Moe. Pijnlijke borsten. Veel honger. Zenuwen. Twee streepjes op de zwangerschapstest. Verhoogde hartslag. Glimlach van oor tot oor. Aftellen naar de afspraak bij de dokter. M’n bloed is goed. Uitkijken naar die 8 weken echo, de eerste keer bij de gynaecoloog. En dan …

Stilte. Een zorgwekkend kijkende dokter. Geen hartslag. Geen leven. Twee weken nadat ik een positieve test aflegde, werd ik voor de eerste keer in mijn leven geopereerd. Om het leven dat even was, weer weg te nemen. Alles gebeurt in een roes. In de gang wacht ik tot ze mij binnen rollen in het operatiekwartier, ze doen mij in slaap maar verdoofd voelde ik mij allang.

Ik bleef getraumatiseerd achter. Iets waar we zo naar afgeteld hadden, naar uitgekeken hadden, … Wij zouden een kindje krijgen. Maar die vreugde werd al snel een hoopje verdriet. Het gebeurde helaas daarna nog eens, toen ik een halfjaar later weer zwanger werd. Dit keer was ik amper 6 weken zwanger en bloedde ik spontaan. Twee miskramen, twee zwangerschappen die niet mochten zijn.

Meneer Angst is er altijd bij, overal.

Het vertrouwen in mijn lichaam verdween. Ik zou nooit zwanger kunnen blijven. Ik zou nooit mama worden. Het verdriet over mijn miskramen overviel me regelmatig, ik voelde me in die periode heel slecht en nam uiteindelijk zelfs ontslag op mijn werk. Ik liet acht jaar achter en fijne collega’s, maar het was goed geweest.

Enkele weken later (toeval of niet) werd ik eindelijk weer zwanger. Eindelijk is dan nog overdreven, uiteindelijk was ik op een dik jaar 3x zwanger. Er zijn vrouwen die veel meer geduld aan de dag moeten leggen. Ik wilde deze zwangerschap gewoon niet echt nog een keer verliezen. Zou het derde keer goeie keer worden?

Toen ik de zwangerschapstest deed, was ik alleen.. Ik zag een kruisje dat me niet meteen deed zingen maar die me meteen in de realiteit duwden. Niét hechten! Hecht je niet aan die baby. Hij kan je zo weer ontnomen worden. Ik voelde een kleine opwelling van vreugde in m’n buik maar onderdrukte die meteen. Ik kon en ik mocht niet blij zijn met dit resultaat.

Naar de gynaecoloog gaan, was voor mij al lang geen ‘kriebels in de buik”-happy-afspraak meer. Zwanger worden na een miskraam, dat is met de billen dicht geknepen, 10 x naar het toilet van de stress en misselijk van de angst wachten tot ze je binnen roepen. Wij horen een hartje! Ja! Ja! Ja! Mag het dan deze keer toch zijn? We zijn blij, maar Mr. Angst zit achter het hoekje te wachten om nog een keer toe te slaan.

zwanger worden na een miskraamzwanger worden na een miskraam

Ik durf het niet uitspreken.

Zwanger worden na een miskraam is zo… Ik kan het zelfs moeilijk omschrijven. Een mix van emoties! Een rollercoaster. Je bent blij, maar tegelijk wil je je gewoon niet hechten aan iets dat weer van je kan worden afgenomen. Ik blijf de eerste weken heel erg bang en we besluiten samen om het voorlopig tegen niemand te vertellen. We gaan samen op babymoon naar Cyprus en krijgen daar de uitslag van de NIPT-test: alles goed én het is een jongen. We vieren in stilte met ons tweetjes.

Op een of andere manier durf ik het niet wereldkundig te maken, ik ben bang dat mensen me zullen feliciteren en ik wil niet gefeliciteerd worden met iets dat misschien nooit iets word. Ik kan het nog niet aan. Als we terug zijn van onze reis ben ik 13 weken zwanger en wordt het toch tijd om de familie in te lichten. Het is met een wrang gevoel dat ik hun gelukwensen in ontvangst neem.

Tot halverwege de zwangerschap overheerst angst. Als er dan op de 20 weken echo nog een halve millimeter te veel hersenvocht in een van de hersenkamers wordt vastgesteld waardoor we worden doorgestuurd, breek ik. De gynaecoloog zegt droog: “Ja, jullie hebben nog niet veel chance gehad hé”. Ik heb het gehad, ik wil rust en ik wil verdomme genieten van deze zwangerschap. Het is op dat moment dat ik beslis op zoek te gaan naar een zelfstandige vroedvrouw, zij brengt de rust in mijn hoofd en in mijn lijf terug. Er is niets mis met je kind, je gaat een gezonde baby op wereld zetten. Jij kan dat.

zwanger worden na een miskraam

Is hij écht van ons? Komt niemand hem ophalen?

Ik kan natuurlijk niet vergelijken met vrouwen die ‘vanzelf’ zwanger worden, maar ik vond zwanger worden na een miskraam heftig. Zoveel angsten elke dag opnieuw, het heeft lang geduurd voor ik me durfde hechten aan dat wonder in mijn buik. Ik wilde zo graag dat het dit keer goed zou komen, dat ik me het merendeel van de tijd heb laten overspoelen door schrik. Tegen Geert heb ik meer dan een keer gezegd dat ik niet geloofde dat we écht een kind zouden krijgen nu. Er zou nog wel iets mislopen, wacht maar.

Ik heb me zo lang (en nog!) geërgerd aan vrouwen die de hele zwangerschap lopen klagen: je bént zwanger. Enig besef hoe een wonder dat voor vele andere vrouwen is? Zwanger zijn is niet altijd een feest en ja je slaapt slecht, je krijgt een dikke buik en staat vol striemen. En woops! Je komt zelfs bij… Erg hé? Weet je wat je in de plaats krijgt? Gelukkig heb ik het na die 20 weken echo over een andere boeg gegooid en ben ik alsnog gaan genieten. En heb ik het vertrouwen in mijn lichaam terug gekregen.

Toen Morris geboren werd, werd ik overspoeld door het gelukshormoon. Geen idee of het met ‘zwanger worden na een miskraam’ te maken heeft maar ik heb nooit één kraamtraan gelaten. Nooit heb ik me afgevraagd of we het wel zouden kunnen, mama en papa zijn. En ik heb nooit stiekem naar de tijd voor Morris verlangd. Zelfs de slapeloze nachten neem ik er voor lief bij. Ook nog na 9 maanden.

Nog even geen gezinsuitbreiding

Ik vond ook gewoon dat ik niet hoorde te huilen, niet hoorde te klagen, niet hoorde te zeuren. In het begin zei ik soms tegen Geert: nu ben ik nog bang dat ze hier seffens gaan staan om ‘hem te komen halen’. Alsof hij nu nog altijd niet van ons was. Maar dat is hij wel. Here to stay. Eindelijk.

Af en toe krijg ik de vraag of we al zin hebben in een broertje of zusje? Neen, verre van. Ik wil het heel graag hoor maar ik durf niet. Ik wil niet weer op die rollercoaster. En ik ben er nog niet klaar voor, Morris en ik (en zijn papa) hebben nog eventjes tijd nodig om te bekomen en van elkaar te genieten. Ik wil mijn kleine baby alle aandacht geven die hij verdient. Ooit durf ik wel weer.

Zwanger worden na een miskraam is heel emotioneel, het brengt veel teweeg en de angst is nooit voor weg. Veel liefde voor alle miskraammama’s…

99 reacties

  1. avatar
    Mari zegt:

    Wat een heftige verhalen allemaal, verschrikkelijk om te lezen. Ik leef met jullie allemaal mee.
    Ik schrijf een beetje vanuit een andere invalshoek, maar hoop andere vrouwen hiermee te kunnen steunen of inspireren. Mijn man en ik zijn jaren later begonnen kinderen proberen te krijgen dan ik eigenlijk wilde, omdat hij geen verblijfspapieren had en we daardoor elke keer ons leven moesten omgooien en daarmee in financiële problemen kwamen. Deze situaties maakten mij geregeld depressief en angstig. Eens we een stabiele omgeving hadden gecreëerd om kinderen te kunnen opvoeden gingen we het eindelijk proberen. Nog een probleem is dat mijn man aseksueel is en daar we normaal 2x per jaar seks hadden, was het nu een ware strijd tussen hem en mij en mijzelf en mijn onzekerheid om in de vruchtbare tijd enkele pogingen te wagen. Zij die een seksuele man hebben mogen zich gelukkig prijzen! Gelukkig had ik al na 4 maanden een positieve test in mijn handen. Na twee weken (6 wk zwangerschap) begon ik echter te bloeden en verloren we het vruchtje. Daarna duurde het 10 lange maanden om opnieuw zwanger te worden. Een zware tijd. De geforceerde pogingen met potjes en spuitjes en alles erbij, met de bijkomende ruzies, dealen met zwangerschapsaankondigingen van familie of vrienden bij wie alles van een leien dakje verliep en ondertussen werden we er niet jonger op.. Elke keer als ik mijn regels kreeg was ik depressief. En kwaad. Ik was mezelf niet meer. We waren net bezig met vruchtbaarheidsonderzoeken toen ik vorige week eindelijk weer positief testte. En.. ik voel me fantastisch! Het voelt als een wonder. Het is nog super pril en ik ben me bewust dat er een kans aanwezig is dat het opnieuw misgaat, maar ik geniet van elke dag dat ik nog niet heb gebloed en ik fantaseer gewoon al over een baby in ons midden. Ja, ik begin me er al aan te hechten, wat eigenlijk niet mag, maar het voelt geweldig. Als ik angstgedachtes krijg, jaag ik ze weg. Elke dag dat ik deze zwangerschap nog heb, geniet ik dus met volle teugen! Ik laat geen greintje angst mijn geluksgevoel verpesten en als ik deze zwangerschap moest verliezen, en keihard van die roze wolk zou afdonderen, dan zou ik waarschijnlijk wel weer depressief worden, maar ik weet inmiddels ook dat ik ook dat zou overleven. Ik zou dan in ieder geval kunnen terugblikken op het mooie gevoel dat ik had in de tijd dat ik even zwanger mocht zijn.

