Onlangs zei een vriendin me langs haar neus weg: “Ik zou dat nooit doen, zoals u… Uw hele leven online zwieren”. Ik moet zeggen, dat kwam aan. Ze heeft misschien wel gelijk, ik kies er voor om veel online te zetten. Maar alles? En online ‘zwieren’? Ik denk over heel dat online/offline gebeuren wel degelijk goed na. Of niet?
Ik begon te analyseren wat ze me gezegd had. Zet ik teveel online? En van mezelf is dat misschien niet zo belangrijk, dat kies ik. Maar voor Morris.. Hij kiest er natuurlijk niet voor om met zijn smoel elke dag op mijn Instagram te verschijnen. Hij had geen zeggenschap over zijn hashtag #meneertjemorris. Doe ik mijn kind iets aan door foto’s van hem te posten die door duizenden mensen worden gezien?
Ik kan hier mee stoppen als ik wil
Mezelf houd ik steeds voor: dit is een hobby, ik kies hiervoor en ik kan op elk moment stoppen. Het kan zomaar dat ik binnen x aantal jaar mijn Instagram account van Reismicrobe stopzet, deze blog offline haal en m’n Facebook pagina delete. Waarom ook niet? Ik leef mijn leven nu, een beetje, online maar dat is nog steeds een keuze. Vrije wil. En dat kan op elk moment stoppen. Als ik het beu ben, of mijn zoon wil het niet (meer).
Ik denk wel degelijk na over wat ik hier neertyp of wat ik op Instagram of Facebook plaats. Natuurlijk deel ik als blogster ook persoonlijke dingen met jullie, graag zelfs want daar komen vaak veel warme reacties op. Of mailtjes van lieve madammen die zich in een verhaal herkennen. Het liefst van al zou ik nog meer dingen delen, van wat er speelt of ooit speelde in mijn leven. Maar je kan gewoon niet alles delen. Ik wil niet alles delen. Sommige dingen zijn te persoonlijk.
Ik twijfel soms wel, het zou deugd doen om bepaalde dingen eens van me af te schrijven. Maar bij elke blogpost denk ik even na of ik er niemand in mijn omgeving mee kwets. Want dat wil ik niet. Ik wil ook niemand te ‘kakken’ zetten hier. Ook daar ben ik bewust mee bezig. Maar verder, eerlijk is eerlijk, gaat dat vaak niet. Het is mijn blog, ik ‘zwier’ er inderdaad op wat ik wil. Ook op social media ben ik openhartig. Daarom blog je toch ook? In de eerste maanden van mijn blog durfde ik mijn gezicht niet tonen, ik was het liefst anoniem. Dat werkt natuurlijk niet. Lezers willen weten met wie ze te maken hebben. En terecht! Al vind ik het soms nog steeds eng om m’n gezicht te tonen.
Sommige dingen hou ik bewust privé
Mijn online en offline leven verschillen dus amper, buiten een aantal zaken die je liever privé houdt. Dat vriendinnen, lezers of familie dat soms raar vinden, dat kan ik begrijpen. Maar stellen dat ik ‘zomaar alles online zwier’, is een brug te ver. Soms schrik ik er zelf van, dat is waar. Dan word ik bijvoorbeeld hier in het dorp aangesproken over iets en denk ik: ‘hoe weet die persoon dat allemaal?’. En dan besef je plots dat je het zelf online zette, en dan wordt het echt. Oh ja, wat ik schrijf, wordt gelezen. Da’s just!
Zo zei iemand me een tijdje na Morris z’n geboorte: oh leuk dat ik Morris eens in het echt zie, hoewel… Ik zie hem op Instagram hé! Dat vond ik zo gek. Die persoon had niet de behoefte om langs te komen om Morris te zien, want ze zag hem online wel. Met een bevriende blogster had ik het er onlangs ook over, mensen denken te weten hoe het met je gaat, omdat ze je blog volgen/lezen. Vaak komt dat overeen, maar soms gaat het even niet goed en wil je dat niet delen. Dan is het niet gemakkelijk om te blijven lachen. Al heb ik op deze blog ook mijn moeilijke momenten gedeeld, zoals mijn ontslag of mijn miskramen.
