo erg niet is. Succes en geniet ervan!