    1. avatar
      Valerie Walgraef zegt:

      Hallo allemaal,
      Ik ben nu 12 weken zwanger van een tweeling en vernam gisteren tijdens een echo dat beide hartjes
      Niet meer kloppen. Ik moet nu nog een week wachten en krijg dan een curettage. Ik ben er kapot van en kan het niet geloven. Ik kan me ook niet voorstellen dat ik ooit nog wil proberen zwanger te zijn uit angst dat ik dit nog eens moet meemaken. Het verdriet is zwaar.

      1. avatar

        Knuffel Valerie, het is echt pittig. Doorvoel het verdriet maar, laat het er zijn <3

  2. avatar
    Kirsten zegt:

    Dankje voor je verhaal! Hier ook de schrik, maar ook het verlangen om terug zwanger te worden na een miskraam… Ons verhaal… wij probeerden al 2 jaar zwanger te worden maar helaas lukte dit toch maar niet. Toch dan maar eens een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog… alles onderzocht… alles bleek dan toch in orde (want hier begin je dan ook al aan te twijfelen), buiten dat mijn schildklierwaarden een klein beetje aan de hoge kant waren, maar hier dan ook medicatie voor gekregen. En wat bleek plots had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen… wij konden onze ogen niet geloven na twee jaar EINDELIJK! Die dag hadden we net ook een vervolgafspraak bij de gynaecoloog voor verdere resultaten.. bloed getrokken en ja ik was echt wel zwanger. Maar dan later ging het mis bij de 8 weken echo (oktober 2020)… het gezicht van mijn gynaecoloog vergeet ik nooit meer… geen kloppend hartje te vinden en het vruchtje was te klein… dit was een teken aan de wand volgens haar… we moesten nog een week in onzekerheid wachten en dan nog eens terugkomen … maar ik voelde al aan dat dit niet juist zat. Paar dagen later begon ik dan ook bloed te verliezen… ons vruchtje is gestopt met groeien op ong. 6w5d… De helse rit daarna vergeet ik nooit meer… gekozen voor de medicatie om de miskraam op te wekken, maar hier reageerde mijn lichaam te hevig op (de details wil ik jullie besparen 😥) dan nog een curretage moeten ondergaan. Na 2 controles bleek er iets kleins aanwezig in mijn baarmoeder met het vermoeden van een poliep… januari 2021, hysteroscopie ondergaan… wat bleek toch nog een restant van het miskraam dat in een coconnetje zat en wat verkalkt leek… Mijn gevoel was echt verschrikkelijk… precies of er komt geen einde aan en ik het niet kan afsluiten… nu zijn we terug aan het proberen maar voel zelf dat ik elke keer weer zo teleurgesteld ben als mijn regels weer door komen.. mijn lichaam voelt ook helemaal anders aan en lijkt me voor zot te houden… En ja ook ik zie precies alleen maar zwangere vrouwen of nieuwe zwangerschapsaankondigingen passeren of vrouwen die liggen zeuren over zwangerschapskwaaltjes waarbij ik dan denk dat ze blij mogen zijn dat ze tenminste zwanger zijn… het groene monstertje komt dan soms ook wel even boven, terwijl ik ze dit wel allemaal van harte gun…
    Mijn excuses voor het langdradige verhaal, is de eerste keer dat ik het ergens neer schrijf maar heb laatst gemerkt dat ik het er nog enorm moeilijk mee heb…
    Danku alvast aan diegene die even de tijd nemen om ook mijn verhaal te lezen.
    Heel veel steun toegewenst aan iedereen! ❤️

  3. avatar
    Tessel zegt:

    Helaas zit ik midden in de roller coaster van mijn missed abortion, mijn eerste zwangerschap. Relativeren kan ik het heel goed, maar het is enorm verdrietig en beangstigend. Ik ben de weg van medicatie in gegaan. Woensdag begonnen, vandaag lijkt mijn lichaam het laatste wat over was van ons kindje, te hebben uitgedreven. Bah, wat had ik me hier op verkeken.

    Wat nu? Ik kan nu alleen maar denken in zwangerschappen en baby’s, of ik het wil of niet. Ik weet nu nog meer dan voor de zwangerschap dat ik graag moeder zou willen worden. Maar wat als ons dit nog een keer overkomt? En dan is dit pas het begin, hoe zit het met de mogelijk erfelijke ziekte die er speelt? Allemaal vragen en onzekerheden.

    Bedankt voor het delen van jouw gevoelens. Ook al is het al een paar jaar geleden.. De woorden doen nog steeds hen werk.

  4. avatar
    Eline zegt:

    Liefste alle mama’s op deze blog,
    ikzelf ben net weer zwanger (amper 6 weken) nadat ik in oktober voor de tweede keer een kindje van 16 weken moest laten geboren worden omwille van trisomie 18 en niet-levensvatbare (buiten de baarmoeder) hartaandoeningen. Het is hier huilen met de kraan open als ik je berichtje lees. Al hebben wij ook het grote geluk dat het zwanger worden op zich niet moeilijk gaat en dat we tussen onze twee sterrenkindjes twee prachtige gezonde zonen kregen. Maar nu is het een dubbeltje op zijn kant….zal ook dit kindje trisomie 18 hebben of niet en voor het eerst eigenlijk ook de angst, zal ik het niet al vroeger verliezen aan een ‘gewone’ miskraam.
    Ik schreef drie weken geleden toen ik blijkbaar net zwanger was een hoopvol gedicht dat ik ook graag met jullie deel.

    When two bright stars
    Shine their light
    On the tears of their loving family.
    There will be a rainbow soon.
    And when this family can embrace all the colours of emotion
    and carry on with love an compassion
    They will soon receive again
    the gift of caring.

    Ik wens het jullie allemaal toe!
    Eline

    1. avatar
      Muffinindeoven zegt:

      Herkenbaar, momenteel mijn 7e zwangerschap en ik heb nog geen kinderen……
      Nu 16 weken zwanger en iedereen roept “ooh zo mooi! GENIET ERVAN!” Het enige wat ik denk is hoe dan? Ik durf niet te genieten, wat als? Oh jee bandenpijn of toch iets met de baby? Met de doppler het hartje niet kunnen vinden “Oh nee toch, moet pas over 2 weken weer voor controle!” Enz enz enz. Als er hier iemand is die weet hoe je moet genieten, dan hoor ik het graag!

    2. avatar
      chayenne zegt:

      Zo verveld ,vriendinnen die zwanger zijn en zo klagen over vanalles over de zwangerschap, ze zouden mogen blij zijn, ik ben nu 4 weken geleden mijn tweede kindje verloren.. 8 maand geleden mijn eerste.. we proberen het opnieuw maar ben ook zo bang dat het weer het zelfde gaat zijn en opnieuw dit verdriet een plaats moet geven, telkens als ik naar mijn onderbuik kijk en de striemen zie van de eerste zwangerschap breek ik tekens een klein beetje meer. Ik hoop dat ik een positieve uitslag krijg op de zwangerschapstest en dan hopen dat de zwangerschap goed loopt. Maar de angst en het verdriet draag ik elke dag mee.
      Veel geluk ( toekomstige) mama’s

      1. avatar

        Chayenne, dat is heel herkenbaar. Ik duim zooooooooo ontzettend hard voor je mee! x

      2. avatar
        marcha zegt:

        ik herken het direct.Mijn eerste was een miskraam. Wat voor mij een traumatische ervaring was. vervolgens gebeurde er een heel jaar niks.. denkende dat er misschien problemen waren ontstaan.
        Nu op dit moment weer zwanger.. 8 w. alleen ik kan er niet om springen.
        ik ben zo bang dat het weer mis gaat.. ik wil mij er niet teveel aan hechten..
        ik denk dat ik meer vertrouwen krijg bij 12+ weken
        Ik wens iedereen sterkte die dit meemaakt.. het is niet niks.

        1. avatar
          Nies zegt:

          Ik duim héél erg voor je mee. Hier ondertussen twee gezonde kindjes <3

          1. avatar
            zarrina zegt:

            lieve meiden,
            Ik snap jullie helemaal.. bij mij ook na 5 jaar eindelijk zwanger. Doktoren zeiden er is niks aan de hand we zijn beide gezond. Eindelijk zwanger, we waren te blij met 19 weken zijn mijn vliezen gebroken en 1 dag later is mijn eerste Zoontje geboren.. hij was net 1 uur ervoor overleden doordat ik zoveel bloedverlies had gekregen.. ik heb zoveel gehuild, ik ben er echt gebroken van..
            Nu wil ik zo snel mogelijk weer maar de dokter zei om op zn minst een half jaar te wachten..
            Ik snap jullie allemaal..

    3. avatar

      Vandaag exact een week geleden kreeg ik ook te horen dat ik op 5,5 weken een miskraam gekregen heb. Ik was zo blij toen ik eindelijk zwanger bleek te zijn dat het verdriet ondraaglijk is. Ik ben boos op alles en iedereen, ik zie overal zwangere vrouwen en ik heb een hekel aan de comentaar zoals: ” het is de natuur.” “volgende keer beter”. “je was maar 5 weken.”… Ik weet dat ik nog heel vroeg zwanger was, maar vanaf het moment dat je weet dat je eindelijk na lang proberen een kindje mag verwelkomen je op een roze wolk zit en je aan niets anders kan denken dan je kindje die groeit in je buik. En ik ben niet de enige, ook mijn partner was zo blij dat hij papa ging worden. En dat allemaal verdwijnt in een enkele seconde wanneer de gyneacoloog je verteld dat er niks meer is. De tranen rollen over je wangen, je voelt je leeg, je bent boos op jezelf en haat je lichaam… Ik ken een vrouw die bij elke zwangerschap is blijven roken, drinken en zelfs drugs nam en zij zette elke keer perfect gezonde kinderen op de wereld. En ik die geen druppel alcohol, drugs of sigaret aanraak, ik krijg dit… Ongeloof is groot en ik betrap mezelf erop datik soms nog steeds mijn buik vasthou.. Het verdriet… Wanneer stopt het? Wil ik nog wel proberen? Zal het de volgende keer anders lopen? Ik weet het niet meer.

      1. avatar

        Lieve Eline, pppfff… Ik wou dat ik je een knuffel kon geven. Ik herken je onzekerheid. Het komt goed, echt. Al is dat nu heel moeilijk om te geloven.