Ik kies hiervoor. Maar Morris?
Zag je het al? Morris deed ik voor deze blogpost een super cool T-shirt van COSISAIDSO aan. Ik ontdekte het merk tijdens de shoot voor het Nieuwsblad Magazine in juni en sloeg daarna een leuke voorraad in op de webshop June & Julian. Dit shirt met opschrift ‘Our life looks cool online’ vind ik echt een leuke reminder van hoe ons online leven soms alleen maar cool lijkt. Ik loop vaak een hele dag rond zonder BH (sorry pakjesbezorger!) en sommige dagen heb ik helemaal geen zin om een uitstap te maken. Moet kunnen toch? Een foto zal ik daar niet van delen, want een uitgezakt lijf op Instagram daar zit niemand op te wachten 😉
Ik besef dat ik hier zelf voor kies, dat bloggen en dat veel online zetten. Het is aan mij om met (negatieve) reacties om te gaan. Gelukkig gebeurt dat niet zo vaak. Vorige week vroeg Vrouw.nl me of ze m’n artikel over op reis zonder Morris mochten delen. Ik zei: natuurlijk! Ik had niet eens gezien dat zij 100 000 fans hebben op Facebook. Er kwamen heel wat negatieve reacties onder die blog: ik moest me niet zo aanstellen. Ik heb me dat niet aangetrokken. Moesten jullie dat zeggen, mijn lezers, mijn volgers, dan zou ik daar van wakker liggen. Dit deed me weinig.
Maar wat als Morris (nu of later) dit zou moeten slikken omdat IK blog? Dat zou wat anders zijn, en bijvoorbeeld een goede reden zijn om alles offline te halen.
Leef ik teveel online?
Gooi ik alles te grabbel? Ik denk het niet, sommige dingen zou ik met jullie willen delen maar doe ik uit respect voor anderen niet. Dat Morris momenteel geen zeggenschap heeft in dit alles, besef ik wel en dat houdt me soms bezig. Ik heb niet de intentie om van hem alles online te zetten, wel wanneer het past in deze blog. Ik besef dat hij niet kan zeggen ‘ik vind dit niet tof’, moest hij het kunnen.
Een blogster wiens zoontje deze week verjaarde, legde bewust haar GSM weg die dag. Omdat ze optimaal wilde kunnen genieten. Ik snap dat. Soms is het teveel, alles willen vastleggen, alles willen delen. Geert die weer met me mee moet voor foto’s. Maar we krijgen er zoveel voor terug. Ik doe het graag, heb mijn uitlaatklep. Een hele hoop lieve mensen, bloggers en lezers, zijn mijn leven binnengekomen. Ik ben door te bloggen én mezelf open te stellen weer in mezelf gaan geloven en een bedrijf gestart.
Ik ga dus nog even door, met alles online ‘zwieren’. Maar niet zomaar. Dat heb ik nooit gedaan. Bewust. Bewust voor mijn omgeving, bewust voor mijn gezin en bewust voor mezelf. En als ik het beu ben, dan stop ik gewoon. Toch?
26 reacties
[…] lang getwijfeld over deze blogpost. Zou ik een bevallingsverhaal doen of niet? Met de blogpost van deze blogster in mijn achterhoofd, laat ik het bevallingsverhaal achterwege. De herinneringen zijn voor mij te […]
Zoals je zegt, moeilijk om het evenwicht te zoeken. Ik denk er ook over na welke foto ik wel of niet openbaar publiceer. Verwijderen kan altijd weer, al wordt het steeds moeilijker met Google en Facebook. Niet aantrekken hoor, je beslist dat toch helemaal zelf zeker!
