Koppen op Eén gisterenavond. Een korte reportage over wensouders & de Vlaamse Kinderwensweek. Het greep me zo aan. Ik ben nu zwanger, maar lang niet gerust. Ik werd namelijk niet zomaar zwanger. Jammer genoeg moest er een pijnlijk anderhalf jaar aan vooraf gaan.
Ik beslis vandaag mijn verhaal te delen. Ik heb het vreselijk lang uitgesteld, enerzijds omdat ik er nog niet klaar voor was, anderzijds omdat ik eerst wilde dat het ‘goed’ zou komen. Dat ik zwanger zou zijn dus. Vandaag wil ik mijn verdriet delen. Omdat ik ondertussen weet en besef dat ik niet alleen ben. Dat dit zoveel vrouwen en mannen treft. Dat dit echt is, en hard. En voor zoveel mensen dagelijkse realiteit.
Ik deel dit voor jullie.
Derde keer, goeie keer. We gebruiken het te pas en te onpas, waarom niet ook. Het is zoiets onschuldig. Derde keer goeie keer is hopen… na 2 mislukkingen. Of 2 tegenslagen. Kleine dingetjes meestal. Bij ons werd 3de keer, goeie keer iets heel anders. Het kreeg een compleet andere dimensie. Eentje die ik nooit gewild heb. Die ik vervloek. Die ik haat.
Ik kondigde pas met veel liefde onze zwangerschap aan. Bijna halfweg was ik. Maar nog steeds doodongerust. Maar ik wil het niet alles laten verpesten, ik vergeet te genieten. Dat kan ik toch niet maken tegen over ons kindje! Ik leef van echo tot echo en geloof niet dat mijn buik groeit.
Ik kan alleen maar hopen dat 3de keer écht goeie keer is. Dat het nu wel goed komt. Dat er nu wel een gezond kindje op komst is. Ik heb namelijk 2 miskramen achter de rug. 2015 was dus écht mijn jaar niet. Ik voorkwam op het nippertje een burn-out, gaf ontslag en kreeg 2 misgelopen zwangerschappen te verwerken. Ik hield het niet meer.
TIK TAK TIK TAK. MIJN BIOLOGISCHE KLOK LAAT VAN ZICH HOREN.
September 2014. Ik nader de 30, en voel m’n eierstokken rammelen. Het eerste kindje in de familie, m’n echtgenoot zijn petekind, zorgde voor een versnelling van dat proces. Die kleine, lieve man deed me mezelf in twijfel trekken: waarom nog wachten met een baby? En daar heb je ’t woord. BABY. Ik wilde mama worden, en dat was groot nieuws want als het van m’n echtgenoot af zou hangen, hadden we al een kleuter.
In oktober beslisten we samen dat ik zou stoppen met m’n anticonceptie. Omdat ik benieuwd was naar hoe m’n cyclus zou zijn als volwassen vrouw (ik nam tenslotte al de pil van toen ik 17 was), hebben we nog 2 maanden gewacht met oefenen. Rond de jaarwisseling gingen we er voor: het mocht. Enkele weken later, de schok.
Ik ging, zonder mijn echtgenoot in te lichten, een zwangerschapstest kopen. Het idee van valse hoop ofzo? Ik moest dit alleen doen. Ik doe de test en zoals ik las op het bijschrift, leg ik de predictor nog even aan de kant. Maar in de beweging van ‘ik leg hem weg’ zag ik al twee streepjes verschijnen. Mijn hart begint sneller te slaan en ik weet even niet waar ik het heb.
Om te bekomen, zet ik me even met de predictor op bed. Ik probeer rustig te ademhalen en uit te maken wat ik voel. ’s Avonds vertel ik met een lief briefje en de test onder zijn hoofdkussen aan mijn man dat ik zwanger ben. Hij is door het dolle heen. En dan begint ons geheimpje. Lekker niemand mag het weten, en dat was heerlijk!
De dokter laat me snel na mijn bloedprik weten dat mijn HCG hoog is, en alles in orde lijkt. Ik ben iets minder ongerust, want ik geef toe: er schuilt een pessimist in mij. Enkele weken later, op 8 weken, worden we voor de eerste keer bij de gynaecoloog verwacht. Ik zeg nog tegen mijn man in de wachtkamer: “dit zullen wij ons altijd blijven herinneren, onze eerste afspraak samen ooit, voor het bewonderen van ons eerste kleintje”. Het zou anders uitdraaien.