      2. avatar

        Hi,

        In juni 2020 was ik gestopt met de pil.
        In juli had ik een positieve zwangerschapstest. Bij 5,5 week kreeg ik helaas een miskraam. Na 5 weken kwam mijn menstruatie weer op gang. Daarna werd ik na 4 weken weer ongesteld. In oktober had ik weer een positieve zwangerschapstest. Ik ben nu ongeveer 5 a 6 weken zwanger. Alleen heb ik net bloedverlies gehad. Ik ben bang dat dit weer eindigt in een miskraam. Ook heb ik niet echt symptomen meer…
        Heeft iemand dit nog meer mee gemaakt?

    4. avatar

      Heel erg mooi geschreven, dankjewel voor het delen van je verhaal ?

      1. avatar
        Nies zegt:

        Met veel plezier Eline…

    5. avatar
      mirjam zegt:

      Wauw Eline wat een ontzettend mooi gedicht!
      Ik heb zelf 2 miskramen gehad en ben zo bang om weer een kindje te verliezen met een volgende zwangerschap.
      Je gedicht ontroerd me

      Liefs Mirjam

  5. avatar
    Neeltje zegt:

    Eind januari 2017, na 4 maanden proberen, een positieve test! Het voelde alleen niet goed, we konden niet blij zijn. Een week later ging het mis rond de 6 weken. De cyclus erna direct weer zwanger en hoe spannend ook, alles ging goed en in november 2017 met 36+5 bevallen van onze prachtige dochter!
    De wens voor een 2e kindje is er zeker! Na ruim 8 maanden na de bevalling weer voor het eerst ongesteld (had van mij eerder gemogen maar de borstvoeding hield het goed tegen). Direct een lange cyclus er achter aan van 55 dagen, 2x positieve ovulatietesten (???), negatieve zwangerschapstest en uiteindelijk een bloeding. Ongesteld dacht ik, op naar de volgende ronde. Op dag 10 begonnen met ovulatietesten, 4 dagen achter elkaar knaltesten, zou het dan toch? Ja! We zijn zwanger ontdekken we op 24 september 2018! Het voelt goed, tot afgelopen zondagnacht, we zijn 7 weken zwanger. Ik word wakker van mijn dochter en voel een opbouwende pijn. Ik zeg nog tegen mijn vriend, het is niet goed, ik ga even in bad liggen om de pijn op te vangen. In bad lijkt het of ik weeenpijn heb, ik kan niks, alleen maar stil liggen. Ik hoop dat mijn lichaam het snel kan afstoten en de pijn stopt. Niks van dat alles, ik moet overgeven, de pijn houdt aan en niks geen bloedverlies. Tegen de ochtend bel ik dan toch maar de verloskundige. Omdat de pijn alleen links zit, aanhoudt en er geen bloedverlies is mag ik mij gelijk melden bij de spoedeisende dienst in het ziekenhuis omdat ze een buitenbaarmoederlijke zwangerschap vermoed. Testen, echo, uiteindelijk de arts. Ja het zit links, later die dag word ik geopereerd en zullen ze het vruchtje en de eileider verwijderen. We lichten familie in en wachten af. 2 uur na de operatie komt de arts, er was geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap te zien, beide eileiders zitten nog intact en gezond in mijn lichaam, ze weten niet waar het vruchtje is. Misschien ben ik nog zwanger, misschien ook niet. De dag erna heb ik licht bloedverlies. Op woensdag terug naar het ziekenhuis. Hcg waarde is nauwelijks gestegen, vruchtje is nog steeds spoorloos. Ze vermoeden een miskraam vanwege het bloedverlies. We houden hoop op een goede zwangerschap, maar ik voel langzaam een stukje angst groeien van binnen, wat als, gaat het nog wel lukken, ben ik te oud, te ongezond, kan ik dit nog een keer? Nu proberen de angst te trotseren, het niet te laten uitgroeien tot een monster. Hoop is een mooi iets! Sterkte en kracht toegewenst aan alle (aanstaande) mama’s die een miskraam moeten doorstaan

    1. avatar

      Wat heftig Neeltje. Ik kan alleen maar ongelooflijk hard duimen voor jullie. Veel hartjes en liefde.

    2. avatar
      Jasmine zegt:

      Mijn levensverhaal,
      In maart 2017 kwamen we tot de ontdekking dat we zwanger waren, het was zeer pril en tot 12 weken echo hielden we onze lippen op elkaar. We wouden zekers zijn dat alles in orde was en op 12 weken mochten we het van de gynaecoloog aan de grote klok hangen. Ik was zo fier en ik begon te dromen van ons gezinnetje. Alles liep goed tot de 20 weken echo, ons dochtertje had blaasextrophie en wij stonden voor een keuze dat eigenlijk geen keuze meer was. Kiezen om de zwangerschap af te breken of ons kindje op de wereld zetten met het besef dat ze nooit fysiek normaal zal zijn, dat ze levenslang incontinent ging zijn, zelf geen kinderen op de wereld kan zetten en nooit zou kunnen lopen. Op 23 weken beviel van ons dochtertje Noë.

      Ik stapte het uz zwanger binnen en ging buiten met mijn immens verdriet. We zijn nu een halfjaar verder en ook wij willen meer dan ooit een kindje maar het mag niet zijn. Mijn leven bestaat uit verdriet om ons dochtertje dat er niet meer is, de dagen aftellen naar de eisprong en uiteindelijk de teleurstelling als je merkt dat je menstruatie erdoor komt. Voor de rest leef ik op automatische piloot en elke dag laat ik tranen om mijn dochtertje.

      Het is hartverscheurend om een kindje te willen en het niet te krijgen. Voor de buitenwereld hou je de schijn hoog op alsof alles in orde is maar dat is het niet.

      Een kind verliezen is het ergste verlies dat er bestaat en dat niemand zou moeten meemaken.

      Ik heb een nieuwe zwangerschap nodig om mijn verlies te kunnen verwerken alhoewel het 9 maand pure angst zullen zijn en er nooit een roze wolk zal zijn.

    3. avatar
      Ellen zegt:

      Hoi iedereen,

      Met een klein hartje post ik hier mijn/ons verhaal. We hebben een prachtig zoontje die 3jaar wordt op Kerstdag. Het waw een probleemloze zwangerschap met veel misselijkheid de eerste maanden maar voor de rest prima en zorgeloos verlopen.
      Sinds 8nov weten we dat we opnieuw zwanger zijn. Het zat niet direct in onze planning, waardoor we absoluut wel aan het idee hebben moeten wennen. Na de 1ste echo was ik zo blij dat het hartje klopte waardoor ik al meer aan het idee durfde te wennen. We zaten ook al op 11weken. De 2deecho op 13weken was ook prima. Heel bewegelijk kindje. Nipttest in orde, we wilden het geslacht niet weten omdat we ons wilden laten verrassen opnieuw bij de geboorte.
      Nu ben ik donderdag op controle geweest bij huisarts op 16weken (owv feestdagen zou ik in ziekenhuis op oudejaarsdag kunnen dus daarmee ging ik nu even naar huisarts). Helaas vond zij geen hartslag en ben ik naar spoedafdeling verstuurd. Helaas ook hier geen hartslag en een stil kindje in mijn buik op 16weken. Morgen moet ik binnen waar de weeën om de 2uur worden opgewekt om ‘bevalling’ in gang te zetten. Zoveel verdriet, boosheid op onszelf dat we eerst moesten wennen aan het idee terwijl we zo dankbaar hadden moeten zijn, schaamte (ik weet niet waarom) en zoveel schuldgevoel. Wat had ik kunnen en moeten vermijden om beter voor dit kleintje te zorgen. Angst voor de toekomst. Angst voor morgen en het effect op ons. Dankbaar dat we ons eerste zoontje met zoveel gemak en zorgeloosheid hebben mogen verwelkomen.
      Heb veel heftige verhalen gelezen hier en wil jullie veel sterkte wensen en vele goede moed naar de toekomst.
      Nies, wat een steunende blog hier waarvoor dank!!

  6. avatar
    Monique zegt:

    Ik was voor de eerste keer zwanger, wij zijn beiden gezond en zaten niet in de risicozone om iets te kunnen verwachten. Alle echo’s waren goed, tot de 20 weken echo…
    Bij de 20 wekenecho bleek dat ons kindje een open ruggetje heeft. Waarna we de volgende ochtend moesten melden in het wkz. Waar we te horen kregen dat ons kindje de allerergste vorm van spina bifida heeft. Met alle complicaties en vooral operaties die daar nog bij komen kijken en de pijn die hij zal lijden. Hebben wij de keus gekregen om de zwangerschap voort te zetten of om het af te breken. Na veel gesprekken met artsen, kinderneurologen enz. hebben wij besloten om de zwangerschap af te breken.
    En ben ik met 21 weken en 5 dagen op 30 augustus 2018 bevallen van onze zoon Noah ?. Hij was thuis thuis opgebaard, en een week later in besloten kring gecremeerd. ??

    1. avatar
      Nies zegt:

      Oh lieve Monique, wat hartverscheurend… Een vriendin verloor deze zomer haar tweeling op 23 weken. Allemaal zo verdomd oneerlijk en niet te begrijpen… Ik wil je bij deze een dikke knuffel geven. Noah is jullie forever shining star… <3

      1. avatar
        Monique zegt:

        Jeetje! Oef, dat is ook super heftig! Sterkte!
        Ik heb er inmiddels een (foto)boek over geschreven, hoe ik mij voelde, hoe ik alles beleefd en ervaren heb met de foto’s die we gemaakt hebben die periode.
        Dit heeft mij tot nu toe heel veel geholpen. Ook vind ik het gelukkig erg fijn om er over te praten, wat het verwerkingsproces niet in de weg staat.
        Yess Noah blijft voor altijd in ons hart! <3

  7. avatar

    Ik ben zo blij met je verhaal. Nu na de tweede miskraam (11 weken en 8 weken) weer proberen hoop te krijgen op een volgende goede zwangerschap. En jou verhaal geeft dat. Hopelijk over een paar maanden meer geluk. dank je wel voor het delen.

