Op 1 januari 2018 ging ik er vol voor: ondernemen it is! Zelfstandige in hoofdberoep als social media coach met m’n eigen bedrijf ‘Socialized’. In 2017 was ik dit ‘in principe’ ook al. Ik zou normaal terug 3/5 aan de slag gaan als marketing- en communicatieverantwoordelijke bij de interieurzaak waar ik 6 maanden eerder begon te werken, maar werd om economische reden ontslagen.
Een teken voor mij om de sprong te wagen, maar helemaal in het diepe durfde ik nog niet. Daarom koos ik er in 2017 nog voor om in bijberoep te blijven, en de ‘springplank naar zelfstandigheid’ aan te vragen bij RVA. Met deze maatregel kan je gedurende 12 maanden een activiteit als zelfstandige in bijberoep uitoefenen zonder je uitkering te verliezen (die ik kreeg omdat ik ontslagen werd). Zo wil de overheid ondernemers in spe stimuleren om de sprong te wagen.
Springen of niet springen?
Eerlijk? Ik heb lichtjes spijt van die keuze. Het exacte bedrag ben ik vergeten, maar je mag niet meer dan pakweg 4000 euro bijverdienen op een jaar. Daar word je natuurlijk geen zelfstandige voor, dus ik zat al snel over dat bedrag. Hoewel ik nog niet genoeg verdiende om er van te kunnen leven. Dit jaar, 2019 dus, betaal ik daarom veel van wat ik in 2017 aan uitkeringen heb ontvangen, gewoon terug. Balen. Maar oké.
Ik heb het over 2018 natuurlijk. Ik zette de maatregel stop (ik had er in principe nog enkele maanden recht op) en besloot de sprong te wagen. Nu ik mijn (boekhoud)jaar afsluit, kan ik terug kijken en zeggen: awel, dat was geen domme keuze! Ik heb het best goed gedaan. Nee, op het eind van de rit houd ik niet evenveel over dan toen ik voltijds werknemer was. Nog niet.
Geld versus vrijheid
Ik heb zoveel meer vrijheid nu ik onderneem. Zo plan ik bijvoorbeeld bewust mijn afspraken met klanten nooit om pakweg 8u of 17u in. Dat zijn momenten dat ik er voor Morris wil zijn, ik wil hem ’s morgens uitgebreid zien en samen een leuke ochtend hebben voor ik hem ‘weg doe’. Dus als bv. Morris om 6u wakker is en om 9u naar de opvang gaat… dan hebben wij nog 3 heerlijke uurtjes gehad. ’s Avonds van ’t zelfde, ik zal vaak als een van de eersten weer aan de deur van de onthaalmoeder staan. En zo wil ik het ook.
Toch is dat niet altijd gemakkelijk. Als het druk is, er veel opdrachten liggen en de klanten bij wijze van spreke in je nek ademen dan moet je verder en dan heb ik Morris vaker of langer als me lief is, naar grootouders of de onthaalmoeder moeten brengen. Daar heb ik me best vaak schuldig over gevoeld. Want ja, ik wil de vrijheid om veel bij m’n kind te zijn. Maar ik wil natuurlijk ook mijn bedrijf draaiende houden en geld in het laatje brengen voor ons gezin.
Daar zat ik dus de laatste maanden van 2018 het meest mee gewrongen. Mijn bedrijf groeide, ik kreeg het drukker en drukker maar dat wilde zeggen: minder tijd met Morris. En dat wil ik niet. Dus sta ik in 2019 voor een aantal keuzes. Ik blijf natuurlijk ondernemen, maar hoe het exact in z’n plooi zal vallen, weet ik nog niet. Met baby 2 wil ik zéker opnieuw dezelfde quality time als met Morris. Enkele maanden cocoonen thuis.
Hoe zit dat met moederschapsrust voor zelfstandigen?
Als zelfstandige mama ontvang je 12 weken moederschapsrust. Te weinig, dat weet ik nu al. En toch is dit een vreugdedansje waard want tot voor pakweg twee jaar geleden kregen vrouwen amper 8 weken. Kom op zeg! De uitkering is ook verhoogd (gelukkig) tot een leefbaar ‘loon’. Daar ben ik al ontzettend tevreden mee, en toch weet ik dat ik na 12 weken nog niet klaar ga zijn om ‘vollebak’ te gaan.
Zo wil ik bijvoorbeeld weer lang borstvoeding geven. Hoe ga ik dat in begin combineren? Bij Morris stond mijn bedrijf nog in de kinderschoenen en werkte ik nog veel van thuis uit. Dus daar stond de kolf gewoon bij de hand en lukte dat eigenlijk prima. Ondertussen heb ik een eigen kantoor en word ik ook regelmatig bij klanten verwacht. Daar moet ik dus nog eens goed over nadenken!
Heel fijn is dat mijn onthaalmoeder zelf het voorstel deed om de baby in te schrijven in een ‘occasioneel ritme’, dan kunnen we samen kijken wanneer en hoe vaak de baby komt. Als ik bv. een klant heb in de voormiddag of eens een namiddag wil doorwerken zonder dat ik daarvoor dan bv. 6 flesjes afgekolfde melk voor moet hebben klaarstaan.
Het zal een hele zoektocht worden. Ik ben vooral bang van het financiële luik van het ondernemen en de druk die ik zal voelen. Ik zou eigenlijk vanaf eind april weer moeten werken, en prima als dit ‘af en toe’ is maar ik zie 4 dagen (ja ik ben op woensdag altijd thuis, beslis ik lekker zelf) kei hard knallen na 12 weken echt nog niet zitten. Dus ga ik aan de druk kunnen weerstaan? Van mezelf en eventuele opdrachtgevers?
Gaan we het een jaartje met minder kunnen? Even leven op 1 loon en een beetje? Ik wil echt niet moeten terug kijken en boos zijn op mezelf omdat ik te vroeg ben gestart. No way. Het is NU het moment om van die baby te genieten. Dus gaan we maar wat aanklooien, en zien we wel hoe het in z’n plooi valt. Of niet. Maar mijn baby zal me niet moeten missen..
Dus ga ik nu, laste minute zoals dat natuurlijk hoort als je Nies Cools heet, op zoek naar oplossingen. Een online cursus die kan blijven doorlopen zonder dat ik altijd ‘fysiek’ aanwezig moet zijn bijvoorbeeld, of al vooruit plannen en m’n workshops voor mei en juni al vastleggen.
Beste beslissing ooit.
En toch is gaan ondernemen mijn beste beslissing ooit. Ook al is het soms een onzeker bestaan. Niks maar dan ook niks gaat me ooit terug naar een werkgever drijven. Ik raad dan ook iedereen die me over het ondernemerschap aanspreekt (en dat zijn er veel!), hetzelfde aan: neem dat ontslag! Doe het. Spring. Hoe eng het ook lijkt.
I’ve been there. Ondernemers met tonnen ervaring die je zeggen dat je het ‘gewoon’ moet doen. Zo evident is het natuurlijk niet, en het is verdekke spannend. Maar het is het ooooh zo waard. Voor jezelf én voor je gezin.
Dus blijf ik nog even verder ploeteren euuuhhh ondernemen.