VAN DROOM NAAR NACHTMERRIE
Als mijn gynaecoloog de inwendige echo doet, hoor en voel ik meteen dat ze minder enthousiast wordt. Mijn echtgenoot wijst me nog lief op het schermpje waar op ik kan mee kijken, maar ik kijk hem met betraande ogen aan. Want wat ik zag, was niet wat ik moest zien. Met de apps op je smartphone kan je tegenwoordig perfect volgen hoe je baby er ‘moet’ uitzien, zelfs op enkele weken. En dit kleine zwarte vlekje was niet wat ik verwachtte.
De gynaecoloog bevestigt. Het is een klein vruchtje, het zou kunnen dat dit een miskraam wordt. Dat woord. Maar.. we mogen nog niet panikeren, zegt ze. Misschien ben ik gewoon later bevrucht dan ik vermoed en ben ik 5 à 6 weken zwanger. Ik mag diezelfde avond nog naar het ziekenhuis voor een bloedtest, en twee dagen later nog eens.
Die donderdag krijg ik de definitieve telefoon. Mijn HCG-waarden (het zwangerschapshormoon) zijn niet voldoende gestegen. Ons vruchtje zal het niet halen. Ik kreeg wat ze noemen een ‘stille miskraam’ of ‘missed abortion’. Of ik morgen al een curretage zou willen? De gynaecoloog heeft een gaatje.
Ik flip. Moet ik dit NU beslissen? Ik wil dit nog niet. Ik bel een vriendin die gelukkig, nee niet gelukkig, jammer genoeg, ook hetzelfde mee maakte enkele maanden eerder. Ik weet dat ik haar nu moet zien. Als ze haar deur open doet, hoeft ze weinig te vragen of zeggen en kijkt ze me aan met ogen die het weten. Ik hoor haar nog zeggen: “ik hoop dat het niet is wat ik denk dat het is”. Jawel. Dat is het wel.
MOEILIJKE BESLISSINGEN
Wat het voor mij allemaal nog moeilijker maakte, was het feit dat ik niet had zien aankomen. Of in dit geval: voelen aankomen. Geen bloedverlies, geen krampen, … NIETS. Wel de typische zwangerschapssymptomen: wat duizelig als ik recht sta, pijnlijke borsten, … Ik ben een geboren pessimist, maar natuurlijk was ik stiekem beginnen hopen op een wondertje in september.
Ik beslis na het gesprek met m’n vriendin voor de curretage te gaan, en ook meteen de volgende dag. Ik moet het onder ogen zien. Waarom nog wachten? Maar ik ben bang. Ik ben nog nooit geopereerd, nog nooit onder narcose geweest… Hoe zal ik me na de operatie voelen?
Wat daarna gebeurde, gebeurde in een waas. Ik was daar, maar ik was daar niet. Na de operatie komt de gynaecoloog nog haar praatje doen en ze zegt dat ik me zeker niet schuldig mag voelen, het is niet mijn schuld. Het overkomt vele vrouwen. Ik weet dat, maar als ik alleen ben met mijn gedachten durf ik wel afdwalen naar: wat heb ik misdaan?
IK KRABBEL RECHT..
De dagen daarna waren erg hartverwarmend. Ik krijg telefoons, bloemen, kaartjes en vele bezoekjes. En ik had dat nodig. Elke keer hetzelfde verhaal moeten vertellen was pijnlijk, maar helend. Het deed me beseffen dat het echt ik was die dit was over komen.
Na twee weken ga ik weer werken, en luwt alles. Mensen vragen, logisch, minder vaak hoe het met me gaat. Sommige mensen durven er niets over vragen, andere mensen kijken me gewoon bedroefd aan. Het leven gaat verder. En hoe hard het ook is: ik zie het onder ogen, ik ben één van de statistieken. Als 1 op 4 vrouwen ooit een miskraam krijgt, dan kan je daar al eens bij horen. Hoewel dit nu eens een clubje was, waar ik echt niet bij hoefde.
