En dat is vaak, merk ik. Ik word 30 deze zomer, en ik hoopte dat het zo stilaan gedaan zou zijn.
Gedaan met twijfelen, onzekerheden en me afvragen wat ‘de rest’ denkt. Ik durf van tijd tot tijd een grote mond opzetten, mijn familie en vrienden weten dat. Maar de mensen met wie ik écht close ben, weten dat achter die grote mond een klein hartje schuilgaat.
Als het op lef en durf aan komt, win ik geen goud. In gesprekken verbaas ik hiermee standaard enkele mensen: “Gij? Onzeker? Echt?”. Ja echt! Niet extreem maar het stoort me wel. Maar ik heb het gehad. Ik wil dat het stopt, dat ik er geen energie meer aan verlies. Als ik denk aan 30 worden in augustus, word ik instant verdrietig. Ik voel me helemaal geen 30. Ik wil dat niet. Mag ik niet nog even 21 zijn? Neen. Aan leeftijd heb je niets te zeggen. En dus hoop ik maar dat 30 worden ook positieve dingen met zich mee gaat brengen, misschien een beetje meer zelfvertrouwen?
Ik twijfel op het werk
Of over het werk. Ik werk als sociaal werker maar heb geen diploma in die richting. Ah neen, toen ik 19 was, wilde ik nog journaliste worden. Maar uiteindelijk heb ik dat idee na het afronden van mijn opleiding laten varen. Ik zou er nooit uit kunnen springen, er zouden er altijd anderen beter zijn.
Ondertussen heb ik 7 jaar ervaring in de sociale sector en groeide ik volgens mijn baas van idealist naar realist. Toch blijft die twijfel. Aan mezelf en mijn capaciteiten. In de auto naar huis vraag ik me af of de partners die zeggen tevreden te zijn over mijn werk, wel eerlijk geweest zijn. Geloven in jezelf is niet altijd gemakkelijk.
Ik twijfel over mijn blog
Ik ben een jaartje bezig nu, en gelukkig is mijn blog in niets nog wat hij een jaar geleden was. En toch twijfel ik nog vaak. Het zou zoveel fijner zijn om gewoon aan mijn blog te kunnen werken zonder die onzekerheden. Het houdt me soms tegen om te doen wat mijn hart me ingeeft. Maar nu doe ik dat dus wel. Ik schrijf een persoonlijke noot op mijn blog, iets dat wat ik nooit eerder deed. Of toch niet in deze vorm. Ik laat jullie binnen kijken in mijn hoofd. Het is een typisch voorbeeld: ik schrijf een persoonlijke tekst en durf hem amper publiceren. Bang voor reacties?
Ik twijfel aan mezelf
Ik vond het trouwens geweldig eng om na de eerste maanden bloggen ook op social media te gaan en een ‘over mij’-pagina te maken. ‘De mensen’ zouden een gezicht kennen. Mij kunnen afkeuren. Ik heb bijvoorbeeld geen maatje 36. Ik schommel sinds ik 20 ben tussen maat 38 en maat 44. Net als ik denk dat ik mijn rondingen heb aanvaard, slaat de twijfel toe. Een kleine maar rake opmerking, dat ene kleedje dat net niet over m’n heupen past of een lelijke bikinifoto tijdens het reizen.
Doubt kills more dreams then failure ever will
Gelukkig zijn er dingen waar ik niet aan twijfel. Mijn relatie bijvoorbeeld. Mijn echtgenoot die me onvoorwaardelijk steunt en er altijd voor me is. Die zorgt ervoor dat er minstens één ding in mijn leven is waar ik me geen zorgen over moet maken: hij. Love of my life. Het is hij die dagelijks met mijn onzekerheden geconfronteerd wordt, het is hij die 100 foto’s moet maken op reis voor ik er over één tevreden ben, het is hij die moet oppeppen als ik doordram over een van mijn onzekerheden.
Mooi hoor, dit. Moet je weten dat De Echtgenoot hier minstens dertig keer voor heeft moeten klikken. En dat ik deze foto achteraf nog hebt bij gesneden zodat mijn dikke poep er niet op staat 😉
Ik krijg het bijna niet over mijn lippen maar als het over mijn onzekerheden gaat: laat die 30 maar komen. Ik ben er klaar voor, trut! Ik wil niet meer twijfelen, het mij niet meer aantrekken wat anderen zeggen en blij zijn met wat ik al gerealiseerd heb. Ik wil mijn dromen beginnen najagen, ook al lijken ze nog zo gek.
Dus voor nu: ik probeer het los te laten. En tegen augustus, als die 3 vooraan mijn leeftijd komt, ga ik het definitief lossen. Fuck you all! Nee nee sorry… Ik bedoel het niet zo. Niet boos zijn hé! Ja lap. Ik moet duidelijk nog oefenen.