    1. avatar

      Ik duim mee! x

  8. avatar
    C. zegt:

    Het lezen van je verhaal doet mij wel goed. Ik ben gister voor de tweede maal in een half jaar tijd gecuretteerd van een missed abortion. De eerste was zo vol hoop en blijdschap, dat we eindelijke na bijna een jaar proberen zwanger waren. Hele naïef maar we stonden er nooit bij stil dat het ook mogelijk fout kon gaan daarna. We maken met 12 weken een echo, daarop blijkt dat de ontwikkeling al in de 6de week gestopt is. Ik heb helemaal niks doorgehad! Ik voel me echt ontzettend verraden door mijn eigen lichaam. Omdat ik al zo lang met een dood vruchtje in mijn buikloop besluit ik dat ik wil dat het direct verwijderd wordt. Geen gedoe met pillen en pijn, het moet weg en wel NU dat is mijn gevoel.
    De tweede keer een positieve zwangerschapstest in mijn hand houden is een heel dubbel gevoel. Het is een week voor ons huwelijk en ik word tussen hoop en wanhoop heen en weer geslingerd. We krijgen snel een echo door het verloop van de eerste zwangerschap. Ik zie meteen aan de echoscopiste dat het weer niet goed is. Niks te horen over mogelijk te laat, verkeerde datum of wat dan ook. Bij deze lengte/grote (weer 6,6 weken) hoort een hartslag en die is er niet. Weer een curettage. Geen idee hoe het nu verder gaat lopen vanaf hier, een ding weet ik zeker ik wel dat het eea onderzocht wordt voor het geval het niet alleen maar domme pech is en ons dit een volgende keer bespaard kan blijven. Ik hou hoop dat we ooit een klein wondertje van ons zelf vast mogen houden. Maar ik ben soms ook verdrietig en bang.
    En ik krijg de kriebels van mensen die zeggen dat ze kinderen nemen. Alsof je een pak melk gaat kopen..

    1. avatar
      Nies zegt:

      Ik snap je helemaal! Echt helemaal. En zeker inderdaad die laatste zin, vréselijk!

    2. avatar
      Janice zegt:

      Jeetje, alsof ik mijn eigen verhaal lees. Ik heb vorige week ook voor de tweede keer in een halfjaar tijd een miskraam gehad. Zo herkenbaar, alle emoties en de onzekerheid. Sterkte!

      1. avatar
        Nies zegt:

        Knuffel! Hier is ondertussen alles goed gekomen, de derde zwangerschap gelukkig tot een geboorte en een gezond kindje geleid. Dus geef niet op en blijf geloven… xxx

    3. avatar

      Een nieuwe zwangerschap; het wordt nooit meer genieten, of tenminste, op hele kleine spaarzame momentjes. Als het je is gegeven, koester die momenten!! Maar het is vooral stress, zoveel stress…. Zo bang om weer dat kleine dappere leventje in je buik te verliezen.
      Ik heb zelf twee keer een miskraam gehad, waarvan de eerste keer één kindje was en de tweede keer een tweeling. In beide gevallen begonnen we met prachtige echo’s en kloppende hartjes, maar wel vanaf dag één pijn in mijn buik. Alledrie de kindjes zijn gegroeid tot 9 weken en met 11 weken zijn hun hartjes uiteindelijk gestopt. Beide keren kwam het niet vanzelf met twee curettages als gevolg. De laatste curettage verliep alleen niet goed met vijf dagen later een enorme bloeding. Hierna heb ik helaas chronisch buikpijn gekregen en zijn er maar een dag of vier aan het einde van mijn menstruatie dat het ietsje rustiger is in mijn buik. Ook opnieuw zwanger worden hebben we met pijnstillers moeten doen om er nog enigszins van te kunnen genieten.
      Maar….het was weer raak!!
      Maar ook met zoveel pijn, dat ik het op mijn werk al met 7 weken moest melden. Echo na Echo bleken goed en we hoorden dat we een jongetje zouden krijgen! Maar inderdaad, iedereeen die maar zegt dat je moet genieten…. hoe kan dat nou met het verleden in je achterhoofd en ieder moment van de dag pijn alsof je lichaam het gewoon niet wil dragen. Maar nu anderhalf jaar geleden mochten we eindelijk onze zoon in onze armen sluiten. Ik heb bij mijn bevalling zo hard geperst dat de verloskundige aan mij vroeg waar dat ineens vandaag kwam, maar de angst om het op het laatste moment alsnog te verliezen bleef overheersen…
      Heel veel sterkte voor alle lieve mama’s van kindjes die nooit buiten je buik hebben mogen leven. Hou vol! Ik hoop dat het jullie ook gegeven mag zijn! Liefs

      1. avatar
        Nies zegt:

        Wat een lief berichtje A., voor al die mama’s… Enorm blij dat het ook voor jullie uiteindelijk wel is mogen lukken!

  9. avatar
    Birgit zegt:

    Wat een aangrijpende verhalen allemaal. Doet zo deugd om te lezen dat je niet alleen bent. Ik heb vorige week een miskraam gehad op 5,5 weken, heel pril dus maar daarom niet minder moeilijk. Na exact een jaar proberen zwanger worden, tijdens het weekend van onze 1e huwelijksverjaardag, werden wij van ons wolkje geduwd… Het was allemaal zo mooi, te mooi misschien? Mijn geduld werd al zo lang op de proef gesteld, geen haar op mijn hoofd dat dacht dat er toch iets zou kunnen misgaan. Veel moed allemaal!

  10. avatar

    Ik heb lang getwijfeld of ik mijn verhaal wel wilde delen, maar wellicht dat het helpt om het van me af te schrijven. Januari 2017 besloten mijn vriend en ik voor een eerste kindje te gaan. Juni 2017 was het raak! Beide zo ontzettend blij dat het al redelijk snel gelukt was. Helaas was dat van korte duur en in augustus kreeg ik spontaan een miskraam met 8weken. Mijn cyclus herstelde zich gelukkig direct en werd 4 weken na de miskraam weer ongesteld. De keer daarop bleef mijn ongesteldheid uit en wat bleek, ik was weer zwanger! Een gevoel van blijdschap en tevens angst kwam over me heen. Omdat het de eerste keer was mis gegaan kregen we met 7 weken al een echo. Daarop was wel wat te zien, maar het was te klein voor 7 weken… eerder 5 weken dus ook geen kloppend hartje. De kans was groot dat het niet goed zou aflopen en een week later moesten we terug komen. Die week was een hel! Ik voelde ook niks meer… geen pijnlijke borsten, niks… Dus mijn gevoel gaf al aan dat het niet goed zat. En dat werd met de tweede echo bevestigd. Een week heb ik nog afgewacht en toen cyotec gekregen omdat ik het wilde afsluiten. Wat een hel die tabletten! Heb me nog nooit zo beroerd gevoeld. Omdat we 2 keer een miskraam hadden gehad hebben we toch besloten om ons bloed te laten onderzoeken en werden onze chromosomen onderzocht. Uit de bloedtesten bleek dat ik een drager was van Factor V Leiden (de “milde” variant). Dit heeft met een verhoogd risico op stolling in je bloed te maken. Verder was alles in orde. De arts stelde me niet echt gerust en had daarna meer vragen dan duidelijkheid voor mijn gevoel. Kan het dan echt geen kwaad dat ik dat heb? Kan dat echt geen oorzaak zijn van de miskramen? Er werd me verteld van niet. 7 weken later werd ik weer voor de eerste keer ongesteld. Heb daarna toch nog een keer naar het ziekenhuis gebeld en een afspraak gemaakt met een andere arts. Ik wilde mijn vragen kunnen stellen en gerust gesteld worden. Tevens had ik na die eerste menstruatie de week erna oud bloed verlies wat ik vreemd vond. Wat bleek… er was nog restweefsel van de miskraam achtergebleven. Ik moest nog 1 menstruatie afwachten (die “gelukkig” al volgde na 4 weken) en als het dan niet weg was werd het in het ziekenhuis weg gehaald. Gelukkig kreeg ik afgelopen week te horen dat ik schoon ben en we er weer voor kunnen gaan. Zo ben je ineens ruim een jaar en veel verdriet verder. Ik vind het heel moeilijk om het een plekje te geven en het vertrouwen in mijn lichaam terug te vinden. Terwijl ik juist nuchter wil blijven en positief. Maar soms is dat zo moeilijk… vooral toen gisteren een goede vriendin me vertelde dat ze 12 weken zwanger is… Toen brak ik en heb ik heel lang zitten huilen. Ik gun het iedereen, maar mezelf natuurlijk ook. Liefs.

    1. avatar
      Nies zegt:

      Lieve Li, de traantjes borrelen hier weer op. Wat een heftig verhaal en helaas erg herkenbaar. Je gaat met zo’n goeie moed er tegen aan, en denkt een hele hoop geluk in de plek te krijgen maar in de plaats komt er veel verdriet. Geloof me, jullie beurt komt nog. Ik hoop snel, ik duim erg met je mee. En als jullie kindje er straks is, dan ga je zo genieten van hem/haar omdat je weet hoe een ongelooflijk mirakel dat het is. Wel erg k*t dat jullie dit doormoeten.. Knuffel!

    2. avatar

      Dank voor je mooie column. Toevallig stuit ik er op nadat ik weer even wat bevestiging nodig heb dat het goed kan gaan als je meerdere miskramen hebt gehad. Mooi dat je je zo kwetsbaarheid durft op te stellen, net als de anderen die reageren op je column. Eigenlijk reageer ik nooit columns maar hier moest ik wel op reageren.

      Ik heb zelf in 9 maanden tijd 3 miskramen gehad (7, 11 en 5 weken). Nu even pauze om mentaal en lichamelijk op te laden. Uit de onderzoeken is niks gekomen. Pech, pech en pech dus. Je voelt je machteloos, boos, verdrietig en soms jaloers. Enige wat ik kan doen is doorgaan. Elke dag weer proberen positief te blijven en er een mooie dag van te maken. Soms verdrietig zijn en het toe te laten, de andere keer juist even afleiding zoeken. Sterkte allemaal. We hebben uiteindelijk meer veerkracht dan we denken!

      1. avatar
        Nies zegt:

        Phiew, wat heftig Sanne…. Knuffel! Hoop dat het allemaal goed komt voor jullie.

    3. avatar
      J zegt:

      Knap dat je bent blijven proberen! Mijn miskraam is inmiddels 12 jaar geleden en ik durf nog steeds niet.