NIEUWE RONDEN, NIEUWE KANSEN
Mijn cyclus komt terug op gang, traag. Geert en ik beslissen om vrijwel meteen terug te proberen. We wilden dit kindje, en dus willen we dat nu nog steeds. Het duurt me te lang, maar ik besef dat we terug van 0 moeten beginnen. Dat het de eerste keer meteen ‘prijs’ was, wil nu niets zeggen. Volgens mij doet de stress op het werk er geen goed aan. Elke maand ben ik verdrietig en hoe langer het duurt voor ik opnieuw zwanger ben, hoe harder ik afzie van de miskraam.
Eind augustus ben ik weer zwanger! Ik zie een licht streepje op de zwangerschapstest. Ik koop de dag erna een Clearblue, omdat ik het woord wil zien, en geen licht streepje. De Clearblue geeft duidelijk aan: ‘zwanger, 1-2 weken’. Ik onderdruk een grote glimlach, laat mezelf niet toe om écht blij te zijn. Geert is blij. Ik ben vooral bang. Om opnieuw hard gekwetst te worden. Ik wacht een tijdje voor ik naar de huisarts bel.
Op 6 weken bel ik toch, want plots verlies ik op het werk wat bloed. De volgende dag krijg ik van hem te horen dat mijn HCG vijf is. Vijf??! Belachelijk laag en niet zwanger dus. Of niet meer. Opnieuw een miskraam. Hoe kan dit? Hoe kan mij dit twee keer overkomen? Ik walg. Voor het eerst in mijn leven krijg ik in de auto op de parking een aanval van hyperventilatie. Ik krijg mezelf moeilijk onder controle maar na enkele minuten lukt het toch. Op mijn bed bekom ik van dit nieuws. Het is Geert zijn verjaardag. 30. Ik had als cadeau een privé sauna met bubbelbad geboekt. Gezellig. Zijn verjaardag wordt er in één in mineur.
HOE KRIJG IK DIT NOG VERWERKT
Hierna weet ik het niet meer. Ons eerste kindje zou nu ongeveer geboren moeten worden, maar in plaats daarvan ben ik een gebroken vrouw met 2 miskramen te verwerken. Een jaar geleden waren we vreselijk gelukkig, en wilden we nog méér geluk toevoegen aan ons gezin. In plaats daarvan werden we verschrikkelijk ongelukkig. Gebroken. Waarom hadden we dit ooit beslist? Nooit, maar dan ook nooit had ik een jaar geleden kunnen denken dat ik vandaag hier zou staan.
De weken erna wentel ik me in verdriet. Ik geloof niet dat het ooit nog goedkomt. De gynaecoloog stelt me gerust. Dit is puur toeval waarschijnlijk, er is niets om ons ongerust over te maken op medisch vlak. Ik geloof haar niet. Voor mij is een gezond kindje nu echt uitgesloten. Ik begin informatie over wereldreizen, tijdskrediet, etc. op te zoeken. Ik wil vluchten.
Het gaat niet goed met mij. Ik wil weg op mijn werk en beslis na enkele sessies loopbaanbegeleiding dit ook te doen. Ik neem ontslag. Daarna volgen veel weken van twijfel. Ga ik een nieuwe job vinden? Ga ik opnieuw zwanger geraken? Wat als ik zwanger ga moeten solliciteren?
HET TIJ KEERT
Alsof 2015, mijn horrorjaar, eerst voorbij moest zijn. De jaarwisseling vier ik met champagne onder vrienden, maar met veel vragen. Wat een kutjaar. Blij dat ik het kan afsluiten. Al vrij snel blijkt dat het écht zo is. In januari ben ik opnieuw zwanger. En meteen denk ik: is dit 3e keer, goeie keer? Ik vloek. Het gevoel van een koppel bij het zien van een positieve zwangerschapstest is bij ons totaal niet aanwezig. Bij ons is het eerder: oh jee, wanneer loopt het deze keer mis? Ik haat het, dat dat gevoel van mij is afgepakt. Dat ik nooit meer zal springen en zingen na het zien van twee streepjes.
Ik doe de dag erna een nieuwe test, de dag erna nog een. De dag erna nog een. De streepjes worden donkerder en donker. Al geen HCG van 5, bedenk ik me. De dokter bevestigt, een stevige HCG van 1300. Ik durf zo hard niet hopen. Ik mag niet hopen. We maken een afspraak bij de gynaecoloog op 9 weken. De weken voor onze afspraak zijn slopend. Ik houd het amper. De dag van onze afspraak zit het beeld van het zwarte vlekje in mijn hoofd geprent. Zo bang om weer enkel dit te zien.
