Oorlog aan perfectie en oppervlakkigheid

Ik voel me strijdvaardig, dat blijkt wel uit de titel. Ik heb dat, zo’n paar keer peer jaar. Dan wordt het me allemaal te veel en loop ik gefrustreerd rond, over vanalles en nog wat. Las ik in Kelly’s boek over bloggen dat je best geen blogs schrijft als je boos bent. Oei.

Boos is wat overdreven, ik ben wel teleurgesteld. In mijn omgeving, mijn vrienden, maar bovenal in mezelf. Er is ooit al veel over gezegd en geschreven, dat sowieso. Dus waarom ik over oppervlakkigheid en perfectie wil bloggen? Omdat ik er mee rond loop, en omdat tot op heden schrijven nog steeds mijn beste therapie is.

Ik haat oppervlakkigheid. Ik haat het echt. Ik haat het, gewoon al omdat het er is. Omdat mijn omgeving er aan mee doet, en ikzelf bijgevolg ook. Ik haat het omdat het mensen lelijk maakt, het staat ons niet: die oppervlakkigheid. Je wordt er niet mooier van als je die lelijke dingen zegt.

Ik haat perfectie. Ik haat het echt. Ik haat het, omdat iedereen doet alsof. Omdat we er allemaal gezellig aan mee doen op Facebook en Instagram. Ik zie bijna nooit baby’s huilen op Facebook, cellulitis op Instagram of scheidingspapieren op Twitter. En waarschijnlijk zouden jij en ik in onze oppervlakkigheid ook daar een oordeel over hebben.

Nu zie ik het waarschijnlijk heel zwart/wit. Dat weet ik, ik kan moeilijk ‘grijs’ denken. En ik erger me op dagelijkse basis aan bovenstaande dingen dat het mij kei hard van het hart moest.

Mijn maag krimpt regelmatig ineen. Ik hoor dingen zeggen als: ‘amai die is mooi zwanger, echt zo een klein buikje’. Alsof een dikke buik lelijk is. Er zit nieuw leven in! WHO CARES? Ik vergeet nooit dat iemand ooit tegen me zei: “maar jij hebt toch een leuk gezichtje!’, waarmee de persoon wilde zeggen dat ik blij moest zijn met m’n koppie want m’n lijf was niet om over naar huis te schrijven.

Of hoe vreselijk geroddeld kan worden over mensen hun keuzes of beslissingen. Een vriendin van me besliste enkele jaren geleden uit een ongezonde relatie te stappen, ook al had het koppel samen een huis. De roddels en gemene opmerkingen volgden. Ik begreep niet hoe een hoop bakstenen belangrijker leek dan mentale gezondheid.

IF ONLY OUR EYES SAW SOULS INSTEAD OF BODIES HOW DIFFERENT OUR IDEALS OF BEAUTY WOULD BE…

Ik kan het niet hebben, ik wil het niet hebben. En toch zeg ik weinig als ik die dingen hoor. Ik ga meestal gefrustreerd naar huis, en vraag me af wat er achter mijn rug zal gezegd worden. Ik zou graag vaker mijn mond open trekken, en er iets van zeggen. Wat kan mij het schelen dat jij geen platte buik hebt, een aftandse auto of nog thuis woont op je 28. Ik wil weten wie jij bent, vanbinnen. Wie ben ik trouwens om te oordelen?

Ik moet de oorlog verklaren aan oppervlakkigheid en perfectie. Ik moet, omdat ik op mijn reizen locals zie die hier nog nooit mee bezig zijn geweest. Die leven om te overleven. Die geen zier geven om perfectie en al helemaal niet mee doen aan oppervlakkigheid. Omdat het gewoonweg geen prioriteit is, of kan zijn. Omdat zij andere zorgen hebben. Overleven. Hoe kunnen wij dan zo egoïstisch zijn?

Dit begint bij mezelf. Ik moet klein beginnen.

Ik vocht deze kleine strijd vanbinnen en een legertje zou leuk zijn. Oorlog aan oppervlakkigheid en perfectie! Ik wil zelf niet meer op een negatieve manier praten over anderen, de balls hebben om mijn omgeving aan te spreken op oppervlakkigheid en imperfectie kunnen delen op social media. Who’s in?