Dat klinkt ook best wel heftig vind ik. Ik kan me voorstellen dat het je tot nadenken stemde. Zelf zet ik ook wel het een en ander online, maar ik bewaak mijn grenzen.
Wat fijn om te lezen en ik herken er veel in. Mijn blog gaat over mode dus daar komen mn kids niet op voor. Maar op instagram is het andere koek. Ik vind het moeilijk daar mn verhaal te maken en de balans te vinden. Ik heb er nu ook voor gekozen hen niet ’te sharen’ maar soms poppen ze wel eens op in my stories. Uiteindelijk moeten we doen waar we ons goed bij voelen. Dat is het belangrijkst toch?
Zo herkenbaar en duidelijk. Ik heb een tienerdochter zijnkannal,meebeslissen. Rond haar 12j wou ze niet dat ik foto’s deelde waar haar hoofd bij opstond ( volledig dus) op en voor patroontesten. Nu hebben we samen een blog en beslist zelf mee wat wel en wat niet. Ze heeft er een duidelijk mening over en leert er zelf over nadenken. Maar het blijft voor mij ook steeds zoeken hoor wat wel en wat niet. En ja op een dag stop ik of zij er misschien mee en dat lijkt me ook ok. Nog veel succes met je blog.
Slimme blog. Ik denk dat het een struggle is die vele bloggers hebben. Of toch bloggers die schrijven over zulke persoonlijke dingen als je gezin, kinderen, relatie, etc. Maar ik vind persoonlijk niet dat jij zomaar gratuit alles online zwiert. Je posts zijn altijd goed geschreven, eerlijk maar correct. Je merkt dat je nadenkt over wat je schrijft. En dat doe ik ook. Mijn man leest bv al mijn blogs na voor ik ze online zet. Moesten er zaken zijn die hij liever niet online zien verschijnen, zou ik het dus ook niet posten. Want ook hij is nogal betrokken is dat online leven van mij natuurlijk.
En over dat online zijn heb je wel een punt. Ik betrap mijzelf er soms op dat ik teveel met dat fototoestel of die iPhone in handen zit om alles vast te leggen en daardoor het moment wel eens zie voorbij gaan. Maar daar let ik nu wel meer op.
Door het bloggen heb ik ook al heel wat nieuwe leuke,interessante mensen leren jij. Waaronder jij. En dat zie ik als een gigantisch pluspunt.
Zelfde gevoel hier. Een medeblogster en vriendin ‘waarschuwde’ me daar al een beetje voor in het begin, dat ik misschien best nadacht over bepaalde dingen. En dat doe ik ook, en ik post persoonlijke dingen en denk soms wel eens “wat zou de dochter daar binnen zoveel tijd over te zeggen hebben” 🙂 maar langs de andere kant blijft er ook een scheiding tussen online en offline. En dat is perfect zo (nu). 🙂
Mooi geschreven en groot gelijk heb je. Ik denk altijd: ze deelt alleen wat ze wilt delen en ik lees alleen wat ik wil lezen ?
Ik vind het echt super dat je zo open bent over alles. Ik lees je meer persoonlijke blogs heel graag, ook al staan ze veraf van mij. Ik durf mezelf op mijn blog niet zo goed open te stellen, misschien komt dit nog. Misschien Als mijn leven Interessanter is.
Moeilijk he? ik heb ook behoefte om veel te delen, is het niet online dan is het tegen mensen in een gesprek. Soms denk ik dan ook eens “ben ik niet te openhartig, is het wel ok om zoveel over mezelf te delen, kunnen ze dit niet tegen mij (of mijn familie) gebruiken” en soms denk ik dan dat dankzij dat delen ik misschien wel iemand een hart onder de riem kan steken, eerlijker kan laten zijn, of gewoon inspireren. Ga ik het blijven doen? ik weet het niet, misschien gooi ik ook alles offline binnen een aantal jaar, maar misschien ook niet. Time will tell. Jij doet het goed!