      1. avatar
        Nies zegt:

        Oh J, wat erg. Het is een moeilijke stap maar ik wist: nu gewoon doorgaan want anders durf ik misschien nooit meer. Ik duim voor je!

    4. avatar
      Enibas zegt:

      Na anderhalf jaar proberen was ik eindelijk zwanger, we zouden net gaan starten met een IUI traject en hadden al een intake gehad. Omdat ik een dikke opgezwollen buik had, ging ik naar de huisarts na een test bleek ik zwanger, ik was gewoon ongesteld geworden en heb een grote myoom van 8cm wat mogelijk het zwanger worden bemoeilijkt. Dolblij belde ik de fertiliteitsarts af. 13 weken lang bleef ik wekelijks (donker) bloed verliezen, dat vond ik wel beangstigend, maar uiteindelijk is onze dochter geboren. Vanwege een keizersnee mochten we het een jaar zeker niet proberen, na anderhalfjaar was het raak! Dolblij waren we, we hadden ook net weer een gesprek gehad met de fertiliteitsarts dus kreeg ik daar een echo. Ik zou rond de 6 weken moeten zijn, maar er was geen hartactie en er was een grote placenta zichtbaar, wat in 80% van de gevallen bad news is, ik moest een week later terug komen, wellicht hadden we het toch verkeerd berekend of was de innesteling later. Maar helaas een week later geen enkele groei geconstateerd, een missed abortion… 3 opties, wachten, curretage of Cytotec. Voor het laatste gekozen. Ik kreeg wat krampen, maar niet echt extreem en ook wat bloedverlies. Bij controle bleek niet alles weg te zijn, nog een dosis Cytotec, er kwam wat meer bloedverlies en bij echo leek alles weg. Maar ik bleef licht ongesteld, weken, maanden. Het kon mogelijk weer een nieuwe zwangerschap zijn, dus afwachten, bleek niet zo, uiteindelijk van januari tot mei 2017 ongesteld geweest en toen alsnog curretage gehad. Ik zag er vreselijk tegenop, maar het viel achteraf mee en alles was weg er zat toch nog een heel klein restje, wat door de myoom slecht te zien was. Tussendoor besloten om te gaan trouwen en ons even op wat anders focussen. Na het huwelijk direct weer geprobeerd en bam 2 maanden later al zwanger! Veel angst natuurlijk dat het weer niet goed was, ik voelde mij ook heel slap en echt als een vaatdoekje. Op 7 december 2017 een echo, en een mooi hartje zien kloppen! Ik kon weer blij zijn, ‘s avonds thuis voelde ik mij niet 100% ik was nog wat aan het schoonmaken, maar besloot naar boven te gaan. Opeens een hele heftige kramp, direct gaan liggen en electrisch dekentje aangezet, het zakte weg. Ik Google’n het kon groeipijn zijn, maar zo heftig had ik het bij mijn eerste nooit gehad, dus maakte mij toch wel wat zorgen. Even later ging ik naar het toilet en verloor opeens allemaal helder rood bloed! Ik mijn man huilend gehaald en hij schrok zich ook kapot. Huisartsen post gebeld, maar ze konden niets doen, wellicht was het geen miskraam zeiden ze, ik moest de volgende dag een afspraak maken met de gynaecoloog voor een echo. Opa’s en oma’s al ingelicht dat het weer foute boel was. Volgende dag in het ziekenhuis, toch nog een hartslag. We waren verbeisterd, bloeding was ‘s nachts ook minder geworden en ik bleek een hematoom te hebben aan de andere kant van de baarmoeder, niet in de buurt bij de vrucht. Dus dit hoefde helemaal niks te betekenen. Kon nog wel een keer bloedverliezen zei de gynaecoloog. De hele dag raar gevoeld en dubbel opa’s en oma’s ook verbeisterd. Toch weer hoop. De volgende dag kreeg ik weer een paar hevige krampen en bloedverlies, ik werd ook licht in mijn hoofd, het weekend ging goed, op maandag maar weer naar het werk gegaan. Tegen lunchtijd weer een mega heftige kramp en licht in mijn hoofd. Toch maar weer huisarts en gynaecoloog gebeld, voelde echt niet goed. Woensdag 13 december weer een echo gehad bij echoscopist en vruchtje zag er niet goed uit en was gestopt hartslag weg…. wat een rollercoster. 2 maanden na ons huwelijk viel ik in een zwart gat. Nu maar direct voor een curretage gekozen, want dan was ik er maar gelijk weer vanaf. Tijdens curretage vlak voor de kerst ben ik 800 ml bloed verloren, ze konden daardoor ook niet goed zien of alles wel weg was, ik bleef weer licht ongesteld. 2 weken later was ik op mijn werk en voelde ik opeens dat ik gruwelijk doorlekte, ik sprintte naar de toilet en verloor heel veel bloed, als urine liep het eruit. Liters leek het. Collega’s schrokken zich kapot en brachten mij naar het AMC, het bleef doorbloeden er droop een heel spoor achter mij aan. Een paar uur hield het aan maar op echo was niks meer te zien en ik kreeg medicijnen mee om het bloeden te stolpen. Ik stond op en wilde weggaan en toen begon het weer, ik verloor weer een hele lading en stolsels. Vreselijk ik had inmiddels een ziekenhuis broek aan en deze was doordrengt van het bloed. Met 3 ultraplus maandverbanden op elkaar het ziekenhuis uitgegaan, ik zag lijkbleek en was zo slap als een vaatdoekje. Bloeding werd minder, maar hield niet helemaal op. In januari stond onze huwelijksreis gepland, maar had nog steeds lichte bloeding. Na de vakantie zou er een hysterscopie gemaakt worden, om te kijken wat er nou aan de hand was. En ja hoor er bleek weer een stukje te zijn blijven zitten, wat door de myoom niet te zien was. Daarna eindelijk weer alles rustig weer een normale cyclus gehad. En vorige week weer een positieve zwangerschapstest mogen ontvangen. Maar ja blij durf ik niet te zijn. Elke nacht word ik wakker om 3 uur omdat ik moet plassen en dan val ik heel moeilijk weer in slaap, allerlei gedachten en angsten razen door mijn hoofd, ik probeer rustig te blijven en positief te denken, maar het is zeker niet gemakkelijk. Hopelijk is 3x scheepsrecht. Het is en blijft een wonder. Volgende week een afspraak met psycholoog voor begeleiding in dit proces.

  11. avatar

    Na een prachtige dochter in 2012, mochten wij ons in 2014 verheugen op uitbreiding van ons gezin. Helaas is na 38,5 weken zwangerschap onze gezonde dochter stil geboren.. Hierna volgde buiten intens verdriet, 6 miskramen en een hele medische molen.. De laatste ronde werden we on hold gezet qua medicijnen ivm cystes en kon ik ervoor kiezen om na 3 of 4 weken kunstmatig een menstruatie op te wekken om weer verder te gaan. Ik besloot mijn lichaam dat zelf op te laten ruimen en deed na 4 weken een zwangerschapstest. Helaas negatief. bloeding begon een dag later, maar zette niet door. Dit herkende ik van na de stilgeboorte van onze dochter toen mijn cyclus ineens afweek van haar normale ritme en ik bedacht toch de voorgeschreven medicijnen op te gaan halen toen ik ineens s middags bedacht nog een test te halen. Knalpositief! Heel bijzonder was dat, gezien het verloop van de afgelopen weken..

    En nu? daar gaan we weer. Klein beetje hoop en zooo ontzettend veel angst en twijfel. Dag erna nog een test. Zie je wel, dit gaat weer mis, s ochtends gedaan en zoveel lichter dat het bijna niet zichtbaar meer is. Maandags een echo, er zit een zwangerschap, maar meer duidelijkheid krijgen we niet. Volgende week terug komen. Ineens weer bloedverlies voor het weekend, huilen en huilen. Dit is foute boel, afspraak maandag niet meer voor een echo vanwege zwangerschap, maar of we weer een nieuwe ronde kunnen doen, ik weet het zeker. Maandag met de zenuwen weer voor een nieuwe echo. Het vruchtzakje is gegroeid, dat is een goed teken. Wanneer was de laatste menstruatie? 7 weken.. O, dit past meer bij nog geen 6 weken.. Het kan alle kanten nog op, kom volgende week maar terug. Jaja, vorige keren ging het ook mis omdat de zwangerschap niet groeide..

    En toen? goed gegroeid en een kloppend hartje! waar we een aantal voorgaande keren wel kwamen tot een kloppend hartje, kwamen we niet verder dan een vruchtje van 44mm. Nu zat er een vruchtje van 93mm. Kom volgende week maar weer, dit lijkt wel goed ondanks alle voorgaande keren. Zou het?

    en toen sloeg de twijfel nog meer toe, ben nog maar drie dagen verder, maar trek het nu al niet meer. Voel continu aan mijn borsten, ben elke keer op de wc bang, was misselijk, maar dat is ineens weg. En dan denk je zie je wel, daar gaan we weer.. Nu durf ik maandag niet meer heen, onze 6 jarige dochter heeft ook vakantie en ben bang dat ik weer intens verdrietig en teleurgesteld terug kom en dan de omgeving weer in moet lichten waarvan niemand het nog weet..
    alle tips dus welkom ❤

    1. avatar

      Oh jeetje meid… Wat is dit heavy. Ik heb helaas geen tips. Elke situatie is anders. Hou je taai, ik duim voor je en hoop echt dat het oké is!

  12. avatar

    Ook hier heel herkenbaar..
    Inmiddels mama van twee gezonde kids (jongen van 8 jaar en een meisje van 1 1/2 jaar, maar ook 2 miskramen gehad bij 8 en 14 weken.
    Heel heftig allemaal, maar vooral de laatste miskraam heb ik zien aankomen of eigenlijk aangevoeld.
    Het voelde absoluut niet goed en aangezien ik twee eitjes had die aan het rijpen waren i.p.v. eentje (dit was bij eerste miskraam ook), voelde het niet goed en dit bleek te kloppen.
    Het was zwaar aangezien onze zoon ook mee was voor een extra echo met 14 weken en hij heeft het mee gemaakt.. Toen we opnieuw zwanger raakte van ons meisje, heeft onze zoon z’n mond gehouden tot 14 weken. Hij voelde de angst en verdriet, terwijl familie het al wist met 11/12 weken, maar hij was niet opgewekt.
    Bewust met 14 weken opnieuw een echo laten doen en alles bleek goed. Onze zoon vertelde het aan iedereen, zo blij was hij..
    Wij zijn zwanger geworden via de medische molen.