De afspraak verloopt goed, de 11 weken echo ook. Een NIPT-test later, weten we ook welke genetische afwijkingen we kunnen uitsluiten en welk geslacht ons kindje heeft. Ook de 16 weken echo is goed. Ik ben nu 21 weken zwanger en mag morgen terug naar de gynaecoloog, maar ik blijf verdomme bang. Bang dat er weer iets mis is. Bang dat ons kindje niet gezond mag zijn. De dagen voor de afspraak ben ik amper te genieten. Ik stel me allerlei horror-scenarios voor. Een gevoel van angst dat me steeds bekruipt.
We gaan het zien. Ik moet het wat leren loslaten. En vooral: proberen genieten. Me niet laten verlammen door die angst. Dikke merci aan die altijd positieve echtgenoot van me.
Aan alle lieve schatten die graag als ouder door het leven willen, aan alle vrouwen én mannen die een miskraam te verwerken kregen, aan alle koppels in een fertiliteit-traject, aan alle ongewild kinderloze vrouwen, aan mijn vriendinnen met een onvervulde kinderwens… Een warme knuffel. Ik denk aan jou. Ik weet dat je er bent.
Ik besef ook dat wat wij hebben meegemaakt peanuts is tegen over wat sommige koppels door moeten. Maar we moeten er over praten. Zodat lotgenoten weten dat ze niet alleen zijn met hun verdriet. Zodat dit ene artikel misschien een hart onder de riem kan betekenen.
Laat er hoop zijn, laat het goed komen voor jullie allemaal.
40 reacties
Wat ontzettend herkenbaar…. moest bij het lezen van je verhaal wel paar keer slikken. Wij zijn nu 3 jaar bezig voor een 3e en heb 3 miskramen gehad… ik blijf hopen dat het ons is gegund een derde kindje te krijgen. ♡
Herkenbaar – op een verschillende manier maar ik herken je gevoel wel een stuk… Hier een fertiliteitsparcours van meer dan 4 jaar, om uiteindelijk met bijwerkingen zelf op intensieve zorgen binnengebracht te moeten worden en er zelf bijna het leven bij gelaten te hebben, daar dan te mogen horen dat ik 5 weken zwanger was en dat dat de reden van de zooo ernstige bijwerkingen was…
De hele zwangerschap met schrik gezeten – niet voor mezelf, maar voor baby’s gezondheid en door de grote kans op vroeggeboorte- maar gelukkig toch pas na 38 weken een op en top gezonde baby op de wereld gezet… Voor velen vanzelfsprekend, helaas niet voor iedereen… 🙂 Knap dat jij het op papier durft zetten en het taboe doorbreekt! Hopelijk kan je er bij een tweede zwangerschap meer van genieten! (ik hoop stilletjes dat ik ook ooit nog van een tweede zwangerschap zal mogen genieten, maar die kans is helaas heel klein.. :)) Liefs
Dag Nies
Vijf zwangerschappen en drie schatten van zonen later kan ik je zeggen dat je een miskraam nooit vergeet, maar dat je het wel leert ‘plaatsen’. Zonder die miskramen waren onze jongens er waarschijnlijk nooit geweest! En voor geen geld van de wereld had ik hen willen missen! Een zorgeloze zwangerschap heb ik inderdaad ook nooit gekend, maar het moment dat je eerste baby’tje gezond en wel op je buik ligt, zullen die miskramen in een heel ander perspectief geplaatst worden. ’t Is de natuur die heeft beslist dat het vruchtje niet sterk genoeg is, en maar goed dat die keuze voor jou gemaakt wordt en dat je ze niet zelf moet maken… De derde keer wordt vast en zeker de goede keer en dan zie ik ‘Niesje Cools’ van de kwiks (waar is de tijd) dus een van de maanden als trotse mama met de buggy door Loenhout paraderen! 🙂
’t Komt goed!
Grts Leen V.
Lieve Leen.. Zo zie je maar dat het gewoon ook fijn is om te weten dat je lang niet alleen bent, en dat er zovelen je voor gegaan zijn met hetzelfde of een gelijkaardig verhaal. Ik kijk zo uit naar september, om dan hopelijk een gezond boeleke op de wereld te mogen zetten. En dan zal je me zeker eens zien paraderen 😉 De tijd vliegt inderdaad, dus ik zal maar goed genieten van ons kindje als ze zo snel groot worden als die kwiks van toen 😉 Merci voor je lieve berichtje!