Het is inderdaad stof tot nadenken, ik persoonlijk hou mijn kinderen liefst zoveel mogelijk weg van sociale media. Ik vind het maar een eng idee dat iemand mijn kind zomaar zou kunnen aanspreken op over iets wat ik op sociale media plaats. Laat staan dat iemand het zou kunnen “misbruiken”.
In Frankrijk zegt de wet dat je geen foto’s van je kinderen op sociale media mag plaatsen en ik vind die wet zo gek nog niet eigenlijk. Ze zijn de meest kwetsbare mensen in onze maatschappij en nu vinden ze het misschien nog oké, maar wat als ze de pubertijd bereiken? Je kan wel van het ene moment op het andere alles weghalen, maar foto’s en dergelijke zijn in no time opgeslagen en kunnen in principe voor eeuwig op het net blijven circuleren. Dus op dat gebied ben ik voorzichtig.
Maar voor de rest zou ik zeggen, wat je over jezelf op een blog vertelt of niet vertelt, dat maak je lekker zelf uit.
Goed geschreven en inderdaad iets om over na te denken. Ik heb eens van mijn moeder gehoord dat iemand uit het dorp waar ik vandaan kom me niet meer wilde volgen omdat ze vond dat er veel te veel persoonlijke dingen online staan. Ik denk zelf dat dat wel meevalt, al deel ik zeker wel veel persoonlijke dingen. Maar zoals wat je zegt: lang niet alles. Mensen lezen alleen maar wat ik schrijf, de rest van mijn leven is blanco voor hen. Daarnaast denk ik altijd goed na over of iets mogelijk vervelend is voor iemand anders. Ik vind het fijn om persoonlijk te zijn en een band op te bouwen met lezers. Ook andersom bij andere bloggers. Het is een keuze en werkt ook een soort van therapeutisch dat schrijven haha (dat klinkt een beetje zwaar maar is wel zo toch?). Mocht ik ooit kinderen krijgen en woon ik dan nog in Colombia, dan zou ik bewust geen foto’s van mijn kinderen online zetten wegens de veiligheid aldaar. Als ik ergens anders woon waar dat wel kan dan denk ik dat ik af en toe ook wel wat post. Het is allemaal een persoonlijke keuze en iemand mag dat leuk vinden of niet. Het belangrijkste is dat je er zelf tevreden over bent.
Wat een fijn eerlijk blog weer Nies. Toch super dat jij jullie leven op internet zwiert. 😉 Zonder gekheid… zelf heb ik een reisblog en heb ik daardoor minder persoonlijks te melden… hoewel ik dat geregeld ook wel doe over hoeveel bijvoorbeeld onze vakanties kosten of hoe leuk of stom onze kinderen die reizen nou vinden. Maar verder gaat het niet en hun gezichten houd ik zoveel mogelijk buiten de foto’s. Een bewuste keuze, omdat zij er nog geen weet van hebben en achteraf dingen van internet weer af krijgen kan een lastige zaak zijn. Ieder maakt zo haar eigen keuzes en alleen jouw keus is de enige juiste!
Toen er onlangs wat discussies waren tussen mij en vriend, luchtte ik daarover mijn hart bij een vriendin. Die zei: “ik vind het raar dat ik daar niks van merk op je blog. Is dat dan niet fake?” Ik ben met tranen in mijn ogen naar huis gereden, ik ben er zelfs niet over beginnen discussiëren. Alsof ik zomaar privé problemen online zou zwieren en als,ik dat niet doe al de rest dan fake is. Neen, al de rest is echt echt en privé is privé. Maar dit zorgde wel voor een knack. Doe ik wel verder? Bekijken mensen me nu anders? Kan ik er nog over praten met iemand als ik zorgen heb zonder dat ze verwijzen naar de blog. Een erg nare ervaring was dat.
Maar inderdaad bij elke letter ik schrijf denk ik na. Kan dit? Nooit zwier ik zomaar iets online. Want ik wil absoluut niemand kwetsen of iemand online gooien die hier niet voor gekozen heeft.