    De tekst die mij kracht gaf was:
    geef de hoop nooit op, wonderen gebeuren elke dag..
    En het is echt waar..!!

  13. avatar

    Heel herkenbaar. Hier heb ik het drie keer mee gemaakt. 1x voor m’n eerste, twee miskramen voor de tweede. Wat een ramp…. je kan je niet voorstellen dat het goed kán gaan. Toen ik zwanger wilde worden van de derde, was het meteen de eerste maand raak. Blij? Nee…. het was broekloeren en heel vaak voelen of ik geen bloed verloor. Maar wonder boven wonder ging het toen zomaar in 1x goed. Het kon dus wel al bleef het heel onrealistisch en had ik steeds die angst; wanneer gaat dit mis? Maar het ging niet mis. Na drie kinderen en drie miskramen ben ik heel erg blij dat ik nooit meer zwanger hoef te worden. Niet door de lichamelijke klachten hoor, maar echt omdat ik nooit meer in die rollercoaster vol angst vrees en hoop wil stappen.

    1. avatar

      Snap je helemaal Iris! Het is zo heftig. En dat ‘broekloeren’ is echt een goede omschrijving van wat je dan doet als vrouw. Je gaat naar het toilet en het eerste wat je doet is staren naar je onderbroek. Wij willen nog graag een tweede, maar ik ben zo bang dat het me weer zou overkomen… :'(

  14. avatar
    Marloes zegt:

    Wauw heel herkenbaar. Ben nu zwanger van de 2e en dit is onze 20ste zwangerschap. We durfden een jaar na de geboorte van de eerste (zwangerschap nummer 7) pas weer na te denken over een 2e.

    1. avatar

      Marloes! Wat een verhaal… 20 zwangerschappen, wat een lange weg. Ongelooflijk! Een dikke knuffel voor jou en wat geweldig dat je nu eindelijk zwanger bent van het tweede… <3

    2. avatar
      Febe zegt:

      Weet niet goed hoe ik moet beginnen. 1,5jaar geleden bevallen van meisje, super lieve meid. Ervoor 2x miskraam gehad op 6 en 9 weken) dus de zwangerschap was met veel spanning…een helpp-crisis zorgde ervoor dat ik niet echt kon genieten op het einde..maar oooh zo blij dat ons dochter gezond is….
      Nu ze 1,5 jaar is en we altijd gedacht hadden aan 2kindjes was ik blij om een pos. Zwangerschapstest … maar na 9 weken mag het weer niet zijn. Spontane bloeding,controle on verloskwartier “Ja mevr. het zal uitdraaien op een miskraam. Kom eind deze week terug dan zien we wat de evolutie is”. In die week veel bloed verloren…maar wat mijn grootste verdiet is is dat mijn man plots niet meer wil voor een 2de. Hij vertelde dat hij die twijfel al lang had, wat ik wist maar ik dacht dat de twijfel weg was. Hij hoopte na de bevalling dat ze een 2de zwangerschap gingen afraden. Pfff ,was de 1ste.x dat hij dit vertelde…. Nu weet ik niet goed hoe ik dat kan plaatsen. Is dit omdat het nog allemaal pril is…of omdat ik te veel verdriet heb…
      Ik vroeg me af of er nog koppels deze discussie hbbn. Ik wil mijn man niet dwingen maar het geeft wel een enorme spanning tussen ons 2. Iemand tips?

      1. avatar

        Hi Febe… Wat heftig om te lezen dat je dit door moet. Als koppel inderdaad alles behalve gemakkelijk. Wij hebben dat ook ervaren. Het enige dat ik kan zeggen is blijven praten. Hoe moeilijk of hoe gevoelig ook, blijf met elkaar communiceren over wat je denkt en voelt. En als het echt moeilijk loopt, kan het ook fijn zijn om er een professional bij te halen die jullie denkproces en rouwproces mee kan ondersteunen. Knuffel alvast!

  15. avatar
    Leonie zegt:

    Heel fijn om dit succesverhaal te lezen! Ik heb afgelopen jaar een miskraam gehad met 8 weken, helaas heel lastig verlopen met als gevolg twee curretages en tussendoor nog pillen slikken omdat het er maar niet uit wilde. Nu vandaag heb ik een positieve zwangerschapstest in mijn hand gehouden, met heel veel geluk omdat ik echt maar één menstruatie tussendoor heb gehad dus het voelt ergens echt als een wonder! Toch heb ik zoveel angst die ik de eerste keer niet had. Fijn om te lezen dat het bij jou goed is gekomen (ondanks al je stress en angst gevoelens tijdens de zwangerschap), want ergens denk ik: hopelijk heeft die angst geen invloed op mijn zwangerschap. Ik hoop op zo’n zelfde verhaal <3 Geniet van jullie Morris 🙂

    1. avatar

      Hoi lieve Leonie, wat leuk dat je weer zwanger bent! Met die angst omgaan is inderdaad niet gemakkelijk. Ik vond het zelf ook lang lastig, en het is me pas gelukt als ik een zelfstandige vroedvrouw onder de arm heb genomen om mij te begeleiden. Die namen veel meer tijd voor mij dan mijn gynaecoloog en dat deed me veel deugd! Je mindset doet heel veel, geloof maar dat het goed komt, hoe moeilijk dat ook is! Knuffel. x

  16. avatar
    Janne zegt:

    Ik volg je instagram al een tijdje. Vanwege de reizen die je maakt, maar vooral vanwege je persoonlijke verhalen.
    Helaas behoor ik sinds een week ook tot de groep vrouwen die een miskraam moet doormaken. Na 3 jaar gewacht te hebben op een eerste wondertje, waren we (weliswaar via het ziekenhuis) direct zwanger van nummer twee. Helaas bleek dit bij de 8 weken echo te mooi om waar te zijn. En dan besef je pas hoe leeg ‘leeg’ voelt. Begrijp me niet verkeerd, we genieten intens van het kindje dat we al hebben. Dat verzacht het verdriet. Maar met een (nog) bang(er) hartje stappen we over enkele maanden weer naar het ziekenhuis om weer een poging te wagen voor nummer twee. Was eerst de angst vooral gericht op het nooit zwanger kunnen raken, nu komt daar de angst bij dat de zwangerschap mis zal gaan. Een miskraam behelst zoveel meer dan het verlies van een kindje dat in de maak was…. Sterkte voor alle vrouwen die dit ook mee moeten maken!

    1. avatar
      Nies zegt:

      Lieve Janne, wat jammer om te lezen… De angst en het verdriet zijn pittig, zoals je omschrijft. Wij denken nu stilaan aan een tweede kindje, maar ik ben zo bang om het opnieuw te moeten mee maken. Maar we moeten blijven geloven! Knuffel. x

  17. avatar
    Sanne zegt:

    Bedankt dat jij hier zo open over schrijft. Eén op vier vrouwen maakt het mee en toch zijn er zo weinig mensen die erover praten. Ik heb vorige week ook een miskraam gehad, na 8 weken. We hadden enkele dagen voordien het hartje nog horen kloppen. Het doet zo’n pijn. Het hartje horen kloppen, je kindje zien en dan een aantal dagen later moet je afscheid nemen. Iedereen vraagt hoe het lichamelijk met je gaat, maar het mentale stuk wordt zo vaak vergeten. Fijn dat jij wel over dit onderwerp durft te spreken. Ik haal er veel steun uit. Dank je x

    1. avatar

      Lieve Sanne, wat erg. Het doet inderdaad verschrikkelijk veel pijn. Ik ben blij dat je alsnog een beetje troost haalt uit het feit dat ik er over geschreven heb. Het zou zoveel ‘deugd’ doen als meer mensen dit deden, want weten dat je niet alleen bent doet vaak al zo veel. Sterkte in de komende weken. En onthoud: alles komt altijd goed. X

  18. avatar

    Dit zijn de juiste woorden, de twijfels, de angst… zo herkenbaar.

    Blij dat het bij jou een happy end is geworden!

    Zelf weer zwanger, 4de keer, maar nog steeds geen kindje. Het gaat telkens tussen de 14 en 18 weken mis; vruchtwater breekt, afwachten tot de weeën komen en een dood piepklein, maar volmaakt kindje ter wereld brengen… Nu 11 weken zwanger en de cruciale weken komen er aan; we proberen niet te hopen, ons niet te hechten, iedere echo ondergaan we gelaten. “Oh, het hartje klopt nog?” Maar dat wil niets zeggen… Het hartje klopte altijd, totdat het bijna geboren werd…
    Wij hebben weinig vertrouwen, maar ik probeer toch positief te zijn, want het kindje is zo erg welkom.
    Maar het is zooo moeilijk en je kan dit aan niemand kwijt. Niemand begrijpt het.
    Soms behoor je tot dat klein percentage van ongewild kinderloos zijn of miskramen na 12 weken zwanger… En een reden is er niet; we zijn alletwee gezond en hebben geen enkele afwijking of wat dan ook. Ook onze kindjes blijken altijd volgens schema te zitten en geen afwijkingen te hebben.

    Happy en onbezorgd zwanger zijn, dat lukt niet meer. Hopelijk geraken we deze keer aan de minstens 30, maar liefst 40 weken zwangerschap en hebben we volgend jaar een gezonde baby in onze armen.

    1. avatar

      Oh meid… Wat breekt m’n hart bij het lezen van je verhaal. Ik duim zo zo zoooooooooooooo hard mee voor jullie. Ik geloof er in dat het goed komt en voor nu een dikke knuffel.

