De thuisbevalling van Indie: mijn bevallingsverhaal

8 januari. De dag voor mijn uitgerekende datum ga ik nietsvermoedend slapen. Morris en Zola kwamen op 40+1 weken, en ik denk ook dit keer weer m’n ‘guess date’ geruisloos te passeren. Niets is minder waar, die nacht om 2 uur begin ik af en toe wat ‘gerommel’ te voelen.

Het is nog van die aard dat ik zelfs niet meteen durf zeggen dat ons kleintje vandaag wel eens ter wereld zou kunnen komen. Ik klasseer het als voorweeën (terwijl ik dat eigenlijk nooit eerder had maar ik lijk mezelf wat te willen beschermen en niet op de zaken vooruit te willen lopen).

Tegen de ochtend voel ik al regelmatiger weeën maar ook opnieuw niet van die aard dat ik er al erg van loop te zweten. Aan de ontbijttafel meld ik tussen de yoghurt en de boterhammen nonchalant: “Oh Geert, deze nacht had ik denk wel wat weetjes hoor… Niks zot!”.

Morris gaat bij een vriendje spelen die voormiddag (thanks nietsvermoedende mama :-)) en Zola gaat tegen de middag zoals steeds een dutje doen. Ik voel dat ik me wil ‘bezighouden’ en begin de schoenenkast van de kinderen op te ruimen, die me eigenlijk al weken stoort.

Sokken opvouwen en weeën wegblazen

Geert kijkt me gek aan maar laat me rustig sokken opvouwen en weeën wegblazen. Hij vraagt enkele keren of hij de vroedvrouwen al moet opbellen en ik antwoord telkens negatief: “Ik kan nog gewoon praten tussen de weeën dus volgens mij zijn die nog niet echt volop aan de gang hoor”. Net voor Geert Morris weer gaat halen bij z’n speelkameraadje (rond 13.30u) vraagt hij nogmaals heel duidelijk: zal ik bellen of niet? Ik zeg dat het nog niet nodig is.

Om 14u komt Geert met Morris thuis. Ik ben naar boven gevlucht (Zola slaapt nog), op onze slaapkamer is het stil en donker. Ik lijk er de weeën het best op te vangen. M’n hoofdtelefoon had ik er eerder die week al klaar gelegd, en dus was het een kwestie van tijd voor ik op de tonen van Mucha Mama’s hypnobirthing sessies de weeën over me heen laat rollen. Als ik merk dat Geert thuis komt, ga ik even aan de trap staan en zeg: “ik denk dat je nu best belt!”, om meteen weer in een wee weg te zakken.

Ik voel me heel erg ‘in control’, en pas technieken toe uit hypnobirthing. Tijdens een wee zit ik bijvoorbeeld regelmatig op het strand in Lombok, met m’n voetjes in het wassende water. Ik adem rustig en gecontroleerd en ben blij dat het vandaag dé dag is!

Ze komen snel nu. Er zit niet meer veel tijd tussen. Als Geert de stand van zaken doorgeeft aan vroedvrouw van wacht Kristel, weet die wat gedaan. Ze belt collega Lieve op. Een halfuurtje later zijn ze hier. Ondertussen had Geert ook mijn moeder aan de lijn, die zoals afgesproken op de kindjes zou letten tijdens de bevalling. Gewoon bij ons thuis, zodat de kindjes kunnen kiezen of ze erbij willen zijn of niet en ze nergens heen moeten tijdens Het Grote Moment.

Oei! Ik zit nog op de koersfiets!

Mijn moeder is echter een toer gaan doen met de koersfiets: “Oei, ik zit in Nieuwmoer! Ons Nies stuurde deze voormiddag nog whatsappjes in de groep dus ik dacht: ik kan zeker nog een rondje gaan fietsen!”. Niet dus 😉 Mijn moeder is dan maar snel terug gedraaid en komt rond 14.50u hijgend binnen. Oef! Ons team is compleet.

Ondertussen checkten de vroedvrouwen het hartje van de baby, konden Morris en Geert mee aansluiten boven en ontfermde mijn moeder zich over Zola beneden. Morris is wat drukjes boven en die proberen we lichtjes aan te moedigen toch even met moeke te gaan spelen beneden, maar daar was geen sprake van. Hij zou boven blijven, om de baby zien geboren te worden. Okay dan 🙂

Het is ondertussen ongeveer 15 uur en de weeën volgen elkaar nu zeer snel op. Ik zit op mijn knieën op een yogamatje op de grond, m’n armen op het bed steunend. Ik krijg wat last van m’n rug en verlang, net als bij m’n vorige twee bevallingen, naar water. Ons bad wordt vol gelaten en ik laat me wegzakken in het ontspannende water.

Lieve giet met een bekertje water over m’n buik en ik kan héél even tot rust komen. Zalig! Al snel voel ik dat ik over wil gaan tot actie en ik draai me om in ‘bevalhouding’: op m’n knieën, leunend op de badrand. Morris wordt wat ongeduldig en haalt me af en toe uit m’n bevalbubbeltje door te vragen: “wanneer komt het koppeke?”, “is dat de navelstreng?”, etc. Te schattig eigenlijk.