Goede blogpost Nies, je raakt een gevoelige snaar…
Wat een goed blog en leuk om te lezen hoe jij het aanpakt! Ik denk dat ik zelf hierom echt een reisblog heb want zo hoef ik ook minder persoonlijke dingen te delen. Toch maak ik me nog wel eens zorgen hoor.. En wat goed dat je die negatieve reacties naast je neer kunt leggen, ik dus echt niet.
Net voor ik moest bevallen schreef ik ook zo’n bericht. Naar aanleiding van een medeblogsters wiens zwangerschaps foto’s werden gebruikt door iemand anders met een vreselijk verhaal eraan vast. Het is inderdaad iets om over na te denken. En wat betreft het op bezoek komen. Dat merk ik ook. Mensen komen niet langs of vragen hoe het met me gaat, want ze kunnen dit online lezen. Dat is soms wel hard en moeilijk. Mssn dat ik met foto’s van baby 2 even wacht, mssn krijg ik zo bepaalde mensen wel te zien.
Gelijk heb je! Je hebt de keuze. Iemand die ervoor kiest om helemaal niets van de kinderen online te gooien is daarom niet beter dan jou. Jij kiest er nu voor om Morris wel online te zetten en als hij later zegt dat hij de foto’s liever niet meer online ziet, haal je ze er toch gewoon van af.. Ik zou mijn kinderen ook absoluut online delen met iedereen. Als ik zou merken dat het hen in problemen brengt, haal ik het er wel van af.
Geen nood dus. Je bent een super mama en ik vind het super dat je grote lijnen van jouw leven en dat van je gezin deelt. Ik geniet er met volle teugen van.
Mijn moeder zei gisteren dat ze een vriendin was tegengekomen die zei:”hoe het met nina gaat moet ik niet vragen dat lees ik wel op Facebook.” Mijn moeder was gechoqueerd en vroeg me of dat echt nodig is dat bloggen. Ik was helemaal perplex en wist niet goed wat te antwoorden.
Toen ik onlangs een populaire blogger interviewde zei zij: iedereen leest mee. Daar moet je je wel bewust van zijn.
Vinden mijn kinderen het erg om op mijn blog, Facebook en Instagram te staan? Ik weet het niet, ze zijn 1 en 3. Maar als ze dat niet meer willen, zal ik het ook niet doen. En ik bewaar privézaken ook echt voor thuis.
Waarom blog ik? Ik heb maar een kleine blog die amper gelezen wordt. Ik kan me dus niet verwarmen aan de vele reacties van lezers zoals jij en andere populaire bloggers. En ik heb weinig voordelen ( leuke voorstellen, uitnodigingen, cadeaus) aan mijn blog. Maar ik vind het fijn om te bloggen. Ik hou ervan om mijn schrijfskills te verbeteren, een soort archief bij te houden en heel leuke mensen te leren kennen . En ik heb er ook een bijberoep aan over gehouden door te starten met blogacademie. En de reacties van het kleine groepje dat mijn posts wel leest zijn vaak heel leuk.
Waarom blog jij? Ik voel een blog challenge komen ?.
Dus genoeg redenen om door te doen denk ik.
Oh zo erg hé! Dat mensen echt denken te weten hoe het met je gaat door je blog. En inderdaad, iedereen leest mee, soms wel een beetje een enge gedachte. Maar dat doen we zelf natuurlijk 😉
Dat is een moeilijke discussie. Maar tot nu toe heb ik enkel mooie ervaringen door mijn blog en eigenlijk geen slechte. Ik leer gemakkelijk toffe mensen kennen met dezelfde interesses, en ik krijg veel terug van mijn blog. En zolang dat is zo is, blijf ik bloggen.