28 reacties
Je bewijst nóg maar eens wat een klassebak ge zijt. Respect! Trots! X
Dankje schat x
Heerlijk herkenbaar. Sommige dingen althans.
Ik ben vorige week 37 geworden. Mijn leerlingen geloven dat niet. (Hoewel pubers lekker kunnen slijmen, zijn ze vaak goudeerlijk.) Ik zie leeftijd dan ook niet als een probleem.
Wel vind ik het soms té belangrijk wat mijn omgeving vind. Werk ik te veel en te hard, maar vind ik het moeilijk om te minderen (vanaf oktober ga ik minder uren maken – trots op mezelf). Boze mails van ouders vind ik heel naar. Ja, ik moet leren loslaten.
Ooit leren we het 😉
Haha, ja mijn jongeren kunnen soms ook heel eerlijk raden naar mijn leeftijd. Ze zitten er vaak erg naast: het gaat van 21 tot 36 😉 Wat fijn dat je minder gaat werken, ten slotte is een baan ook maar een baan. Je moet er natuurlijk wel energie uit kunnen halen. Leren loslaten, dat zit er recht op. Ik had ooit een leraar en die hield zijn handen hoog in de lucht, riep ‘laat het los’ en liet tegelijk zijn handen zakken met een diepe zucht. Misschien eens proberen 😉
Hé, je bent prachtig! En wat fijn dat je persoonlijk durft te zijn. Dat vind ik zo mooi aan blogs. Persoonlijkheid. En die onzekerheden, op alle vlakken, ken ik echt maar al te goed.
Wat lief Laura! Ben blij dat ik het eindelijk gedurfd heb, om die persoonlijkheid er in te leggen. Wel fijn om te weten dat zoveel mensen zich herkennen in m’n verhaal.
Hello beauty! Ik vind je prachtig op je foto’s. Je straalt en dat zegt zoveel meer dan welke maat dan ook. Overigens ken ik die onzekerheid wel erg goed hoor, ik ben ook onzeker over mijn lijf. Ik word in november trouwens (alweer) 33, ik heb gister mijn ‘halfjaarlijkse’ verjaardag gevierd. Maar ik ben ook trots dat ik steeds meer leer en me steeds verder ontwikkel. Ik was zo’n ander persoon op mijn 21e… Dus ouder worden heeft ook zeker voordelen! 🙂
Marcella, wat lief van je! En die voordelen van ouder worden: ik ben ze nog aan het ontdekken maar fijn dat ik hoor dat ze er effectief zijn 🙂
Wat mooi geschreven! En herkenbaar hoor. Ik denk stiekem dat iedereen er weleens last van heeft. Een periode dat je je even wat minder voelt en overal aan gaat twijfelen. Doe ik wel wat ik leuk vind? Doe ik wel het juiste? Klinkt misschien heel stom, maar ik ben 1 mei 27 geworden, en vond dat al niet zo leuk. Het gaat al zo richting de 30. Maar ja, ik snap natuurlijk ook heel goed dat 27 (en 30) nog super jong is en je nog een heel leven voor je hebt!
Linda, inderdaad. Ik merk het nu door deze blog te schrijven dat ik zeker niet de enige ben die hier mee kampt. En ja hoor, die 30 die komt er stilaan aan maar geniet nog maar extra van jouw twintiger-jaren, ze zijn zo leuk 🙂
Niks om je voor te schamen hoor! Ik ben inmiddels 41 en hoewel ik een stuk zekerder ben geworden dan toen ik 30 was, heb ik ook heus nog wel te kampen met twijfels maar door de ervaringen uit het verleden, ken ik mezelf een stuk beter waardoor ik er gemakkelijker mee om ga en me ook bewuster ben geworden van het feit dat het leven te kort is om over alles te twijfelen en dat je soms of gewoon moet springen of genoegen moet nemen met hoe de situatie is…
Dat is heel herkenbaar Wanda. Je moet jezelf soms pushen om het beter te doen, of anders te doen. Ook als de twijfel toeslaat, en dan moet je op je tanden bijten en er toch voor gaan!