Ik ga weer beginnen roepen hé mannekes…

Ik heb nog enkele stevige ontsluitingsweeën (en in tegenstelling tot de bevalling van Zola, voel ik nu dat ik ze volledig onder controle heb door rustig te blijven ademen en visualiseren…), maar net voor ik over ga tot persweeën zeg ik luidop: “ik ga weer beginnen roepen hé mannekes!” Hahaha. Ken jezelf, zo tijdens een derde bevalling.

And so I did. Het persen (ik noem het eigenlijk niet graag zo, want ik heb nooit het gevoel te hebben moeten persen/drukken/…, mijn lichaam deed z’n werk) gaat vlot. Hoe lang het precies duurt weet ik niet maar het zal zeker niet langer dan 5 minuten zijn. Ik hoor de vroedvrouw zeggen: “Nies, als je nog wat adem hebt: het hoofdje is er bijna uit.” Ik voel mezelf een beetje ‘bij geven’ en whoops! Daar is ze in 1 keer! In één lange wee zet ik (luidkeels) ons mini meisje op de wereld.

Ze maakt contact met het warme water, en ik vis haar zelf op om haar voor het eerst aan te kunnen kijken. Ik voel een grote opluchting over me heen glijden: she is here! Ook Morris en Geert zijn zo blij om haar te mogen verwelkomen. Om 15.22u wordt onze dochter geboren, thuis. Liefdevol ontvangen door haar broer en papa.

Geert snelt gauw naar beneden om mijn mama en Zola te roepen, en ook zij vervoegen zich bij ons geboortefeestje. We vertellen hen hoe onze tweede dochter zal heten: ‘Indie’. We krijgen protest van grote broer… Nope, hij vindt er helemaal niks aan (gelukkig komt hij een uurtje later me in mijn oor influisteren dat hij er nu helemaal oké mee is). Oef 😛

We knuffelen een tijdje in het bad, de placenta wordt vlot geboren en ik verhuis naar ons bed om beiden wat op te warmen en te bekomen. Indie wordt gemeten en gewogen (46 cm en 2,760 kg, mini zoals ik al zei.. Maar dat waren ze dus alledrie bij de geboorte).

Van gecompliceerde zwangerschap naar intieme thuisbevalling

We besluiten de placenta van nader bij te gaan bekijken, wat we ook met de twee andere kindjes deden. Dit keer is het echter anders. Indie is namelijk deel van een tweeling. Het andere vruchtje heeft echter nooit geleefd maar nam wel bloed van Indie, waardoor dit eventjes voor hele enge scenario’s heeft gezorgd en we opgevolgd werden in het UZ Leuven. Je leest het hele verhaal hier.

Op het eerste gezicht lijkt het alsof we het andere vruchtje niet meer zien, zoals ook op de laatste twee echo’s. Lieve, onze vroedvrouw, zoekt goed tussen de vliezen en plots is het daar. Het is zoals ik me had voorgesteld: een tiental centimeter groot, amper een vruchtje in te herkennen maar wel met navelstrengetje en al nog verbonden aan de placenta. Een bijzonder moment: we nemen foto’s en besluiten de placenta te bewaren.

Kristel vraagt me daarna subtiel of we voor vanavond/vannacht opvang hebben voor onze oudste kindjes… Euh nee? Maar nu zij daar met twee op ons bed staan springen en ik er pas bevallen met kleine Indie op adem lig te komen, besef ik dat het misschien niet zo’n slecht idee is! Ik weet ook dat de naweeën me nog parten zullen gaan spelen.

De vroedvrouwen laten ons nu even alleen, ook mijn mama gaat met Zola naar beneden en heel even zijn we met ons drietjes. Tijd om Indie uitgebreid te bewonderen! We zijn zo trots, zo vereerd dat zij ons gezinnetje compleet mag maken. Dat ze gezond is ook, na deze gecompliceerde zwangerschap en dat we ondanks alle zorgen (van vanishing twin naar acardiacus tweeling naar nog in stuit op 36 weken etc) thuis zijn mogen en kunnen bevallen van een gezond meisje.

Kristel en Lieve maken nog een geboortebewijsje op voor de gemeente en zwaaien ons daarna uit. “Tot morgen, Indie!”. Morris gaat met mijn mama mee naar huis en Geert brengt Zola eventjes naar zijn ouders. Om 20 uur is iedereen het huis uit en is het voor het eerst stil in huis. Geert en ik kijken elkaar bijna vol ongeloof aan: “Is dit nu echt gebeurd vandaag?” Ja hoor, ze is er 💜

Wat een prachtige dag! Welkom lieve Indie.

Benieuwd naar het bevallingsverhaal van Morris? Lees het hier.

Benieuwd naar het bevallingsverhaal van Zola? Lees het hier.

De vroedvrouwenpraktijk die me bijstond bij onze 3 bevallingen is Hikketein, dankjewel Lieve, Kristel en het hele team. Jullie zitten voor eeuwig en altijd in m’n hart, ik kan niet aan jullie denken zonder een traantje te laten. You rock!