Hier ook een herkenbaar verhaal. Zelfs de tijdspanne klopt. Alleen bij ons zitten we er nu middenin en zoek ik naar een lichtpuntje.
Ik hoop dat je dat snel mag vinden… Hier ondertussen zwanger van baby 3, als dat een lichtpuntje mag zijn. Alles komt goed… <3
Ik herken er veel in… mijn blog over exact hetzelfde:
https://ktrien.be/2015/04/07/een-klein-verlies/
3e keer goeie keer 😉
Geniet van je zoontje!! Xx
Dankjewel Katrien… Ik kom bij je lezen! x
Nies, super knap dat je dit op je blog geplaatst hebt. Hopelijk word je omringt door een lieve dokter die je ook kan geruststellen. Fijn ook dat je zo veel aan je man hebt! Hoewel ik nooit een miskraam heb gehad, is een kindje krijgen ook voor ons niet evident. Gelukkig hebben wij ondertussen één wondertje in ons leven. Ik wens het alle wensmama’s van harte toe! Ook jou! Ik kijk al uit naar je geboorte aankondiging. 🙂 Groetjes, Sabine
Sabine, dankjewel voor je reactie. Het is zo fijn om te voelen dat er veel begrip is onder de (toekomstige) (wens) mama’s. Ik heb inderdaad het geluk goed omringd te zijn, dat scheelt een hoop. Die lieve man van me verdient een standbeeld 😉 Blij dat jullie ondertussen ook mogen genieten van het ouderschap. En die geboorte aankondiging die volgt vast en zeker!
Wij verloren ons zoontje begin dit jaar twee dagen na de bevalling. We hadden een zorgeloze zwangerschap maar klaarblijkelijk kon een ernstige hartafwijking niet worden vastgesteld bij de echo’s tijdens de zwangerschap. Jullie hebben jullie portie pech reeds gehad. Ben er zeker van dat jullie kindje gezond en wel zal geboren worden in september! Blijf er in geloven en geniet zoveel jullie kunnen van elkaar en van het kleintje in jouw buik!
Karen, wat heftig. Ik kan niet anders dan je een welgemeende virtuele knuffel geven! Wat lief dat je ons een hart onder de riem steekt.
Hey Nies! Hier een berichtje met goed nieuws! Bij ons was het 4e keer goede keer. De miskramen kwamen bij ons telkens in het eerste trimester, bij jullie ook. Kobe overleefde week na week. Na het derde miskraam zijn we 3 weken naar Amerika ‘gevlucht’. We konden wel verder en wilden verder maar we wisten, als 4e keer goede keer is moeten we de energie hebben om 9 maanden in angst te leven. Het werden 35 weken in angst, met talloze echo’s. Elke week lezen wat al was ontwikkeld en wat nog moest ontwikkeld worden. Wij wilden de 32 weken halen en dan mocht ie komen. Toen na 35 weken de bevalling spontaan op gang kwam waren wij dan ook niet in paniek over de vroeggeboorte en de couveuse die komen zou. Hij was volledig ontwikkeld (dat vertelde het internet mij) en nog 5 weken langer wachten was voor ons nog 5 weken angst erbij.
Onze Kobe is ondertussen 2,5j en gezond en wel, goed nieuws dus!
Veel succes!
Hoi Lennie! Dankjewel voor je lieve reactie. Wat naar voor je dat je op een 4de keer moest wachten, maar wat goed dat Kobe helemaal gezond is. Ik hoop straks ook hetzelfde te kunnen zeggen, weliswaar voor de 3de zwangerschap dan. Ik ben ondertussen 23 weken en het is even spannend geweest maar nu gaat alles goed. Van mij mag het morgen al september zijn, laat die baby maar komen zodat ik wéét dat hij/zij gezond is. Duimen dus!
Van sommige blogs die je schrijft ben ik even stil. Dit is er één van. Woorden schieten te kort en ik kan je alleen veel sterkte toewensen. Knap dat je het zo hebt kunnen verwoorden. Dat 2016 een beter jaar mag worden!
Dankjewel Niels. Ik voel het aan mijn kleine teen dat 2016 een topjaar wordt 🙂
Wat een heftig verhaal Nies! Hopelijk kun je toch nog een beetje genieten van jullie wondertje. Liefs!