Hee lady, you did it! Hoezo geen lef? Mooi geschreven. Dat betekent dat je niet tot aug hoeft te wachten, je doet het al! En neem van mij aan, die big 3-0 gaat het niet brengen (ik ben inmiddels 38…), je hebt het nu al in je en het enige wat je mag doen is ervoor te kiezen om met zekerheid en geloof in jouzelf door het leven te gaan! Da’s dan wel weer fijn van ouder worden. 😉
Hi Linda! Als ik jou zo hoor, dan betert het wel. Goed om te weten 🙂
Heel herkenbaar! Stoer dat je dit artikel plaatst. Ik ben ook over veel dingen onzeker en vond t doodeng om m’n blog met foto en al live te zetten. Ben nu al een paar jaar de 30 gepasseerd, en de onzekerheid lijkt eindelijk ietsje minder te worden. Gelukkig, want t kost soms onnodig veel energie. Je blog hoef je in ieder geval niet onzeker over te zijn. Vind je verhalen erg leuk om te lezen. En die 30..ach, das alleen maar een goede reden om een extra groot feestje te geven ☺
Bedankt om mij stoer te noemen, wat een compliment! Ja eng hé zo je persoontje koppelen aan je blog. Blij dat je zegt dat die onzekerheid afneemt, ik rekende er al een beetje op 😉
Respect, Nies! Héél herkenbaar, leuk geschreven weer en laat me weten wat de 3 doet hé 🙂 ik heb nog een jaartje, maar geen twintiger meer zijn… Ik voel me soms ook nog 21 jaar! Ha! X
Lieselotte, ik houd je op de hoogte. Hopelijk verandert er gewoon lekker niks.. Ja ik heb ook van die avonden.. Maar dan ’s morgens ?
Mooi stuk, hoor! En ik kan het beamen: dertiger worden verloopt pijnloos 🙂
Oef! Dat is een hele geruststelling.
Goed dat je deze blog online gezet hebt! Ik denk dat iedereen wel ergens onzeker over is. De één waarschijnlijk meer dan de ander, maar dat neemt niet weg dat je er van af wilt komen. Het is ook herkenbaar hoor. Ik werk ook in een hele andere branche dan waar ik voor gestudeerd heb. En herken de twijfel of ik wel goed genoeg ben in wat ik doe. Opzien tegen 30 worden doe ik dan weer niet. Je bent zo oud als je je voelt (lekker cliché, I know), dus dat die 2 over ruim een jaar een 3 wordt zal mij een worst wezen 😉 You go girl!
Daphne, gelukkig heb jij geen last van het ‘help-ik-word-30′-syndroom 🙂 Ik denk ook dat het net is omdat je geen diploma hebt in de sector waar je nu werkt, dat je gemakkelijker gaat twijfelen. Toch tegenover collega’s met wél een diploma in de juiste richting. Tenminste, dat heb ik. Ik zal je laten weten hoe dat 30 worden me uiteindelijk bevalt!
Mooi geschreven Nies! Ik denk dat het merendeel van de mens met onzekerheDen kampt, de één is alleen beter in maskeren dan de ander. En dat maakt het misschien ook wel des te lastiger om ermee om te gaan, vooral als je het gevoel continu ervaart. Ik vind het super stoer van je dat je deze post online hebt gezet, echt waar! En die 30… Give it to me, bitch ?
Hoi Sandra, het was alvast een hele stap om dit te posten. En inderdaad, iedereen heeft er mee te kampen, dat weet ik wel zeker! Ik kijk er niet naar uit, verjaren maar ach… Er is geen ontkomen aan.
Heel mooi verwoord! Heel leuk dat je er ook de zaken bij zet waar je niet aan twijfelt 🙂 Ik ben zelf ook heel erg onzeker, mijn hele leven al. Toch weten weinig mensen dat omdat ik ook erg zelfverzekerd en extravert kan overkomen. Soms houdt het mij wel tegen, zeker rondom mijn werk, blog en mijn uiterlijk. Ik vind het knap dat je zo positief bent over dat je het kan overwinnen. Dat motiveert me zelf ook heel erg om eerlijk te zijn 🙂 Veel succes, fuck them all, haha 🙂
Marijke, merci voor je berichtje. Zo gek hé, dat onzeker zijn… Ik was als kind en puber net niet onzeker, of toch minder. Met het ouder worden, lijkt het erger te worden. Terwijl ik net hoopte dat het zou minderen. En haha! Jouw laatste zin… Fijn trouwens dat ik je motiveer. Let’s do this girl!
Heel herkenbaar! Maar weet je, 30 worden doet geen pijn. 31 ook niet trouwens;-). En 30 keer een foto maken, komt me zoooo bekend voor. Bikinifoto’s doe ik gewoon niet aan hoor, veel te confronterend. Maar gewoon lekker doorgaan met je blog! Daar hoef je niet onzeker over te zijn.
Linda, oef! Doet het echt geen pijn? Ik ben er namelijk echt beetje bang voor 🙂 Ben al blij om te weten dat ik niet de enige ben die 30 keer haar portret laat nemen, hihi.