      1. avatar

        Hallo Nies,
        Dankje voor de knuffel en de hoop…
        Helaas, het heeft weer niet mogen zijn.. Ook dit meisje hebben we moeten afgeven… En het stomme is dat het misschien niet nodig was geweest, want ik kwam zelf achter ‘het probleem’. Te laat, helaas… (1 dag eerder of misschien zelfs de ochtend ipv de avond…) Maar ik wil niet in het negatieve verzeilen en wat ben je met die ‘had ik maar’ verhalen. Wat er gebeurd is, is gebeurd… Kennelijk verkort mijn baarmoederhals op enkele dagen tijd tot niets en dus zou een preventieve cerclage wel een uitkomst zijn bij mij. (Al ben ik me zeer bewust dat dit niet het wondermiddel is en er nog altijd van alles fout kan lopen. Je kent het; na enkele miskramen ben je nooit meer gerust). Ik klamp me vast aan dit halmpje van hoop en zo kunnen we het toch positief ombuigen. Er is eindelijk toch een reden gevonden. Nu weer hopen dat ik snel weer zwanger word…

        Ik kwam toevallig weer op je blog door jouw Rome tips te lezen 🙂 Ook voor ons een stad waar we vaak terug naar keren. (ook al gooien we geen muntje in de Trevi-fontein 😉

  19. avatar
    Stefanie zegt:

    Op 7 juli 17 moeten bevallen met 18w zwangerschap. 12 oktober een miskraam met ongeveer 5 weken.

    1. avatar

      Oh lieve Stefanie, wat vreselijk! DIKKE DIKKE DIKKE KNUFFEL! Als je eens wil praten <3

  20. avatar

    Wat een ontroerend, mooi en eerlijke post! Ik kan alleen maar van geluk spreken. Het lijkt me vreselijk om elke dag in angst te leven, om je niet te durven hechten. Dat laatste heb ik heel even ook gevoeld. In het begin van mijn vorige zwangerschap veel bloedingen gehad. Telkens met klein hartje naar de spoed, maar gelukkig bleek het telkens goed te gaan.
    Ik ben blij dat je zelf hebt durven beslissen en een vroedvrouw onder de arm hebt genomen! Wat een verschil hè. Veel sterkte aan iedereen die één of meerdere kindjes verloren of wie het niet lukt natuurlijk zwanger te worden!

  21. avatar
    Lien zegt:

    Ik kan jouw angst helemaal vatten… Ik ben net 7weken zwanger na mijn miskraam en wacht dus nog in volle spanning op de eerste echo binnenkort. Heel de tijd ‘wat als’ denken, hopen dat het goed gaat deze keer, twijfelen, nog niets tegen familie durven zeggen,… Ons geluk was wel dat er al twee gezonde kindjes zijn geboren voor mijn miskraam. Deze hielden mij recht. Maar het waren verdomd zware maanden om er terug bovenop te komen. Een miskraam wanneer je voor een eerste kindje gaat, lijkt mij nog veel erger. Veel moed aan alle dames na een miskraam!

    1. avatar
      Nies zegt:

      Lieve Lien, het is heel herkenbaar wat je schrijft. Veel succes bij de gynaecoloog de eerste keer. Ik hoop dat je niet meer al te lang moet wachten. En inderdaad, veel moed aan alle madammen die dit door moeten, we zijn zo te lezen niet alleen.

  22. avatar
    Lot zegt:

    Wat goed en dapper dat je er zo over verteld en schrijft. Afgelopen half jaar heb ik zelf ook een miskraam gehad en kort erna weer zwanger geraakt en een missed abortion meegemaakt met 9 weken. De tweede keer hakte het er zwaar in. Ook een gevoel dat je met een geheim rondloopt. Ik kan het ook niet. Dit hoort bij wie ik nu ben en het is ook mijn verhaal, ik vertel het ook meer aan mensen om me heen. Fijn je blog te lezen en dat doe ik toch ook even met een traan. Want het is fijn om te lezen hoe spannend andere vrouwen het opnieuw proberen ook lastig vinden. Herkenning over de angst en daar zie ik ook tegenop.. ik wil het nog even uitstellen voor een nieuwe poging totdat ik weer op kracht ben en weer beetje vertrouwen heb. Dankjewel voor het delen. Mooi!

    1. avatar
      Nies zegt:

      Veel moed Lot! Alles komt goed, kom inderdaad maar even weer goed op kracht zodat je mentaal klaar bent om er weer tegen aan te gaan. Geef je verdriet de tijd. Dikke knuffel! x

  23. avatar

    Een ander verhaal hier omdat ik eerst niet zwanger wilde raken en mijn lijf zo verdomd raar deed na een half jaar proberen. Geen idee als dat telkens door beginnende zwangerschappen waren of niet. Maar ik werd gek en doodongelukkig. Daarna ging alles wel ‘vlotter’ maar al mijn zwangerschappen waren getekend door bloedverlies en bijgevolg ook heel erg lang door angst. Als ze in het ziekenhuis zeggen na een bloeding nu is alles goed maar ik weet niet voor hoe lang dan blijf je vol stress zitten. Daarom veranderde ik wel van dokter (o.a.) en zij begeleidde mij wel supergoed!

    1. avatar
      Nies zegt:

      Amai dat is ook verdorie heftig! Ik kan me die angst ook nog zo goed herinneren. Altijd dat ‘malen’ in je hoofd over ‘wat als’. Begeleiding kan inderdaad veel doen, bij mij was het veranderen ook cruciaal voor het verdere verloop.

  24. avatar
    Katrien zegt:

    Allemaal erg herkenbaar. Mijn eerste zwangerschap ging als een fluitje van een cent. Geen kwaaltjes en een zalige bevalling. Helaas is de weg naar een broertje of een zusje eentje met heel wat obstakels… Een jaar geleden werd er een goedaardige tumor ontdekt aan mijn rechtereierstok. Uiteindelijl werd die, samen met de volledige eierstok operatief verwijderd. Na de herstelperiode opnieuw proberen, enkele dagen na een positieve test (en wat voorzichtig gejuich) een bloeding. Opnieuw rechtop krabbelen. Niemand die iets wist, enkel wij als koppel. Loodzwaar. Een volgende poging. Helaas opnieuw een bloeding, die in totaal 7 weken zou aanslepen. Gyneacoloog zag een buitenbaarmoederlijke zwagerschap op de echo. Pech, alweer. Na een hele reeks inspuitingen met methotrexaat, zag de dokter niet het gewenste resultaat. Dan spoedoperatie want mijn o-zo dierbare linkereileider zou kunnen springen. Plots valt alles op je kop en wordt de kans om ooit nog natuurlijk zwanger te geraken wel erg klein. Alles even laten bezinken voor de de IVF-weg inslaan… Allemaal veel heftiger dan ik ooit had kunnen denken. Dike chapeau aan alle mama’s en papa’s die hiermee worstelen!

    1. avatar
      Nies zegt:

      Amai Katrien, wat een verhaal! Heftig hoor. Dit moet een erg zware periode zijn voor jullie. Als ik het zo hoor, hebben jullie wel veel steun aan elkaar en dat is oh zo belangrijk. Ik denk ook heel vaak aan alle ouders die dit door moeten. ’t Is verdomd moeilijk en je kan alle steun gebruiken! Knuffel voor jullie. Ik duim kei hard mee voor een goede afloop!

  25. avatar
    Evy Van den Bergh zegt:

    Zo begrijpelijk, zo waar..,
    Na een eerdere miskraam in januari na 10 weken, heb ik ook vorige nacht ons vruchtje verloren… een leegte blijft achter. Zoveel vragen, zo veel ‘waarom?
    Alhoewel ik nu nog maar enkele weken ver was, heb ook ik deze dagen voortdurend tussen angst en hoop geleefd. Een voortdurende tweestrijd waarvan uiteindelijk de angst het heeft gehaald… Gelukig loopt er hier al een vrolijke tweejarige rond die je er doorheen sleurt. Want hoe hard het ook is geweest, of nu nog blijft, die spontane glimlach maakt alles weer goed. ❤️

    1. avatar
      Nies zegt:

      Nee Evy… Zeg dat het niet waar is. Ik kan alleen maar neen schudden hier en zuchten. Waarom inderdaad! Ik duim heel hard voor jullie mee. Misschien net zoals bij ons een derde keer, goede keer? Knuffel! x

      1. avatar

        Ik weet er ook alles van en snap helemaal wat er allemaal in je om kan gaan. Ik heb er zelf 3 spontane en 1 vroeg geboren kind gehad. Doet heel veel pijn, je komt nooit van dat verdriet af. Los van de 3 miskramen, zie ik mezelf nog elke dag in het ziekenhuis met pijn liggen, ik word naar de vk gebracht, ik hoor het hartje van mijn zoon tot het laatste moment dat hij eruit komt en dan stopt het het hartje, geen adem, want de longen zijn niet compleet. Daarna komt het zware, want je moet nog ervoor zorgen dat het kindje begraven wordt. Daarna raak je 2x zwanger en ook beide keren een spontane miskraam. Je zakt in elkaar en will niet meer leven. Je wordt onzeker en vraagt jezelf af of je eens wel moeder zal worden. Nee, is te zwaar. Ik zit vol verdriet, het leven gaat gepaard met heel veel ellende, je moet sterk zijn om te overleven.

        1. avatar

          Ur, wat heavy. Oh jongens, wat een heftig verhaal. Ik ben er even stil van. Een hele hele hele dikke knuffel. Veel moed gewenst!

  26. avatar
    Hilde Brosens zegt:

    Ook de juf van weleer kent er alles van …
    1ste miskraam op mijn 28ste verjaardag, een paar dagen bewust zwanger … Anderhalf jaar later, april 1992, zoonlief geboren. Juli 1993, 10 weken zwanger, weer een miskraam, je kan geen bolle buik meer zien … Durven blij zijn met een nieuwe zwangerschap is er dan haast niet meer bij.
    Augustus 1994, op mijn 32ste verjaardag tenslotte bevallen van onze lieve dochter. Wij hebben ondanks alles geluk gehad!
    Onze kids vragen me wel eens of ik het niet erg vind ‘dat ik die kindjes niet gekregen heb’ … Ik antwoord dan altijd dat we hen dan nooit zou gekend hebben en zo is het ook. Het zou allemaal anders geweest zijn … Mijn gedachten gaan uit naar hen die uiteindelijk dat godsgeschenk nooit gekregen hebben ♡♡♡

    1. avatar
      Nies zegt:

      Hilde, dat is hier absoluut ook zo! Er zijn zoveel wensmama’s én wenspapa’s bij wie het na een lange weg niet lukt en daar denk ik ook vaak aan. Geef het tien jaar en ik plaats het allemaal in een ander perspectief. In mijn omgeving heb ik best veel ouders die echt hebben moeten vechten voor hun kindje. Maar als je ongewenst kinderloos moet blijven, dat is écht verschrikkelijk. Fijn dat jij er ook zo open over bent!