Het is niet gemakkelijk, maar na de structurele echo kan ik het wel een beetje loslaten. Al blijft het spannend.
Hele stevige knuffel voor jullie! Ik heb totaal geen ervaring met dit soort dingen, maar ik weet wel hoe het voelt om bang te zijn, om het vertrouwen in je eigen lichaam kwijt te zijn en boven alles hoe ontzettend angstig het is als je iets heel graag wil en het met open armen wil ontvangen, maar dat het lijkt alsof het je niet gegund is. Dat gevoel is vreselijk en heel bepalend voor de beslissingen die je neemt. Ik hoop zo voor jullie dat je straks echt kan gaan genieten. Je buik groeit, je echo’s zijn goed, het komt goed. Écht! Er worden zoveel gezonde kindjes geboren per dag en straks is de jouwe daar eentje van, wedden?!
Dat is waar Sandra, jij herkent het gevoel maar op een ander gebied natuurlijk. Zo eng allemaal hé! Ik doe m’n stinkende best om nu écht te genieten. Dat verdient ons kindje!
Wow, wat een verhaal! Maar ook ik ben ervan overtuigd dat derde keer écht goeie keer is in jullie geval, en dat je een fantastische mama zal zijn.
Tijdens het zien van de Koppen-reportage in kwestie kreeg ik het ook moeilijk. Enkele jaren geleden is het pcos-syndroom bij me vastgesteld, dus ik weet niet of ik ooit zwanger kan worden.. Op dit moment heb ik nog geen kinderwens, maar dat ik ooit kinderen wil, staat buiten kijf.
We zullen wel zien wat de toekomst brengt..
In elk geval, succes met je zwangerschal, en hopelijk kan je er toch wat van genieten 🙂
Moh! Charlotte! Zo lief. Wat moet het moeilijk zijn om nu al te weten dat het mogelijks moeilijk of onmogelijk wordt. Gelukkig kan de wetenschap veel!
❤️ Voor jullie Nies! Wat heftig! 3x is scheepsrecht!
Ja! Dat moet 😀
Wat dapper dat je hierover schrijft! Het krijgen van een (gezond) kindje is helaas geen vanzelfsprekendheid. Maar het is ook geen fijn onderwerp om over te hebben. Ik duim voor je mee en dat je angsten kunt loslaten en ook nog echt kunt genieten van het zwanger zijn.
Dankjewel lieve Tikva. De eerste helft van m’n zwangerschap was vooral stressen, nu hoop ik écht te genieten van de tweede helft. Ik voel hem/haar nu ook bewegen en dat is héérlijk!
Wat een ongelooflijk herkenbaar verhaal… In januari dit jaar bij de 8 weken echo een missed abortion vastgesteld en bij de volgende zwangerschap in mei enkele dagen na de positieve test een spontane bloeding gekregen nadat er een veel te lage hcg-waarde vastgesteld werd. Ondertussen voor de derde keer zwanger en met een erg bang hart aan het afwachten of alles wel goed zal verlopen… Het doet me deugd om te lezen dat ik niet de enige ben die deze weken als erg bange weken ervaart. Hier trek ik mij aan op, bedankt!
Fijn om te lezen dat het herkenbaar is, of ja… ook weer niet natuurlijk want het is ook zo heftig en verdrietig. Maar gelijkgestemden vinden kan dan wel ontzettend veel deugd doen. Ik duim voor deze zwangerschap (als het een troost mag zijn: na die 2 miskramen ben ik nu 14 weken zwanger van ons derde kindje).
Wow, dat ontzettend dapper van je om dit te delen. Echt. En wat ontzetttend heftig wat jullie allemaal hebben moeten meemaken. Ik wil jullie heel veel rust en geluk wensen. En geniet, van die kleine in je buik.
Thanks sweet Linda!
Nies, bij ons mag je altijd komen uithuilen , inlachen kan ook altijd natuurlijk je hebt ons adres. Inlachen word (t) een nieuw woord . En betekend (shit weer zo’n een woord,maar ik denk met een d) al je chagrijn ergens gaan spuien , al eens een goeie mop vertellen zodat je vrolijk bent om naar een bijeenkomst te gaan waar van je verwacht wort(d), dat je vrolijk bent ook al ben je het eigenlijk niet. Als woord-soort vergelijkbaar met “voordrinken” . Gedeelde smart ,halve smart, gedeelde vreugd dubbele vreugd. Had je ook kunnen gebruiken als titel,over deze moest ik even nadenken.
