Ik ben Geert, en ik stap uit de ratrace.

De meesten van jullie zullen mij al een beetje kennen als ‘de man van Nies’ en ‘papa van Morris en Zola’. Op het Instagram account van Reismicrobe zie je me wel eens passeren in de Stories. Yep, ik ben dus die gelukzak die mee mag op al die leuke uitstapjes en reisjes. Weet wel dat ik op zo’n weekend gemakkelijk 500 foto’s neem, waarvan Nies er dan 2 goedkeurt ? Toch maar eens een fotografiecursus volgen binnenkort?

Als je je ontdoet, van alles dat moet

Een cursus volgen, daar heb je tijd voor nodig. Tijd die ik met mijn huidige (fulltime) job en de twee kids niet op overschot heb. De gedachte om meer tijd te creëren voor de kinderen, het gezin, vrij te zijn in mijn doen en laten zit al even in mijn hoofd te broeden.

Vooral afstappen van het ‘moeten’…. Zo moet ik bijvoorbeeld om 08.00u op kantoor zijn, ik moet er tot 16.30u blijven, ik moet m’n uren halen deze week, ik moet zien dat alles verkocht is deze week (ik ben key account verantwoordelijke),… Nochtans is mijn werkgever vrij flexibel op dit gebied met bv. glijdende werkuren. Maar toch, … als dit allemaal aanvoelt als moeten, en niet als willen, dan zit er iets fout. En dat gevoel van moeten is de laatste weken steeds sterker geworden.

Wat ik wel wil is meer tijd met mijn gezin. De kinderen ‘s morgens naar school kunnen brengen, en ’s middags gaan halen. Meer tijd om met Reismicrobe leuke plekken te ontdekken. Meer tijd om mezelf verder te ontplooien, eens iets helemaal anders te doen zoals die blijkbaar broodnodige fotografie-cursus ?.

Ik ben na mijn studies (Management Assistant, ik was best goed in talen en kon met een computer overweg) in de verkoop beland. Vroeger ben ik nooit echt op zoek gegaan naar wat ik écht wou doen in het leven. En dan maar gewoon blij zijn met je eerste job zeker?

Daarna ook met de tweede job. Hoera! Dicht bij huis, leuke collega’s, allemaal niets op aan te merken. Maar om een job te blijven doen moet je er voldoening uit kunnen halen, en dat is niet meer het geval.

Tijd om knopen door te hakken

Vorige week op een avond, zaten Nies en ik in de jacuzzi en evolueerde het gesprek naar een vraag naar mezelf… Wat ben ik eigenlijk aan het doen, voor wie en waarom? Wat is het belangrijkst, je job of je gezin? Het antwoord zat al klaar in m’n hoofd.

Het is goed geweest… Ik stap uit de ratrace, ik geef mijn ontslag! Phieuw. Dat is niet niks. Een grote, spannende beslissing… En allemaal goed en wel natuurlijk zo’n beslissing maar met een vaste job komt ook een vast loon. En dat kan wel eens goed van pas komen met een lening die moet afbetaald worden en kindermondjes die moeten worden gevoed.

Gelukkig heeft Nies me het afgelopen jaar doen inzien, dat je ook op andere manieren geld kan verdienen dan voor een werkgever te werken. Zij nam zelf het heft in handen en startte met Socialized, en hoe. Zo heeft ze er voor gezorgd dat we een kleine buffer hebben en het ons kunnen veroorloven om een tijdje zonder vast loon te zitten.

Kom maar op met die vrijheid

Door Socialized werd Reismicrobe de laatste maanden een beetje verwaarloosd, mede door de Corona-crisis natuurlijk waardoor de uitstapjes en reizen dit jaar op 2 vingers te tellen zijn. Wat ik nog niet verteld heb, is dat ik nog 1 jaar journalistiek studeerde. Jullie mogen daarom de komende tijd regelmatig een blog van mijn hand verwachten. Reismicrobe is en blijft natuurlijk een blog voor gezinnen met jonge kinderen die er graag op uit trekken, en Nies zal ook regelmatig haar pen blijven boven halen.

Naast mijn inbreng op Reismicrobe, wil ik Nies ook gaan ondersteunen in haar onderneming  zodat zij zich volledig kan focussen op waar ze goed in is: ondernemende vrouwen helpen naar meer zelfzekerheid, meer zichtbaarheid, en meer klanten via Instagram!

En niet te vergeten (hoe zouden we!), deze beslissing maakte ik natuurlijk ook voor onze kindjes en om er 100% voor hen te kunnen zijn. Zoals we het nu zien, zullen Nies en ik afwisselend werken en voor de kindjes zorgen. Wij beseffen heel goed dat ze maar één keer klein zijn, en dat deze beslissing geen jaren meer op zich kon laten wachten.

Op het moment dat ik dit schrijf moet ik mijn ontslag nog geven, en hoewel ik de beslissing voor mezelf al genomen heb, vind ik het toch nog spannend om dit nieuws te gaan brengen.

Maar er is maar 1 weg, en die is vooruit! Vooruit, uit de ratrace! Vooruit, richting meer vrijheid! Ik kan niet wachten.

EDIT:

1. Het is gebeurd, ik heb mijn ontslagbrief ingediend nu twee weken geleden.
   
   De reacties van mijn directe leidinggevenden en collega’s zijn meegevallen en waren menselijk en begrijpend. De reden om deze job op te geven, te kiezen voor je gezin en jezelf, krijgt waardering en dat doet me goed.
   
   Tijdens mijn opzegtermijn zal ik er alles aan doen om mijn werk op een goeie manier over te dragen. Ik ben blij met dit wederzijds respect, en wil mijn tijd daar op een professionele en leuke manier afsluiten met mijn collega’s!
   
2. Dat ons derde kindje onderweg is, zal jullie allicht ook niet ontgaan zijn ?.
   
   Ook dit heeft natuurlijk meegespeeld in het nemen van deze beslissing! Tijd om m’n eigen kinderen te zien groeien, spelen, leren, ontdekken,… Mijn 4 schatten zullen altijd op de eerste plaats komen!

EDIT NIES:

Ik zeurde de laatste maanden al eens, over Geert z’n vaste job. Mijn onderneming heeft er voor gezorgd dat we heel wat vrijer zijn kunnen gaan leven. Maar een fulltime job bij een werkgever, remde die droom nog af.

Meegaan in die ratrace, in dat jachtige leven. Het spreekt me minder en minder aan en ik voelde dat ik me begon te verzetten. Dus ook tegen Geert’s job. Gesprekken hierover leidden eigenlijk tot weinig: “Want we hebben die job toch nodig?”. Tot we ook dat in vraag begonnen stellen.

Toch schrok ik me enkele weken geleden ook een hoedje. Plots was het dan toch daar: de beslissing dat Geert zou stoppen bij zijn werkgever. En niet zomaar minder gaan werken, gewoon NIET meer voor een baas. En toen kreeg ik een licht paniekske: help, hoe gaan we dat voor elkaar krijgen? Maar al snel probeerden we allebei naar de mindset te gaan: alles komt goed, en er zal altijd werk en geld zijn. We can do this.

Vrijheid, here we come!

En oh ja: zo trots op je BAD ASS beslissing lieve schat ?