Wat leuk om dit te lezen. Goed dat ik niet de enige ben… want ook ik struggle vaak met dezelfde vraag. Hoe gelukkig ik ook word elke keer als ik een leuke blogpost online zet, elke keer als ik veel likes en lieve comments krijg op een foto op Instagram… Toch ben ik soms ongelukkig. Ongelukkig wanneer ik mij de vraag stel waarom ik dit eigenlijk doe (al heb ik daar ook wel 1001 goede redenen voor), waarom ik die tijd niet eerder in mijn gezin steek en ongelukkig als ik denk dat Mattéo dit misschien helemaal niet leuk vindt. Grappig dat je mijn ‘verhaal’ aanhaalt met het wegleggen van de gsm (ik denk mezelf toch te herkennen hier 😉 ). Ik was in het begin van plan om alles op mijn Instagram stories te smijten… maar toen dacht ik nog eens goed na.. en dan dacht ik “foert! steek niet zoveel energie in die stories en geniet van het NU, geniet van het moment.” “Het is zijn feestje en hij heeft liever jouw aandacht”. Het resulteert in minder leuke foto’s en filmpjes van de dag zelf. Maar ik was in het moment en ik ben blij dat ik het zo gedaan heb!.
Jaaaaaa dit gaat inderdaad over jou! Ik vond dat echt zo chique van u dat je dat beslist had, want we weten allemaal dat die foto’s ‘werken’ en het goed zouden doen. Maar je koos voor je gezin en de tijd samen. Het is soms wat zoeken hé dat evenwicht. Ik weet bijvoorbeeld dat ik te weinig blog. Volgens de boekjes zou ik dagelijks of toch een drietal keer per week moeten bloggen. Ik haal dat niet. Ik wil ook wel eens languit in de zetel liggen ’s avonds, en soms gaan de klanten voor mijn bedrijf gewoon kei hard voor. Ooit had ik een tijd dat de blog als een verplichting begon aan te voelen en dan heb ik gewoon een tijd niets gepost, moet kunnen. Ook na mijn bevalling is het wat stiller geweest. Ik ben alleszins wel blij dat jij bent beginnen bloggen, want ik kom graag lezen!
Oh zo lief! Ik ben zelf geen frequente blogger… in de boekjes staat inderdaad dagelijks maar dat haal ik ook niet. Ik wil dat het plezant blijft en geen verplichting zoals je zegt. En bloggen om te bloggen daar hebben mijn lezers en ikzelf ook niets aan. Kwaliteit boven kwantiteit! BTW (ik ga ook wat melig doen) maar wat ben ik blij dat ik jou ontdekt heb. Ik vind je blog niet alleen geweldig maar ook jij lijkt me als persoon echt TOP. Ik hoop ooit de gelegenheid te krijgen om je in het echt te ontmoeten 😉
Zeer herkenbaar maar ook hier is de conclusie: ik denk na over wat ik online zwier. Er is zoveel van mijn leven dat mensen niet weten, dat niet online gezet wordt. En als mijn kinderen ooit vragen iets niet te delen of zelfs offline te halen, zal ik dat gewoon ook doen. Omdat ik zo graag blog en schrijf denk ik wel dat mijn blog de laatste tijd wat ruimer wordt dan enkel de moederdingen want ja als ik niet meer over hen mag schrijven later, dan wel graag nog over andere dingen! En een pluspunt van dat bloggen is, als ik dat mag zeggen, dat we elkaar leren kennen hebben! 🙂 😉 X
Lies, insgelijks 😉 Ik denk na, maar over denk het niet. Ik wil nog het gevoel hebben dat ik online mag ‘zwieren’, dat dat kan. Zonder het kapot te analyseren. Maar dat doe jij ook niet, dat weet ik want je blogs zijn open en eerlijk maar bepaalde dingen zijn gewoon privé. Benieuwd wat Morris hier later allemaal van gaat zeggen. En ook benieuwd of ik dan überhaupt nog blog.
En u leren kennen was alvast een héél plezant verlengde van deze blog 😉