Bartje is een leuke naam ( is van Bart Herman, leuk liedje ook . )Met deze zin vissen we een beetje .
Maar uw verhaal “kleeft” , ja tuurlijk we hadden weet van de gebeurtenissen , maar niet van jullie gevoelens, niet in die mate, en dan zo uitgeschreven op het wereldwijde web .
we zien mekaar binnen kort of buiten lang. Tot dan.
Jef
Ik kom zeker een keer ‘inlachen’, dat zouden we allemaal meer moeten doen.
Lieve Nies, wat ontzettend naar dat jou dit overkomen is en wat knap dat je dit hier neerzet! In één ruk heb ik je verhaal uitgelezen, wellicht omdat ik me zo goed in je gevoel kan verplaatsen. Ook wij hebben anderhalf jaar op onze oudste meid gewacht, al was ons verhaal wel anders. Ik begrijp heel goed dat je een onrustig gevoel hebt en van echo naar echo leeft, het niet kan geloven. Daarna de bevalling, dan die eerste maanden, telkens weer twijfelen bij alles. Hopelijk zal je vertrouwen wel langzaam groeien, net als bij mij. Hoewel je als ouders nooit helemaal meer onbezorgd bent natuurlijk. “O jee, pas op… een auto… het vlammetje van die kaars… die koe met die grote horens (in India 🙂 )” Ik wens je een hele goede zwangerschap toe en dat je het een beetje kan loslaten… om toch af en toe te genieten… ook al is dat niet geheel onbezorgd. Xx
Die twijfel, die onzekerheid, het niet weten… Vreselijk toch? Mja, en gelijk heb je… Die bezorgdheid gaat nooit meer helemaal over, ook niet als ze ouder zijn.
Wat mooi en dapper dat je dit verhaal op papier hebt gezet en hebt gedeeld! Begrijpelijk ben je nu bang, maar ik hoop dat je toch genoeg van je zwangerschap kan genieten. Over een paar maanden deel je prachtige “reizen met kinderen” blogs met ons! 😀
Ja, mijn blog gaat lichtjes veranderen vermoed ik… Reizen met kinderen lijkt me een ongelooflijke uitdaging maar ik ga ze aan 😉
Wow, ik ben echt aangegrepen door je verhaal. Ik vind her jammer dat dit nog steeds een taboe is waar over veel te weinig gepraat word. Ikzelf heb nog geen kinderwens omdat ik niet graag jonge mama wil worden en eerst de wereld wil rondreizen, maar een gevoel van angst bekruipt me wel tegen het moment dat ik eindelijk wel klaar zal zijn voor mama te worden. Mooi dat je dit verhaal zo open durft te delen. Echt chapeau! Veel succes met je nieuwe zwangerschap…. En ja derde keer goede keer is niet voor niets een goede uitspraak: ik ben er van overtuigd dat jullie een prachtige baby zullen krijgen! Groetjes Kim
Dank u lieve Kim. Ik heb het ook een tijdje uitgesteld, omdat ik wilde blijven reizen. Ik zal 31 zijn als ons kindje wordt geboren. Nu met de 2 miskramen, ben ik er wel van overtuigd: wil je kindjes, wacht dan zeker niet eindeloos. Als de wens er is, zou het te gek zijn als je er jaren over heen laat gaan om dan moeilijk zwanger te worden omwille van je leeftijd. Maar groot gelijk dat je nog even wil blijven genieten. Ik ga dat nu ook doen, van de zwangerschap 😀
Heftig verhaal, Nies! Knap dat je dit op papier hebt durven zetten want dat is zeker niet gemakkelijk! Probeer toch te genieten van dat kleine ukje in je buik. Je zal nooit meer gerust en zorgeloos zijn spijtig genoeg!
Jullie gaan dat bangelijk doen!
Veel liefs en dikke knuffel
Inne
Nee Inne, dat was het zeker niet. Ik had de tekst al maanden klaar maar durfde hem niet publiceren. Elke maand wel stukjes bij gevoegd of veranderd, tot ik de reportage zag deze week. Toen kon ik niet anders. Tja, en het zorgeloze leventje is nu inderdaad voorbij maar ik kan niet wachten om die overweldigende liefde te voelen voor ons ukje 😀