  27. avatar
    Vanessa zegt:

    Oooh Nies wat een prachtig en ontroerend verhaal, ik las het met tranen in de ogen. Ik heb het allemaal niet meegemaakt maar vind het zo mooi en dapper dat je je verhaal deelt. Luister idd niet naar de vraag wanneer er een tweede komt, geniet van jullie gezinnetje en je zal wel zelf voelen wanneer je lichaam en hart er terug klaar voor zijn <3

    1. avatar
      Nies zegt:

      Super lief Vanessa!

  28. avatar
    Machteld zegt:

    Zo herkenbaar! Na 3 miskramen, uitgebreide tests , 4 curretages was ik zwanger van onze zoon. Op 38w kwam onze zoon op de wereld. De angst die jij beschrijft is zo echt. Ik voel het allemaal opnieuw. Ik kon pas op mijn 36 w geloven dat ik mama werd. Onze zoon is 20 maand en we denken aan een broer of zusje. Ik weet dat het opnieuw een lange weg wordt maar geloof er in dat het allemaal goed komt! Ik zorg voor mezelf, geniet met volle teugen van onze zoon, … hij is ons wondertje! <3

    Bedankt Nies om jouw verhaal te delen. Ik ben duidelijk niet de enige en op een op ander manier geeft dit me een gerust gevoel!

    1. avatar
      Nies zegt:

      Lieve Machteld, vier curretages… pppfff wat een lange weg naar jullie lieve schat! Dat moet heel zwaar geweest zijn. Het is waar wat je zegt, vertrouwen hebben is ook belangrijk. Ik wil ook tegen dat wij voor een tweede gaan dat de ‘condities’ optimaal zijn; ik wil me echt goed en gezond voelen dan zodat ik zeker weet dat het ‘niet aan mij ligt’, … Zo gek hé! Zo blij voor jullie met jullie flinke zoon, geef hem een dikke zoen. x

  29. avatar

    Net vandaag, 10 juli, ben ik geopereerd geweest voor een missed abortion. We waren de eerste keer zwanger en zo blij! Na een goede echo met kloppend hartje op 6weken keken we zo hard uit naar de 12w echo. Maar ik was de hele tijd zo bang, bang dat het hartje niet meer zou kloppen. En mijn angst werd waarheid… Ik probeer positief uit te kijken naar de toekomst en we willen snel terug zwanger worden, maar onbezorgd zal het zeker nooit meer zijn.
    Dank je wel voor dit artikel.

    1. avatar
      Nies zegt:

      Oh lieve schat! Dat is vreselijk… Die operatie was voor mij ook zo traumatisch. Omring je met lieve mensen die naar je willen luisteren. Als je eens wil babbelen, weet me te vinden. Dikke knuffel! x

  30. avatar

    Zo herkenbaar… hier ook 3 op 8 maanden tijd, 2 met curretage en daarna nog een curretage omdat de 2de niet volledig was. Ik was OP.
    Zes maanden later zwanger van ons wondertje, ik dufde niet te genieten, heb het woord ‘zwanger’ pas uitgesproken op 13 weken, wachtte tot 15w om het iemand te vertellen… gelukkig ging daarna gewoon alles goed. Maar ook: niet één kraamtraan, en je leert wel relativeren…

    1. avatar
      Nies zegt:

      Straf Isabelle, heel herkenbaar! Wij hebben het ook echt pas op 15 weken tegen vrienden enz. verteld. Het ging écht niet eerder. Ja en die kraamtranen, dan heeft het een misschien toch iets met ander te maken. Relativeren is hier ook echt veel anders en harder dan ooit, en eigenlijk wel goed. Ons mannetje is hier nu en dat is alles wat telt! Geniet van jullie kleine schat. x

      1. avatar

        Ondertussen hebben wij het gewaagd om aan een broertje of zusje te denken… dat liep ook weer even anders. Ik had een mola zwangerschap, een super zeldzame afwijking waarbij de placenta als tumor begint te groeien. En ja, tegen een tumor gebruikt men chemo. Eerst lichte chemo, maar als die niet werkt, zoals bij een klein aantal mensen (en ik natuurlijk ook weer), dan zware chemo. Heb net 4 maanden achter de rug. Het ene moment ben je zwanger, het volgende moment heb je een miskraam en een paar weken later krijg je chemo, verlies je je haar, je energie, en je gezondheid. Een jaar wachten, zeggen ze. Ik weet niet of ik dit ooit opnieuw durf… zwanger worden is niets dan stress en horror.

  31. avatar

    Ik heb zo gezocht naar een verklaring, een reden. De huisdokter, gynaecolo(o)g (en) , uiteindelijk zelf de schildklierspecialist (Er werd een slecht werkende schildklier vastgesteld samen met mijn positieve bloedtest) heb ik onophoudelijk gevraagd om een verklaring, er moest toch gewoon een reden zijn, iets dat ik gedaan had, of bij een volgende keer zou kunnen doen om zeker te zijn dat ZOIETS ME NOOIT MEER ZOU OVERKOMEN.

    Nee, het was gewoon pech. Ja, schildklierproblemen kunnen aanleiding geven tot een miskraam, maar daar waren mijn schildklierproblemen “niet erg genoeg” voor.
    Natuurlijke selectie. Je bent nog jong. 1 op de vier zwangerschappen eindigt in een miskraam. Maar je hebt toch al een gezond zoontje. Allemaal van die dingen die je te horen krijgt, maar waar je niets aan hebt.

    En niemand heeft ooit een miskraam gehad, je hoort er niets over, tot je zelf het lef hebt erover te beginnen. Dat vindt ik zo erg. Dat het zo’n taboe is. Daarom, Dank je Nies , om er zo open over te zijn. Weten dat je niet alleen bent, helpt.

    Het is misschien wel het enige dat helpt.

    1. avatar
      Nies zegt:

      An, dat is nu inderdaad net de reden waarom ik er zo open over ben. Als één vrouw op vier het moet mee maken, dan moet er toch veel verdriet zijn? Ik kende ook bijna niemand die het moest mee maken tot ik er zelf door moest en er wel openlijk over babbelde, toen kwamen de verhalen. Want het is wat je zegt, weten dat er anderen zijn die je begrijpen, doet vaak al veel. Knuffel meid !!! x

  32. avatar

    Wat een heftig verhaal. Je hebt ieder detail zo mooi omschreven….mag ik mooi zeggen? Zelf heb ik nog geen kinderen maar ik kan me als vrouw zo goed voorstellen dat dit de ergste dag van je leven moet zijn.

    1. avatar
      Nies zegt:

      Je mag zeker mooi zeggen… Ik moest er weer eens een keer over schrijven, het is namelijk zo dat 1/4 vrouwen dit mee maken. En dan kunnen we er maar beter staan voor elkaar!

  33. avatar
    anna zegt:

    Klinkt vreemd als ik het zo zeg, maar het doet deugd om jouw woorden hier te lezen…. herkenning. Lange tijd na een miskraam eindelijk weer zwanger, maar geen blijheid, enkel angst, een angst die je niet kan loslaten, een angst om te verliezen wat nog zo pril is. Bedankt voor je verhaal!

    1. avatar
      Nies zegt:

      Lieve Anna, dat is meer dan graag gedaan. Het komt goed! Ik duim voor je! x

  34. avatar

    Wij hoorde met 20 weken dat onze eerste kindje niet kon blijven leven, de ergste dag van mijn leven. 10 dagen later zette ik haar levensloos op de wereld. Gelukkig volgde snel een gezonde zoon, en had heel lang besloten dat het zo goed was. Tot dat ik besloot de angst niet te laten winnen: en die zwangerschap eindigigde na een goede echo met 6 weken in een missed abortion met 10. Ik ben weer heel diep gegaan, en hoop ooit van een zwangerschap te kunnen genieten en zo niet. Ook goed. Als ik maar nog van een kindje in mijn armen mag genieten. Ik hoop dat jij ook ooit de angst los kan laten!

    1. avatar
      Nies zegt:

      Oh Lisette, wat moet dat vreselijk zijn! Ik kan en wil hem me niet voorstellen als je moet bevallen op 20 weken. Alles komt goed. Knuffel!

  35. avatar
    Lewis zegt:

    Die commentaren van buitenstaanders vond ik het ergste… “je bent nog zo jong”, “je kàn tenminste zwanger worden”, “beter nu dan aan 6 maand” enz. Wal-ge-lijk! Het verdriet is er niet minder om hé. Doe maar op jullie tempo, dat doen jullie goed!

    1. avatar
      Nies zegt:

      De commentaren zijn soms inderdaad niet te schatten… Wat sommige mensen durven zeggen! Ik hield maar in het achterhoofd dat ze het vast goed bedoelen…

  36. avatar

    Hier ook ‘pech gehad, er zijn zoveel miskramen en je bent nog jong’
    Alsof dat helpt.
    Dankjewel om over je miskramen te schrijven, deze posts lezen helpt om één of andere reden wel.

    1. avatar
      Nies zegt:

      Lieve Hanne, al is het maar om te weten dat je niet alleen bent. Knuffel!

  37. avatar

    Ik heb al schrik om weer opnieuw te beginnen. Na de buitenbaarmoederlijke zwangerschap (dat was écht pech volgens de gynaecoloog) in oktober en het miskraam in februari (dat was gewóón pech .. ) besloten we om het even te laten voor wat het was. We zijn nu net op reis geweest en in augustus staat er nog een operatie op het programma, daarna willen we weer gaan proberen. Hoe dichter die datum komt, hoe ‘lastiger’ ik word. Soms zou ik gewoon eens naar de gynaecoloog gaan om een halfuurtje te praten ofzo. Enfin, goed dat jij uiteindelijk toch kon genieten van je zwangerschap!

    1. avatar
      Nies zegt:

      Oh Katrien, ppfff zo klote hé! Bij mij zei de gynaecoloog ook: gewoon pech. En dat is het vaak ook gewoon. Er is niets medisch achter te zoeken maar dat maakt het niet minder pijnlijk. Het is jammer genoeg nooit meer hetzelfde dan die ‘eerste keer’. Hou de moed er in, alles komt goed.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *